زوال عقل یا Dementia به یک سری علائم و نشانه ها گفته می شود که به واسطه اختلالات مغزی بروز می کنند. یکی از رایج ترین گونه های این بیماری، آلزایمر است.
ترور کراسبی (Trevor Crosby) مدت هفت سال است که با گونه ای از بیماری زوال عقل موسوم به "بیماری لووی" Lewy body disease زندگی می کند.
حافظه او هر روز تحلیل می رود اما او هیچگاه روزی را که پزشکش به او خبر مربوط به ابتلای به این بیماری را داده، فراموش نکرده است.
او می گوید: من کاملا خجالت زده شدم. اصلا توان صحبت کردن نداشتم. انگار چیزی در داخل گلویم گیر کرده بود. تمام احساساتم تحت تاثیر این خبر وحشتناک قرار گرفته بود و این فکر به من خطور کرد که این پایان همه چیز است".
آقای کراسبی در آن زمان مزرعه ای در ایالت نیوساوت ولز را اداره می کرد و در کنار آن دو بیزنس دیگر را نیز مدیریت می کرد.
او پس از شنیدن این خبر می بایست تغییراتی را در کلیه جوانب زندگی خود اعمال کند تا بتواند با موضوع از دست دادن حافظه اش کنار بیاید.
او می گوید: "به دلیل آنکه تشخیص پزشک من، ابتلا به زوال عقل بود، این به معنای آن بود که توانایی عقلی من قرار بود که تحلیل برود. .... متاسفم رشته افکارم یک دفعه پاره شد. آره. اون تغییرات .... درسته. تغییراتی که ما آنها را تجربه کردیم از مکانی که در آن زندگی می کردیم گرفته تا آنکه باید بیزنس خودمان را تعطیل کنیم و حتی چیزهایی از قبیل گواهینامه رانندگی که باید هر سال در خصوص آن بازبینی به عمل آید، متنوع بودند".
آقای کراسبی تنها یک نفر از چهارصد و سیزده هزار نفری است که در استرالیا با بیماری زوال عقل زندگی می کنند.
مادر گیتیکا (Geetika) زمانی که به بیماری آلزایمز دچار شد نسبتا جوان بود. او تنها شصت و سه سال داشت.
او می گوید: "شما شوکه می شوید و سپس یک خشم مطلق شما را احاطه می کند. اگر که با این شرایط کنار بیایید، سپس به مرحله پذیرش این بیماری می رسید. این مرحله ای است که مادر من در آن قرار دارد. حال پرسش این است که مرحله بعدی چیست؟ ما باید چه کار کنیم؟ چگونه باید اطمینان حاصل کنیم که مادرم حمایت های لازم را دریافت می کند؟ چه نوع سیستم های حمایتی برای ما و برای مادر من موجود می باشد؟ اینها پرسش هایی است که ما آنها را در زمان ارتباط با سازمان آلزایمر استرالیا مطرح می کنیم".
خانواده گیتیکا به تازگی در یک برنامه موسوم به "زندگی با زوال عقل" که توسط سازمان آلزایمر استرالیا ارائه می شود، شرکت کرده است. در خلال این برنامه، آنها با هشت خانواده دیگر که آنها نیز تجربه مشترکی را داشته اند ملاقات می کنند. برخی از این افراد تنها در نیمه نخست دهه پنجم زندگی خود هستند.
گیتیکا می گوید: "افرادی هستند که حتی ده سال از مادر من هم جوان تر هستند و به این بیماری دچار شده اند. در این برنامه می توانید پای صحبت آنها بنشینید و اینکه آنها چگونه این موضوع را مدیریت می کنند. یکی از چیزهایی که در واقع سبب مفید بودن این برنامه شده است آن است که به دیگران می گوید که آنها چگونه می توانند با بیماری زوال عقل روبرو شوند؟ آنها چگونه می توانند به خوبی با زوال عقل زندگی کنند؟ و در این میان مراقبین چه نقشی دارند"؟
گیتیکا دریافته است که همزمان با تغییر شرایط فرد آنهم به دلیل بیماری آلزایمر، زندگی ممکن است حتی برای مراقب اولیه خانواده یعنی پدر او دشوارتر از گذشته باشد.
او می گوید: "با آنکه تمرکز ما همواره بر روی این بود که چه نوع مکانیزم های حمایتی برای مادرم وجود دارد، اما پدرم نیز بخشی از این ماجرا بود و ما سعی می کردیم تا از این نکته اطمینان حاصل کنیم که او نیز مورد حمایت قرار خواهد گرفت".
گیتیکا و خانواده او می بایست با بدتر شدن وضعیت مادرشان درباره نحوه تقسیم مسئولیت های مراقبتی و همچنین تغییر برخی از استراتژی ها در زندگی تصمیم گیری کنند.
او می گوید: "نقشی که همگان باید آن را ایفا می کردند، چه خواهد بود؟ به طور قطع، پدر من که کار نمی کرد و همچنین برادرم و همسرش، قرار بود نقش مراقب اصلی را ایفا کنند. در نتیجه هر کسی نقش جدیدی را آغاز کرد و مطمئن شدیم که یک سیستم حمایتی را ایجاد کرده ایم و همه می توانند با همدیگر صحبت کنند و درخواست کمک کنند. هر هفته یا هر ماه وضعیت مادرم تغییر می کند. کاری که او می توانست دو ماه پیش انجام دهد، اکنون در انجام آن با مشکل روبرو می شود. و این یکی دیگر از عواملی است که باید آن را نیز در نظر گرفت".
پروفسور پرمیندر ساچدو (Perminder Sachdev) مدیر بخش سلامت کهولت مغز در دانشگاه نیوساوت ولز است.
او می گوید درجه شیوع بیماری زوال عقل هر پنج سال پس از شصت و پنج سالگی، دو برابر می شود.
به طور عمومی، علائمی مانند از دست دادن حافظه وعدم تمرکز مکرر در شمار علائم این بیماری هستند که به آرامی و به تدریج ظاهر می شوند.
پروفسور پرمیندر ساچدو می گوید: "با پیشرفت این بیماری، جوانب دیگر آن نیز ظهور می کند. چیزهایی مانند مشکلات زبانی. این مشکل می تواند مشکل در درک چیزی باشد که گفته شده یا نوشته شده است. آنها ممکن است با گسترش این بیماری مشکلات دیگری مانند به خاطر آوردن افراد را تجربه کنند. این امر رفته رفته ممکن است بر روی فعالیت های فردی آنها تاثیر بگذارد. آنها ممکن است در مدیریت امور مالی خود با مشکل مواجه شوند. آنها ممکن است در مراقبت های فردی خود و یا تغذیه و دیگر نیازهای فردی دچار مشکل شوند. این روند ممکن است در خلال چندین سال رخ دهد".
پروفسور ساچدو می گوید مهاجران سالمندی که به بیماری زوال عقل مبتلا می شوند در اغلب مواقع مراقبت های بهتری را در خانه های خود دریافت می کنند. او می گوید دلیل این امر کمبود خانه های سالمندان در استرالیا است که توانایی ارائه خدمات متناسب فرهنگی به این افراد را داشته باشند.
با آنکه در حال حاضر هیچ درمانی برای زوال عقل وجود ندارد اما این نیز گفتنی است که تعداد سال های خوب زندگی مبتلایان به این بیماری نیز به واسطه دستاوردهای پزشکی افزایش پیدا کرده است.
پروفسور ساچدو در این خصوص می گوید: "دلیل نخست آن است که افراد به مراتب زودتر از گذشته برای تشخیص مراجعه می کنند و همچنین به واسطه مراقبت های خوبی که وجود دارد شما می توانید چندین سال عملکرد زندگی خود را حفظ کنید. در برخی موارد این امر حتی می تواند به ده سال نیز برسد اما ما اغلب مواقع می گوییم که این افراد می توانند به صورت منطقی قبل از آنکه زوال عقل آنها به مرحله پیشرفته وارد شود و به شرایطی برسند که برای فعالیت های روزمره خود نیازمند کمک جدی باشند به راحتی پنج تا شش سال و حتی بیشتر از آن به زندگی خوب خود ادامه دهند".
در صورتی که نیازمند کسب اطلاعات بیشتر درباره چگونگی مدیریت زندگی با زوال عقل هستید می توانید با خط تلفن سازمان آلزایمز استرالیا به شماره 1800 100 500 تماس بگیرید و یا از وبسایت این سازمان به نشانی دیدن کنید.
شما همچنین می توانید ضمن تماس با خدمات ترجمه شفاهی به شماره 131 450 با شماره تلفن ملی امدادی National Dementia Helpline تماس بگیرید.
