کاندیدای لیبر در منطقه ی سوآن، تمی سولونک لیست بلندی از آمالی دارد که در صورت انتخاب شدن، در پی تحققشان خواهد بود: او می گوید: "حکومت را جمهوری کنیم، روز ملی استرالیا را تغییر دهیم، پرچم را عوض کنیم، و سرود ملی را، همه ی این ها را. ما باید هویت خودمان را داشته باشیم، هویتی که به نسبت همه ی استرالیایی ها تعریف شده باشد."
او یکی از چهار کاندیدای بومی لیبر است. او می گوید که که روز ملی استرالیا یا استرلیا دی دیگر نباید 26 ژانویه باشد، روزی که اولین گروه کشتی ها به بندر سیدنی آمدند و حاکمیت بریتانیا بر سرزمینی که غیرمسکونی اعلام شده بود، اعلام گردید.
او می گوید: "استرالیا دی، روزی توهین آمیز و بی ملاحظه برای مردم ابوریجینال است. مردم ابوریجینال از دهه 1880 تا کنون به آن اعتراض کرده اند. و هر ساله ضربه ی احساسی سنگینی به مردم ابوریجینال وارد می کند و انسجام کامیونیتی را از بین می برد."
به اعتقاد این وکیل حقوق بشر روز واتل دی در اول سپتامبر می تواند روز مناسبی برای بزرگداشت استرالیا به عنوان یک ملت باشد. واتل دی، درواقع روز اول بهار در تقویم استرالیا ست. واتل در واقع گیاه آکاسیای استرالیاست که گل های زیبای طلایی رنگ دارد. این جنبش تاریخی ملی گرایانه استرالیا، از همان روزهای تشکیل فدراسیون شکل گرفت و طرفداران آن، گل های زرد واتل را در این روز به لباس خود می زنند.
خانم سولونک می گوید: "تاریخ جنبش واتل دی، پر است از آدم های پرشور شیفته گیاهان و محیط زیست، و به بزرگداشت گونه های گیاهی و حیوانی بومی استرالیا می پردازد. این روز مربوط به مردم نیست، ربطی به استعمار ندارد، ربطی به بریتانیا ندارد، مربوط به جای زیبایی است که آن را استرالیا می خوانیم و همه دوستش داریم. من واقعا بر این باورم که اگر بتوانیم این تاریخ را عوض کنیم و سبز و طلایی و واتل را بپذیریم، در آن صورت این کار می تواند عامل اتحادی برای کل استرالیا باشد."
اما پت دادسون، مردی که "پدر آشتی" خوانده می شود، با این نظر موافق نیست. او به جای سناتور لیبر، جو بالاک در مجلس سنا نشسته است و سرلیست کاندیداهای لیبر برای انتخابات جولای خواهد بود. به اعتقاد او، این تاریخ نیست که باید عوض شود، بلکه قلب و ذهن مردم است که باید تغییر کند.
او می گوید: "این کار آسانی نیست. ولی فکر می کنم که حضور تعداد بیشتر نمایندگان بومی در پارلمان می تواند که در این مباحثه کارساز باشد، و درکی تولید کند که چرا پذیرش برخی تاریخ های حائز اهمیت در بطن جامعه، برایمان سخت است. ما به مثابه ی یک ملت، باید یک زمینه مشترک در این باره پیدا کنیم و دریابیم که چه طور می توانیم به عنوان یک گروه منفرد از مردم، مردم استرالیا، آن را بزرگ بداریم."
پت دادسون می گوید که دیدن نزدیکی احزاب بزرگ به کاندیداهای بومی، و دعوت آن ها برای مشارکت امر مطلوبی است.
او می گوید: "امیدوارم با سیاست هایی که تعیین می کنیم، و قانون گذاری هایی که انجام می دهیم، تعاملی که در قالب کمیته ها با مردم داریم، جریانی از احترام عمیق برای مردم بومی به وجود بیاید. اما همچنین، امتنان ملی بیشتری نسبت به غنای فرهنگ و میراث بومیان شکل بگیرد."
اولین وزیر فدرال امور بومیان، کن وایت می گوید که همه ی سیاستمداران باید در وهله ی نخست، نماینده ی موکلان منطقه خود باشد.
او می گوید: "اما هر نماینده ی بومی، در واقع نماینده ی تمام کامیونیتی ابوریجینال واهالی تورس آیلند استرالیاست، چرا که هنوز هم مردم به ما مراجعه می کنند و می خواهند که ما مدافعشان در مسائلی باشیم که بر آن ها اثر می گذارد. در عین حال، ما امتیاز فوق العاده ی تاثیرگذاری بر طرز فکرها و رهیافت هایی در زمینه ی برنامه های دولت، خدمات و حمایت های مربوط به کامیونیتی ابوریجینال و تورس آیلند را داریم."
او که اینک معاون وزیر سلامت و امور سالمندان است، با پت دادسون موافق است که تاریخ های مهم باید همان طور که هستند در تقویم استرالیا باقی بمانند.
آقای وایت می گوید: "این تاریخ ها بخشی از تشخص این ملت هستند، نباید تشخص ملتی را متلاشی کنیم برای این که آن را متناسب یک گروه خاص بکنیم. این تاریخ ها در طی زمان شکل گرفته اند، در طول تاریخ، در طول مشارکتمان در رخدادهای جهانی و برای همه معنا دارند، و برایشان در طول زندگی شان اهمیت یافته اند. از همین رو هیچ یک از ما نباید مبلغ متلاشی کردن آن ها باشیم، چرا که آن ها چیزهایی مهم در هویتی هستند که هویت استرالیایی نامیده می شود."
کیدو میور از حزب نشنالز هم با کن وایت در این نگاه محافظه کارانه هم داستان است.
آقای میور که خود یکی از ریش سفیدان ابوریجینال و یک مردم شناس اهل منطقه ی گولدفیلدز در ایالت وسترن استرالیاست، کاندیدای سابق از حزب گرین است و یکی از شاخص ترین مخالفان معدن اورانیوم. او می گوید که حزب کارگر با او مذاکره کرده است و در این که طرحی جامع برای انتفاع کل مردم مناطق غیرشهری داشته باشند، با او هم عقیده بوده اند، حتا اگر در مورد مساله معدن اورانیوم با او موافق نبوده باشند.
کارول مارتین، اولین نماینده ی بومی در ایالت، کاندیدای نهایی حزب لیبر است. او برای کرسی منطقه ی دوراک مبارزه می کند که بزرگترین منطقه در کشور است.
و نهایتا بری وینمار، افسر سابق پلیس که همین اینک به زندانیان سابق کمک می کند تا برایشان شغلی پیدا کند، اخیرا برای منطقه کانینگ از طرف این حزب اعلام کاندیداتوری کرده است.
تمام این کاندیداها بومی اند و همه نظراتی کاملا متفاوت دارند، اما همگی بر تلاششان برای افزایش تنوع در پارلمان همداستان اند، پارلمانی که تا کنون نمایندگان اندکی از اولین ساکنان اولیه این سرزمین به خود دیده است.
