این در حقیقت وضعیت پناهجویان و پناهندگان مستقر در اندونزی را از نگاه خانم معرفی زاده روایت می کند.
وی در سال ۲۰۱۳ همراه خانواده اش وارد اندونزی شد و بخش عمده سنین بزرگسالی خود را در این کشور گذرانده است.
خانم کربی می گوید «سه سال پیش وقتی مژگان را دیدم هر چیزی که فکر می کردم در مورد پناهندگان می دانم در ذهنم زیر و رو شد. من با شنیدن ماجرای زندگی مژگان متحیر شدم و او من را به سایر دوستان و اعضای جامعه خود معرفی کرد و من فهمیدم که این داستانی است که باید شنیده شود.»
خانم کربی در گفتگو با بخش فارسی رادیو اس بی اس در مورد این که چه شد که تصمیم گرفت این پادکست را تولید کند گفت: «به عنوان یک استرالیایی من در مورد موضوع پناهندگان و پناهجویان اطلاع داشتم چرا که برای سالیان طولانی این یکی از موضوعات اصلی رسانه ها ما بود. پناهندگان و پناهجویان زیادی بودند که تلاش می کردند تا با قایق وارد استرالیا شوند و به جزیره مانوس و کریسمس فرستاده می شدند و می شنیدیم که بسیاری از این قایق ها برگردانده می شوند. وقتی در اندونزی به عنوان یک خبرنگار کار می کردم متوجه شدم که در مورد این که پس از توقف قایق ها چه اتفاقی برای پناهندگانی که در آن سوی این سیاست هستند می افتد چیزی نمی دانیم. وقتی در اندونزی زندگی می کردم شماری از پناهندگان و پناهجویان را دیدم که در این کشور گرفتار شده بودند و برای مدت حتی تا ۹ سال در این کشور زندگی می کردند که نه راهی به جلو داشتند و نه امکان خروج از این کشور و بازگشت به کشور خود را داشتند. آنها در اندونزی گرفتار شده بودند بدون که حقوقی داشته باشند. این موضوعی بود که به طور روزافزون به آن علاقمند شدم».
وی می گوید پس از آشنا شدن با خانم معرفی زاده متوجه شده بود که بسیاری از تصوراتی که در مورد پناهندگان داشته درست نبوده است.
خانم کربی می گوید: «من فکر می کنم مژگان تمام ایده های من درباره این که یک پناهنده کیست را به چالش کشید و هر چه بیشتر من را وارد دنیای خود کرد و به سایر پناهندگان و پناهجویانی که در طول سفر خود با آنها آشنا شده بود معرفی می کرد من بیشتر متوجه می شدم که چقدر من و اکثر استرالیایی ها در مورد این مساله بی اطلاع بودیم. ولی هر چه بیشتر می گذشت من متوجه می شدم که این مربوط به استرالیاست. این حقیقت که پناهجویان و پناهندگان در اندونزی گرفتار شده اند نتیجه مستقیم سیاست های مرزی استرالیاست و ما در این پادکست به بررسی آن می پردازیم.»
خانم کربی در مورد ساختار این مجموعه پادکست می گوید: «همانطور که گفتم این مجموعه ای ۵ قسمتی و به زبان انگلیسی است. ما گفتگوهایی را به زبان فارسی داشتیم ولی عمدتا برای مخاطبان انگلیسی زبان، به همین دلیل این گفتگوها نیز ترجمه شده اند. به نظرم این برای ایرانیان و فارسی زبانان جالب خواهد بود مخصوصا به دلیل پیشینه مژگان و به خاطر این که با تعدادی از ایرانیان گفتگو داشته ایم و به همین دلیل فکر می کنم بسیاری از افراد با این داستان آشنا خواهند بود و ممکن است بسیاری از شنوندگان شما هم با آن آشنا باشند.»
خانم کربی در مورد این که پیام اصلی که می خواسته از طریق این پادکست منتقل کند چه بوده است گفت: «به نظرم می خواهیم شنوندگان را از نزدیک به دنیای افرادی ببریم که گرفتار یک وضعیت سردرگمی دائمی شده اند. بدون هیچ حقوقی زندگی می کنند و نمی توانند آینده را تصور کنند. نمی توانند برگردند. ما شنوندگان را به چنین دنیایی می بریم تا ببینند چنین وضعیتی چه حسی دارد.»
خانم معرفی زاده نیز در مورد هدف از تولید این پادکست گفت: «پادکست The Wait را من به خاطر این که شرایط پناهنده ها در اندونزی بسیار سخت هست دوست داشتم با خانم نیوکل کربی به صورت یک مستند این داستان ها را به گوش همه برسانیم به خاطر این که معمولا خبرنگاران خیلی کمی هستند که می آیند و این داستان ها را پوشش می دهند به خاطر همین من خیلی دوست داشتم که از زبان یک شخص پناهنده که همه این موارد را خودش تجربه کرده است این داستان ها را به گوش همه برسانیم تا شاید تغییراتی در سیستم پناهندگی ایجاد شود یا شاید نگرش کلی افراد در مورد پناهندگان کمی مثبت تر شود.»
خانم معرفی زاده در مورد ورودش به اندونزی و فعالیت هایی که در زمینه امور پناهندگان در این کشور انجام می دهد گفت: «من در سال ۲۰۱۳ به همراه خانواده ام از ایران خارج شدم به دلیل یک سری مشکلات سیاسی که در آنجا برای پدرم به وجود آمد. و به اندونزی آمدیم و آن موقع سن من خیلی کمتر بود و هیچ دخالتی در این تصمیم گیری ها نداشتم اما وقتی که در داخل اندونزی در شرایط خیلی سختی قرار گرفتیم من تصمیم گرفتم همراه دوستانم تا جایی که می توانم به اجتماع پناهندگانی که اطرافم بود کمک کنیم و با کمک دوستانم سازمانی را در اینجا تاسیس کردیم و سعی کردیم که اطلاعات حقوقی را بیشتر در اختیار پناهندگان بگذاریم و همین باعث شد که به تدریج پروژه های بیشتری انجام دهیم، خدمات پزشکی و سلامت روانی ارائه دهیم. و همین ها باعث شد که بیشتر در مرکز توجه قرار بگیریم و خانم نیکول و برخی خبرنگاران دیگر به این شکل با من و بقیه پناهندگان آشنا شدند. اسم این مرکز RAIC یا مرکز اطلاعاتی پناهندگان و پناهجویان است.»
خانم معرفی زاده در مورد هدفش از مشارکت در تولید این پادکست گفت: «همانطور که گفتم من خیلی ناراحت بودم از نگرشی که مردم در مورد پناهنده ها دارند و فکر می کنند پناهنده ها یک سری افرادی هستند که سواد ندارند یا به خاطر نداشتن پول و اقتصاد بد از کشور خارج شدند و رفتار خیلی بدی مخصوصا در کشورهای ترانزیت با پناهنده های می شود. هدف اصلی من این بود که این طرز فکر را تا جایی که می توانیم تغییر دهیم و نشان دهیم که پناهندگان از پیشینه های مختلفی می آیند و افراد تحصیلکرده ای در بین پناهندگان هستند و پناهندگان دوست ندارند که از خانه و کاشانه و کشور و خانواده های خود و همه چیز دور شوند فقط به خاطر این که شرایط اقتصادی خوبی ندارند و این واقعا من را ناراحت می کرد.»
مژگان معرفی زاده Source: Credit: Nicole Curby
