به منظور معرفی دانش آموزان دبیرستانی به مشاغلی در حرفه پزشکی دانشگاه موناش برنامه ای را بصورت آنلاین آغاز کرده است. این برنامه به دانش آموزانی که در گروه های پناهندگان، بومیان و افرادی که از طبقات اجتماعی و اقتصادی پایین محسوب می شوند ، اختصاص دارد.
این برنامه دانشگاه موناش که "دست هایی در سلامتی" نامیده می شود، در نهمین سال فعالیت خود است، اما اکنون برای اولین بار به صورت دیجیتال انجام می شود.
علی ضرغامی دانشجوی سال سوم پزشکی در دانشگاه موناش در ملبورن است و آرزو دارد که در رشته فوریت های پزشکی تخصص داشته باشد.
اما او اعتراف می کند، که هیچ وقت نمی خواست که پزشک شود.
علی ضرغامی گفت:"من می خواستم مانند پدربزرگم، مامور اتش نشانی شوم. پدرم همیشه داستان های او را برایم می گوید. من می خواستم آن مرد باشم كه به درون ساختمان های در حال سوختن بروم و مردم را نجات دهم."
وی در ایران به دنیا آمد و در سن سه سالگی به همراه پدر و مادرش به عنوان پناهجو به استرالیا آمدند.
اندکی پس از آن، مادرش با یک بیماری قلبی نادر تشخیص داده شد و نیاز داشت که دوره ای طولانی در بیمارستان بستری بشود.
او می گوید این تجربه او با پزشکان و پرستاران استرالیا بود که اشتیاق پیوستن به این حرفه را در او ایجاد کرد.
علی گفت: " مدت زیادی از بزرگ شدن من در محیط بیمارستان سپری شد و از آنجا که ما واقعاً هیچ خانواده ای در استرالیا نداشتیم، پزشکان و پرستاران، از طریقی که از ما مراقبت می کردند کمی شبیه خانواده دوم ما بودند."
وی در دبیرستان، این برنامه دانشگاه موناش را شروع کرد و در زمینه تحویل دارو، تزریقات به عروسک ها و حتی تنظیم استخوان های شکسته پروتز تجربه کسب کرد.
او می گوید که از آن لحظه مجذوب این کار شده بود.
او گفت: "برای بسیاری از افراد، تجربه کار باعث می شود که آنها درک کنند که این حرفه برای آنها مناسب نیست. اما برای من این ایده را تقویت کرد که این چیزی است که من خودم را در آینده در حال انجام آن می دیدم.".
این برنامه به منظور آشنایی دانش آموزانی که از گروه های پناهندگان، پناهجویان، بومیان و طبقات اجتماعی و اقتصادی پایین تر هستند، طراحی شده است و آن ها را به حرفه ای در زمینه بهداشت آشنا می سازد.
از متقاضیان موفق دعوت می شود که دو روز را در محوطه کلیتون مربوط به دانشگاه بگذرانند تا طعم زندگی را به عنوان دانشجوی پزشکی درک کنند.
به آنها پیراهن هایی مشابه آنچه که دانشجویان مقطع کارشناسی در دوره های بالینی خود می پوشند و همچنین یک گوشی پزشکی داده می شود.
در طول این دوره، آنها در فعالیت هایی از قبیل بخیه زدن بر روی زخم بر بازوی پروتز، تمرین C-P-R بر عروسک ها، شرکت در سخنرانی ها و ملاقات با دانشجویان پزشکی شرکت می کنند.
هنگامی که محدودیت های COVID-19 برنامه را در نهمین سال بهره برداری خود در معرض ملغی شدن قرار داد، دانشگاه موناش جایگزینی مثمرثمر را راه اندازی کرد که مزایای عمده ای داشت.
پروفسور کارن آدامز، از واحد بهداشت بومی گوکوندروک در دانشگاه موناش، این برنامه را اجرا می کند.
او می گوید مسافت دیگر مانعی برای دانش آموزانی که می خواهند این برنامه را امتحان کنند، نیست.
پروفسور کارن آدامز گفت:"ما به هنگام پخش آنلاین برنامه می دانستیم که این امکانی است که بچه هایی که از مناطق بین ایالتی و روستایی و مناطق دورافتاده هستند، بتوانند در این برنامه شرکت کنند."
این برنامه می تواند الهام بخش رویای کار در رشته پزشکی برای دانشجویانی که شاید هرگز به آن نیاندیشیده اند، باشد.
فبی نلسون، دانش آموز سال دهم در شرق ملبورن، می گوید بسیاری از همسالان او در تصمیم گیری برای رشته تحصیلی دانشگاه مطمئن نیستند.
فبی نلسون گفت:"آنها فکر نمی کنند که می توانند این کار را انجام دهند، بنابراین برای اینکه دچار شرمساری و دردسر نشوند، نمی خواهند این کار را انجام دهند."
اما فبی می داند که او می تواند.
وی با بیان اینکه او در این ماه در برنامه آنلاین شرکت می کند، اظهار داشت که این برنامه باعث افزایش اعتماد به نفس او شده و به وی اطمینان داده است که در مسیر صحیح دستیابی به حرفه ای در زمینه سلامت قرار دارد.
فبی نلسون گفت:"من قطعاً می خواهم در زمینه پزشکی اطفال یا در فوریت های پزشکی کار کنم، مانند یک پرستار اورژانس، یا شاید یکی از زمینه های پیراپزشکی."
این کار در واقع پیش رفتن در مسیری است که خواهر بزرگتر او، روبی ساخته است.
روبی که هم اکنون، یک دانشجوی پرستاری سال اول است نیز این برنامه "Hands on Health" را در سال دهم دبیرستان به انجام رسانده است.
او می گوید داشتن یک خواهر کوچک و همچنین تحصیل در رشته پرستاری یک منفعت واقعی است.
روبی گفت: "این بدان معنی است که من می توانم روی او تمرین کنم و او می تواند بر من تمرین کند و ما می توانیم ایده هایی را به اشتراک بگذاریم و او می تواند به من در تجدید نظر آن ها کمک کند."
باوجودیکه همه دانش آموزان شرکت کننده در برنامه "Hands on Health" در حرفه پزشکی به حرفه خود پایان نمی دهند، اما سازمان دهندگان می گویند که آنها امیدوارند که این بچه ها حداقل به تحصیلات عالی علاقه مند شوند.
پروفسور کارن آدامز می گوید احتمال کمی دارد که دانشجویانی که حداقل یک عضو خانواده آنها به دانشگاه نرفته باشد برای دانشگاه اقدام کنند.
او می گوید برنامه هایی از این دست برای غلبه بر شکاف آموزشی بین نسل ها طراحی شده اند.
پروفسور کارن آدامز می گوید: "ما می دانیم که احتمال کمتری دارد که افرادی از طبقه اقتصادی و اجتماعی پایین تر، دانش آموزان بومی و دانش آموزان پناهجویان و پناهندگان به دانشگاه بروند. بنابراین این برنامه در تلاش است که راه را برای همه هموار کند."
این کار تاکنون فقط برای ۲۵۰ دانش آموز انجام شده است.
در حالی که هنوز چند سالی مانده است که علی ضرغامی بتواند کار خود را در بخش اورژانس آغاز کند، اما او می گوید که انگیزه رسیدن به آنجا را پیدا کرده است.
او گفت: "وقتی به فداکاری هایی که والدین می کنند فکر می کنید، می خواهید مطمئن شوید که فرصت را هدر نمی دهید و سعی می کنید بهترین کاری را که می توانید با زندگی خود انجام دهید. بنابراین پزشکی گزینه بسیار خوبی در این امر به نظر می رسد."
