اول اجازه دهید نگاهی به صدا درمانی با دیجریدو داشته باشیم...
شما ممکن است با شنیدن صداهای معروف دیجریدو احساس آرامش و یا هیجان کنید اما این ساز مقدس به طور سنتی به هما ن اندازه که برای موسیقی و مراسم استفاده شده، برای درمان هم به کار رفته است.
جولیان سیلبرن، یک صدا درمانگر که تشکیلاتی به اسم یا صدا کیمیاگری را اداره می کند، از صدا وارتعاش دیجریدو که به طور سنتی ییداکی نامیده می شود، برای کمک به درمان عاطفی وجسمی مردم استفاده می کند.
او می گوید: "با دیجریدو، شما از امواج صوتی استفاده می کنید. اصولا، وقتی شما با ساز ارتباط می گیرید، وقتی آن امواج صوتی را می نوازید، ساز با امواج صوتی ای که از ارتعاشات فرد ساطع می شود، ارتباط برقرار می کند."
سیلبرن می گوید که او از دیجریدو برای کمک به تسکین فشار عصبی و اضطراب افراد استفاده می کند.
او علاوه بر درمان صدمات جسمی یا روحی، با بیماران مبتلا به سرطان هم کار کرده است.
سیلبرن مهارت ها را از بزرگان قوم در آرنهم لند آموزش دیده است، و تا کنون چندین بار برای نواختن دیجریدو در جشنواره های بومی وساکنان تورس استریت آیلند دعوت شده است .
به اعتقاد او این ساز اثرات درمانی بزرگی دارد.
او می گوید: "آن امواج صوتی در واقع یک نت موسیقایی خاص هستند و هر بخش از بدن ارتعاش و انرژی خودش را دارد.
وقتی صدا و ارتعاشی به شما می رسد، آن را با بافت ها وانرژی بدنتان دریافت می کنید، و این ها ارتعاشات و فرکانس هایی را که بخشی از ما هستند، تقویت می کنند. آن ها در واقع کمکمان می کنند و موجب هماهنگی و تعادل ارتعاش و انرژی ما می شوند."
نقاشی برای افراد دارای ناتوانی جسمی ...
در نیوکاسل، با تلاش های گروهِ هنری All Abilities، تعدادی از بومیانِ با ناتوانی جسمی در حال دستیابی به پیشرفتی اعجاب آور هستند.
اعضای گروه هر هفته گرد هم می آیند و با نظارت بزرگ محلی قوم، آنتی السی راندال، با نقاشی به برقراری ارتباط و بیان احساساتشان می پردازند.
راندال می گوید که او خود برای درمان آسیب های روحی دوران کودکی اش، به استفادۀ از هنر روی آورد و متعاقب آن این برنامه را با پی گرفتن احساسش بسط و توسعه داد.
او می گوید که این برنامه با کمک به شرکت کنندگان برای پس زدن چیزهایی که کنترلی روی آن ها ندارند، واقعا باعث ارتقاء سطح اعتماد به نفس شرکت کنندگان شده است.
عروسک سازی...
در وسترن استرالیا، بزرگان قوم Noongar گرد هم آمدند تاعروسک بسازند و داستان های تولد در روزگاری را بگویند که مردمان بومی باید کودکانشان را در جنگل ها، زیر آسمان یا در خیریه ها به دنیا می آوردند، زمانی که آن ها اجازه زایمان در بیمارستان را نداشتند.
Community Arts Network، که به اختصار CAN هم خوانده می شود، برنامه را برپا کرده است تا این امکان را برای بزرگان قوم فراهم آورد که با ساخت عروسک ماجراهایشان را بازگو کنند و تجربه هایشان با نمایشگاه پرتره و عکس به نمایش گذاشته شود.
میشل وایت از CAN توضیح می دهد: "خیلی ساده بر مبنای سیاست های تفکیک نژادی به آن ها اجازه نمی دادند که در بیمارستان زایمان کنند. یکی از بزرگان قوم از قول مادرش تعریف می کرد که برای به دنیا آوردن بچه به بیمارستان رفته ولی نگذاشته بودند از در تو برود و مادرش را بیرون کرده بودند. و او در واقع در بخش اجساد به دنیا آمده است."
این برنامه نتایج غیر منتظره ای داشت، از جمله آشتی دادن خانواده هایی که قهر کرده بودند، تقویت روابط خانوادگی و بالا بردن سطح مدارا و تقویت کامیونیتی ها.
علاوه بر این به بیشتر باز کردن چشم جامعه به تاریخ نژادپرستانه در منطقه کمک کرده است.
میشل وایت می گوید: " هنوز جهل بسیاری در جامعه ما وجود دارد و من فکر می کنم ما می توانیم با به اشتراک گذاشتن داستانِ آنچه که بر مردم گذشته، بر آن غلبه کنیم."
گفتنی است که پرتره ها در حال حاضر در سراسر وسترن استرالیا به عنوان بخشی از یک پروژه به نام به نمایش گذاشته شده اند.
آهنگ های درمانگر...
پروژه Healing Songs یا آهنگ های درمانگر یکی دیگراز برنامه های بسیار موفق CAN است که در آن مردم محلی به کار با نوازندگان حرفه ای پرداختند تا داستان های شان را به آواز تبدیل کنند.
میشل وایت می گوید: "آن ها واقعا کارگاه هایی درمانگر بودند. مردم گرد هم آمدند. آنها داستان های خود را با هم به اشتراک گذاشتند. پس از آن داستان ها به زیبایی به تصنیف تبدیل شدند، که بعدا در یک آلبوم گردآوری شدند."
این آلبوم آنقدر موفق بود که هنرمندان آن به اجرا در جشنواره های موسیقی محلی دعوت شدند.
واکنش جامعه غیر بومی مافوق تصور بود چرا که آنها داستان هایی را از این آهنگ های عمیقا شخصی می شنیدند که پیشتر هرگز نشنیده بودند.
میشل وایت می گوید: "یکی از بزرگان از زمان کودکی خود تعریف می کرد که از والدینش جدایش کرده بودند و در یک خیریه نگهداری می شده، و هیچ تماسی با خانواده اش نداشته تا زمانی که مردی جوان شده بود. داستان های بسیاری گفته شد که مضامینی از سلب مالکیت و نسل دزدیده شده و حس قطع ارتباط با کشور را در بر داشتند.
بیان چنین داستان هایی در قالب موسیقی در یک جشنواره موسیقی برای خوانندگان نقش توانمندسازی داشت و برای شنوندگان حاضر هم البته بسیار آموزنده بود."
برای محتوای بومی بیشتر به وبسایت
sbs.com.au/topics/walk with us
مراجعه کنید.
