چند نوع ویزای مخصوص والدین در استرالیا وجود دارد اما آنها یا خیلی گران هستند و یا آنکه زمان انتظار برای دریافت آنها خیلی طولانی است.
ویزاهای غیر مشارکتی یا Non-contributory visas
این نوع از ویزاهای ویژه والدین ارزان ترین گزینه است. هزینه آن برای متقاضی اصلی در حدود شش هزار دلار و برای همسر وابسته مبلغ دو هزار دلار است. از آنجا که میزان صدور این ویزاها در هر سال بسیار محدود است، لیست انتظار برای دریافت آنها بسیار طولانی است و زمان انتظار می تواند گاها تا سی سال به طول بیانجامد.
برای آنکه واجد شرایط دریافت این نوع از ویزاها باشید، والدین باید اسپانسر (حامی مالی) داشته باشند، و پیش نیازهای مربوط به سلامت و شخصیت را برآورده سازند. آنها همچنین باید آزمون موسوم به توازن افراد خانواده را نیز بگذرانند. برای قبولی در این آزمون، حداقل نیمی از فرزندان آنها باید مقیم دائم استرالیا باشند.
ویزاهای مشارکتی یا Contributory visas
پردازش ویزاهای مشارکتی به مراتب سریع تر است (زیر دو سال) اما این نوع از ویزاها به مراتب گران تر هستند. به عنوان مثال یک ویزای دائم هزینه ای تقریبا پنجاه هزاری در بر خواهد داشت.
برای آنکه واجد شرایط دریافت این نوع از ویزا باشید، والدین شما باید یک حامی مالی داشته باشند، پیش نیازهای مربوط به سلامت و شخصیت را برآورده کنند، آزمون مربوط به توازن اعضا خانواده را نیز با موفقیت پشت سر بگذارند و همچنین دارای ضمانت نامه حمایتی (assurance of support) باشند. ضمانت نامه حمایتی در واقع نوعی تعهد حقوقی از طرف حامی مالی است که در آن نسبت به ارائه حمایت مالی تعهد می نماید.
Read more here.
ویزا برای والدینی که در سن کاری هستند
اگر والدین شما هنوز کار می کنند، آنها می توانند برای ویزاهای موقت یا اقدام کنند. هزینه این ویزاها بین بیست هزار تا سی و دو هزار دلار است و این نوع از ویزاها به آنها اجازه خواهد داد تا برای مدت دو سال ضمن دسترسی به خدمات مدیکر در استرالیا کار کنند. آنها می توانند سپس این ویزا را با پرداخت بیست هزار دلار به تغییر دهند.
گزینه های دیگر: ویزاهای توریستی
برای آن دسته از والدینی که حداقل نیمی از فرزندانشان در استرالیا زندگی نمی کنند، گزینه اصلی آن اقدام برای دریافت است.
این ویزا به بازدید کننده این اجازه را می دهد تا برای مدت یک سال در استرالیا اقامت داشته باشد و هزینه آن می تواند تا یک هزار دلار باشد. اما پس از پایان یک سال، والدین شما باید حداقل برای مدت شش ماه به کشور خود باز گردند تا بتوانند یک بار دیگر برای دوازده ماه دیگر درخواست ویزا تسلیم کنند.
یک نوع ویزای موقت ممکن است به زودی معرفی شود
در آینده همچنین ممکن است یک گزینه جدید دیگر برای آن دسته از والدینی که آزمون توازن اعضای خانواده را با موفقیت سپری نمی کنند، معرفی شود.
دولت استرالیا ماه گذشته را اعلام کرد که به فرد متقاضی این امکان را خواهد داد تا بتواند تا ده سال در استرالیا اقامت داشته باشد. هزینه این ویزا تا بیست هزار دلار است. و علاوه بر آن، فرزند یا فرد حامی باید هزینه بیمه خصوصی برای والدین خود را نیز بپردازد و به عنوان یک "ضامن مالی" در خصوص هر گونه هزینه های اضافی مربوط به مراقبت های بهداشتی عمل کند.
این ویزا ها راه را برای دریافت اقامت دائم والدین هموار نخواهند کرد و والدین فرد باید پس از مدت ده سال استرالیا را ترک کنند.
این ویزای موقت جدید باید به رای گذاشته شود. در صورت پیروزی در پارلمان، ممکن است از پایان سال جاری به مرحله اجرا گذاشته شود.
برای دریافت اطلاعات به روز شده درباره ویزاهای والدین و قیمت هر نوع از ویزا از وبسایت دیدن کنید.
اگر می خواهید تا والدین خود را به استرالیا بیاوردید تا در کنارتان در این کشور زیبا زندگی کنند، دو راه اصلی یا به زبان دیگر دو نوع ویزا برای این امر وجود دارد. روش مشارکتی و روش غیر مشارکتی یا به زبان دیگر contributory و non-contributory.
زکا بنتلی (Zeka Bentley) یک وکیل و مشاور امور مهاجرتی از دفتری به نام The Migration Place در شهر بریزبن است.
او درباره تفاوت بین این دو نوع ویزا از منظر هزینه و زمان انتظار آنها می گوید:"تفاوت اصلی در این است که شما در واقع حاضرید تا چقدر پول خرج کنید. روش کند به طور ویژه روشی زمان بر است. این روش بین هجده تا سی سال طول می کشد. روش سریع تر در واقع هزینه ای بین چهل و پنج هزار یا پنجاه و پنج هزار دلار به ازای هر یک از والدین هزینه دارد که البته بسیار گران است و به همین دلیل است که برخی از افراد روش کند تر را انتخاب می کنند".
حال اجازه بدهید تا ابتدا به ویزاهای غیر مشارکتی یا non-contributory visas بپردازیم. ویزاهایی که دارای ویزاهای زیر گروه کلاس 103 و 804 هستند.
این نوع از ویزاها را باید قابل استطاعت ترین گزینه ویزا دانست. هزینه این نوع از ویزا در حدود شش هزار دلار برای متقاضی اصلی و دو هزار دلار برای همسر وابسته یا dependant spouse است.
اما اکثر متقاضیان با تسلیم این نوع از ویزاها، زمان انتظاری طولانی و در برخی موارد حتی تا سی سال را تجربه می کنند.
آنها اگر چه می توانند به واسطه یک سری ویزاهای موسوم به bridging visa در طول مدت انتظار برای دریافت اقامت خود، در استرالیا اقامت داشته باشند.
اما این در حالی است که به گفته آقای بنتلی زمانی که نوبت این افراد نیز فرا می رسد و به زبان دیگر نام آنها به بالای لیست انتظار می رسد، ممکن است به دلیل عدم قبولی در آزمون های سلامتی با درخواست ویزای آنها موافقت نشود.
او می گوید: "اگر پس از بیست سال آنها به شما مراجعه کردند و گفتند ما آماده ایم تا ویزای شما را صادر کنیم، آنها به شما خواهند گفت که به شرکت بیمه سلامتی خود مراجعه کنید. و اگر شما ظرف بیست سال گذشته مشکلات پزشکی داشته باشید، این بدان معناست که شما در آزمون های سلامتی رد خواهید شد. و در نهایت یک دفعه شما دیگر ویزایی نخواهید داشت تا به شما اجازه دهد تا بتوانید در استرالیا اقامت داشته باشید. حتی اگر برای بیست سال در استرالیا بوده باشید هم باید کشور را ترک کنید".
دیگر گزینه اصلی که در واقع سریع تر اما گران قیمت تر است، ویزای مشارکتی یا زیر گروه های 143, 173, 864 و 884 است.
این نوع از ویزاها معمولا ظرف مدت دو سال صادر می شوند اما تقریبا پنجاه هزار دلار هزینه دارند.
سام جزایری (Sam Jazayeri) از دفتر حقوقی Sirus Migration می گوید این نوع از ویزاها برای آنها که استطاعت پرداخت هزینه آنها را داشته باشند، بسیار محبوب است.
او می گوید: "مسئله این است که آنها باید مبلغ بالایی از پول را در حدود بیست و نه هزار دلار برای مدت دو سال بپردازند تا بتوانند در استرالیا بمانند. آنها نمی توانند این ویزا را تمدید کنند اما آنها می توانند پس از آن برای ویزای دائم مشارکتی اقدام کنند. و این امر به آنها این اجازه را خواهد داد تا به صورت دائم در اینجا بمانند. سپس یک بار دیگر، اگر آنها بخواهند تا برای ویزای دائم مشارکتی والدین اقدام کنند، آنها باید بیست هزار دلار دیگر بپردازند. در نتیجه کلا بین چهل تا پنجاه هزار دلار به ازای هر یک از والدین برای این ویزا هزینه در پی خواهد داشت. از نظر زمانی، باید گفت این گزینه ای عالی است و می تواند به اقامت دائم منتهی شود اما پرسش این است که چه تعداد استطاعت پرداخت آن را دارند"؟
گفتنی است اگر که هر دو والدین یعنی پدر و مادر فرد تصمیم داشته باشند تا به استرالیا بیایند، هزینه این نوع از ویزا تقریبا دو برابر یعنی در حدود یکصد هزار دلار خواهد بود.
این در حالی است که آقای زکا بنتلی می گوید موضوع قابل استطاعت بودن، تنها موضوع نیست.
متقاضیان دریافت ویزا باید از یک سری آزمون های شخصیتی، سلامتی و آزمون های مربوط به توازن افراد خانواده نیز بگذرند.
آقای بنتلی می گوید: "این بدان معناست که شما باید ثابت کنید که اکثر افراد خانواده شما در استرالیا زندگی می کنند. به عنوان مثال، اگر که سه فرزند داشته باشید باید بتوانید نشان دهید که دو نفر از آنها دارای اقامت هستند و در استرالیا زندگی می کنند. اگر برعکس این نمونه باشد، اگر یک فرزند در اینجا داشته باشید و دو فرزند در خارج از استرالیا شما واجد شرایط دریافت این ویزا نخواهید بود. شما باید بتوانید نشان دهید که اکثر آنها در استرالیا زندگی می کنند. اگر هم که این رابطه، برابر باشد یعنی به عنوان مثال یک فرزند اینجا باشد و یک فرزند در خارج از استرالیا، این امر برای رسیدگی به ویزا کافی خواهد بود".
اگر که والدین نتوانند پیش نیازهای مربوط به توازن تعداد افراد خانواده خود را ثابت کنند، آنها می توانند با ویزاهای بازدیدکننده یا به زبان دیگر ویزاهای توریستی به استرالیا سفر کنند و تا مدت یک سال در استرالیا اقامت داشته باشند. اما آنها باید بعد از این زمان برای مدت شش ماه به کشور خود بازگردند تا بتوانند یک بار دیگر به استرالیا سفر کنند.
از سوی دیگر در ماه مه امسال، دولت استرالیا یک ویزای موقت اسپانسر کردن والدین را معرفی کرد که می تواند گاها تا ده سال معتبر باشد اما این ویزا نیز ویزای ارزانی نیست.
آقای جزایری در این خصوص می گوید: "این ویزا می تواند برای مدت های سه ساله یا پنج ساله اعطا شود. هزینه ویزای سه ساله پنج هزار دلار است و هزینه ویزای پنج ساله ده هزار دلار است. در مقایسه با برخی ویزاهایی که هم اکنون وجود دارد هم نیازی به پرداخت ضمانت مالی نیست و می توان این ویزاها را برای مدت ده سال تمدید کرد. در نتیجه این ویزا به متقاضی این امکان را می دهد تا بتواند تا ده سال با فرزندانش و یا احتمالا نوه هایش در اینجا زندگی کند".
اما بعد از پرداخت بیست هزار دلار و زندگی در استرالیا برای مدت ده سال، والدین فرد باید به کشور خود باز گردند چرا که آنها مجاز به اقامت در استرالیا نخواهند بود.
پس مقصود از این ویزاها چیست؟
سام جزایری در این خصوص می گوید: "یکی از اهدافی که دپارتمان مهاجرت با معرفی این ویزا دنبال می کرده این بوده که این نوع از ویزاها برای صنعت مراقبت از کودکان بسیار خوب است و پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها از نوه های خود نگهداری می کنند. اما مشکل این است که پس از ده سال اقامت آنها چه اتفاقی می افتد"؟
گفتنی است ویزاهای معرفی شده جدید موسوم به ویزای موقت اسپانسر کردن والدین هنوز تصویب نشده اند.
در صورتی که این برنامه ویزا توسط پارلمان تصویب شود، آنها تا پایان سال جاری به اجرا گذاشته خواهند شد.
در حال حاضر، ویزاهای مشارکتی و غیر مشارکتی والدین و نیز ویزاهای توریستی در شمار بهترین گزینه ها برای ویزای والدین هستند.
برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید از وبسایت border.gov.au دیدن کنید.
