سوزان ستر (Susan Setter) به تازگی به منزلی در حومه شهر ملبورن نقل مکان کرده است.
او می گوید با آنکه مبلغ ۳۴۰ دلار در هفته برای اجاره پرداخت می کند و این مبلغ قابل استطاعت به نظر می رسد اما رویارویی با فشارهای مربوط به هزینه های معیشتی امری دشوار است.
او می گوید: "اغلب مواقع، پرداخت قبض ها عقب می افتد زیرا شما در واقع با چالش های دیگری مانند پرداخت اجاره و خرید غذا روبرو هستید. من باید در بسیاری از موارد صورتم را با سیلی سرخ نگهدارم و در برخی مواقع حتی یک سری بسته های غذای بنگاه های خیریه را بپذیرم برای آنکه بعضی اوقات شرایط خیلی دشوار می شود".
این زن که دریافت کننده حقوق بازنشستگی است و دخترش هر دو به کمک پرداختی های حمایتی دولتی متکی هستند. اگر چه این نیز گفتنی است که آنها تنها افرادی هم نیستند که چنین شرایطی را تجربه می کنند.
بر اساس تازه ترین گزارش موسوم به گزارش "شاخص قابل استطاعت بودن اجاره" در استرالیا، شکاف بین درآمد و مبلغ اجاره در شهرهای کشور در حال بیشتر شدن است.
در این میان، هوبارت مرکز ایالت تاسمانیا گوی سبقت را از منظر غیر قابل استطاعت بودن اجاره برای مستاجران از دیگر شهرهای استرالیا ربوده است.
آدرین پیسارسکی (Adrian Pisarski) از سازمان موسوم به National Shelter می گوید از شنیدن این خبر به هیچ وجه شگفت زده نشده است.
او می گوید: " تعداد زیادی از افراد به هوبارت نقل مکان کرده اند. به همین دلیل بخش عمده ای از بازار مسکن اجاره ای کوچک این شهر به سرعت متحول شده است. این بخش شامل مساکن مخصوص به دوران تعطیلات هم می شود و این امر سبب شده تا این منازل برای دوران های به مراتب طولانی تر از دسترس مستاجران دائمی خارج شوند".
در گزارش "شاخص قابل استطاعت بودن اجاره"، نقطه ورود به استرس مسکن در واقع در زمانی تعریف شده که یک خانوار بیش از ۳۰ درصد از درآمد خود را صرف پرداخت اجاره خانه می کند.
این در حالی است که متوسط میزان اجاره ای که خانواده ها در هوبارت آن را صرف پرداخت اجاره های خود می کنند ۲۹ درصد از کل درآمد خانواده است. این امر در حالی رخ می دهد که خانواده ها در سیدنی ۲۷ درصد از کل درآمد خود را برای پرداخت اجاره صرف می کنند و این درصد در شهر آدلاید ۲۶ درصد است.
شهرهای بریزبن، ملبورن، کانبرا و پرت نیز در این جدول با فاصله اندکی پس از شهرهای آدلاید، سیدنی و هوبارت قرار دارند.
اما برخی از مستاجران مانند خانم ستر می گویند آنها بیش از ۵۰ درصد از درآمد خود را صرف پرداخت اجاره می کنند.
الن وایت (Ellen White) نویسنده این گزارش می گوید آنها که در شمار افراد کم درآمد قرار دارند به مراتب بیشتر از دیگران این فشار را تحمل می کنند.
او می گوید: "بحران واقعی برای آن دسته از خانوارهای کم درآمد رخ می دهد؛ افرادی که حداقل میزان حقوق و دستمزد در کشور را دریافت می کنند. آنها که در بخش های مهمان نوازی فعالیت می کنند. کارگران کلیدی دیگری که در واقع سبب حرکت بخش های مولد شهر می شوند".
در همین حال، کانی لنبرگ (Conny Lenneberg) مدیر اجرایی سازمان خیریه Brotherhood of St Laurence نیز می گوید این کارگران معمولا مجبور می شوند تا بخش قابل توجهی از درآمدشان را صرف رفت و آمد کنند.
او می گوید: "آنها به حواشی شهرها رانده می شوند و مجبور می شوند تا یک ساعت و نیم و یا بیشتر از زمان خود را در رفت و آمد بگذرانند که البته باید گفت هم زمان بر و هم هزینه بر است. مسافرت کردن در حدود سه ساعت در روز آنهم برای یک شیفت چهار ساعته".
در این میان، زنان مجرد و سالمند و پناهندگان در بین افراد آسیب پذیرتر هستند.
آنها به دلیل افزایش قیمت مسکن احتمالا برای مدتی طولانی تر در بازار اجاره گرفتار خواهند شد.
مویرا که یک بازنشسته است تنها یکی از این افراد است.
او می گوید بخش عمده ای از درآمد خود را صرف پرداخت اجاره خانه می کند. او می گوید: "مشکل در میزان اجاره ای است که من در مقایسه با درآمدم آن را پرداخت می کنم. این میزان اجاره در واقع سه چهارم حقوق بازنشستگی من است. این یعنی بعد از پرداخت اجاره، پول زیادی برای زندگی کردن برای من باقی نمی ماند. در نتیجه، من استطاعت خریداری کردن یک ماشین را ندارم. اگرچه خیلی دلم می خواهد یک اتومبیل داشته باشم اما توان خرید آن را ندارم. من حتی یک تلویزیون ندارم. نمی توانم به یاد بیاورم آخرین باری که یک دست لباس خریدم کی بود. حتی یادم نمی آید آخرین باری که بخاری را روشن کردم کی بود".
این امر در حالی رخ می دهد که سازمان های ارائه کننده خدمات رفاهی در استرالیا نیز می گویند راه حل این مشکل در معرفی یک استراتژی ملی نهفته است که بتواند بر تمهیدات اعمال شده دولت در خصوص تامین مسکن، برنامه ریزی و سرمایه گذاری شرکت ها در این بخش تاثیر بگذارد.
و این در حالی است که سوزان ستر مادر مجردی که با فرزندش زندگی می کند می گوید او امیدوار است که شرایط در آینده و حداقل پیش از آنکه دخترش وارد بازار مسکن اجاره ای شود بهتر شود.
او می گوید: "مردم این روزها استطاعت برخورداری از خیلی چیزها را ندارند. آنها فقط سعی می کنند تا یک جوری با شرایط بسازند و آن را تحمل کنند. در این بین، آنها که کم درآمد هستند در شمار افرادی هستند که بیشتر از دیگران زجر می کشند".
