اخیرا دانشمندان استرالیایی موفق به دریافت نزدیکترین، قوی ترین، درخشان ترین و مرموزترین سیگنالهای بین کهکشانی در وسترن استرالیا شده اند. به گزارش ، این سیگنالهای رادیویی که برای اولین بار یازده سال پیش و در سال ۲۰۰۷ میلادی دریافت شدند، ترکشهایی هستند با عمری معادل چند میلی ثانیه که با سرعت بسیار زیادی از کیهان عبور می کنند. اگرچه دانشمندان توانسته اند این ترکشهای رادیویی را در نقاط مختلفی از کیهان ردیابی کنند، اما هنوز هیچ جوابی برای دلیل، منشا و یا زمان عبور آنها پیدا نکرده اند. در واقع، می شود گفت که تلسکوپها فقط وقتی قادر به ردیابی این ترکشهای رادیویی هستند که در زمان، مکان و جهت مناسب برای رصد آنها قرار گرفته باشند. به همین دلیل مطالعه این سیگنالها کار مشکل و در عین حال جذابی است.
بعد از یک سال تحقیق مداوم، دانشمندان استرالیایی موفق شده اند تا با استفاده از مسیریاب ASKAP (The Australian Square Kilometre Array Pathfinder)، بیست ترکش رادیویی سریع، شامل نزدیکترین ترکش با فاصله ۱۰۰ میلیون سال نوری، را در the Shire of Murchison مشاهده کنند. برای افزایش احتمال ردیابی سیگنالها و ایجاد یک زاویه دید باز از کهکشان، دانشمندان از هشت تلسکوپ ASKAP، که سریعترین تلسکوپ ردیاب رادیویی جهان است، استفاده کردند. آنها با بررسی نسبت زمانی دریافت تشعشعات توانسته اند سر نخهایی را در مورد منشا و مسیر این سیگنالها به سمت زمین به دست بیاورند. نکته جالب اینجاست که بعضی از این ترکشها سفرشان را زمانی آغاز کرده اند که عمر جهان حدود نصف عمر فعلی اش بوده است. همین مساله دانشمندان را امیدوار کرده تا شاید بتوانند راز چگونگی تشکیل جهان را که برای دهه ها ذهن فیزیکدانان را به خود مشغول کرده، فاش کنند.
اما با وجود اینکه اطلاعات جدید درهای بسته زیادی را به روی دانشمندان گشوده، در عین حال عدم آگاهی نسبت به ماده و انرژی تاریک، کار را برای دانشمندان بسیار سخت تر می کند. ماده و انرژی تاریک به چیزی گفته می شود که ستاره شناسان قادر به دیدن آنها نیستند اما به دلیل اثرات گرانشی ای که بر ستارگان و کهکشانها می گذارند، وجودشان برای دانشمندان محرز شده است.
زمانی که تشعشعات ترکشهای رادیویی در فضای بین کهکشانی حرکت می کنند، سرعت بعضی از آنها کمتر شده و طول موجهای مشخصی از آنها منتشر می شود. همین مساله باعث دیده شدن و رصد آنها توسط تلسکوپها می شود. ارزیابی این پراکندگی، هم سر نخ هایی درباره مسافت طی شده ترکشها به دست می دهد و هم میزان انرژی مصرفی لازم برای انفجار آنها را مشخص می کند. علاوه بر این، بررسی الگوی پراکندگی زمان برخورد تشعشعات با گازها و اجسام آسمانی به دانشمندان کمک می کند تا بتوانند به این سوال پی ببرند که فضای بین کهکشانها در حقیقت با چه چیزی پر شده است؟ یکی دیگر از مرموزترین موضوعات در مورد ترکشهای رادیویی سریع این است که آنها انرژی لازم برای این انفجار را از کجا تهیه می کنند. اگر خورشید ما چنین میزانی از انرژی داشت، می توانست سیاره نپتون را در کسری از ثانیه به توده ای از غبارتبدیل کند.
همین پیچیدگی ها باعث طرح فرضیه های زیادی درمورد چگونگی تبدیل این حجم عظیم از انرژی به سیگنالهایی با عمر کسری از ثانیه شده است. بر اساس یکی از این فرضیه ها، انفجار ستارگان عظیم الجثه باعث می شود که مواد تشکیل دهنده آنها به سرعت از داخل کهکشانها به فضای بین کهکشانی پرتاب شوند. این فرآیند که «بازخورد» نامیده می شود زمانی اتفاق می افتد که کهکشانها به یک اندازه معین رسیده و دیگر بزرگتر نمی شوند. بنابراین، اگر دانشمندان بتوانند مقدار تمامی مواد وارد شده به فضای بین کهکشانی را تخمین بزنند، شاید بتوانند در آینده راز چگونگی وقوع این پدیده را هم آشکار کنند.
در کل، دانشمندان استرالیایی معتقدند که یافته ها و اطلاعات ارزشمند فعلی می توانند ابزار علمی بسیار موثری برای شناخت ساختار جهان باشند. به عبارت دیگر، این یافته ها می توانند هم درباره چیزهایی که در جهان وجود دارد و هم درباره چیزهایی که در آن وجود ندارد اطلاعات مفید و جامعی به ستاره شناسان بدهند که این خود گام بزرگی در علم نجوم محسوب می شود.
