شادی و اعتراض؛ سرتاسر کشور را هم‌زمان با گذشت ۲۳۷ از شروع استعمار، در بر گرفت.
۲۶ ژانویه ۱۷۸۸، افسر نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا آرتور فیلیپ و ناوگانش در خلیج سیدنی، که امروز به عنوان اسکله دایره‌ای شناخته می‌شود، لنگر انداختند و پرچم یونیون جک را برافراشتند.
این تاریخ از سال ۱۹۳۸ مورد اعتراض سالانه مردم بومی و جزیره نشین تنگه تورس قرار گرفت است؛ روزی که برای بسیاری نمادی از تهاجم، بقا و اندوه است و آن را «روز عزاداری» می‌دانند.
در سال ۱۹۴۴ نخست‌وزیر وقت پل کیتیگ، روز استرالیا را یک تعطیلی عمومی برای تمام ایالت و قلمروها اعلام کرد.
در این روز همچنین فهرستی از افتخارات و استرالیایی سال هم اعلام می‌شوند.
بیشتر بخوانید
۲۶ ژانویه برای بومیان استرالیا چه معنایی دارد؟
نحست‌وزیر آنتونی آلبانیزی بزرگ‌ترین افتخار امسال را به نیل دانیهر، تقدیم کرد. او بازیکن و مربی سابق لیگ فوتبال استرالیا (AFL) است که به دلیل فعالیت خود در بیماری نورون حرکتی شناخته شده است.
آلبانیزی همچنین صبح روز دوشنبه در مراسمی در کانبرا از جدیدترین شهروندان استرالیا استقبال کرد.
او گفت: «۷۰۰ رویداد توسط جوامع محلی در سراسر استرالیا برگزار خواهد شد، درست مانند رویداد ملی که در اینجا برگزار می‌شود.»
این سنتی است که در سال‌های اخیر مورد سوال قرار گرفته است و برخی از شوراهای محلی تسلیم درخواست‌ها برای تغییر تاریخ مراسم برای احترام به ملل اول شده‌اند.
Prime Minister Anthony Albanese during a Citizenship Ceremony as part of Australia Day 2025 celebrations, in Canberra, Sunday, January 26, 2025. Source: AAP / Mick Tsikas
او گفت: «کشور ما باید احساس غرور خود را دوباره احیا کند. ما وطن پرستی ایالات متحده را نداریم، اما باید به آنچه هستیم افتخار کنیم.»
سوزان لی، معاون آقای داتون، پا را فراتر گذاشت و ورود ناوگان اول به استرالیا را با ماموریت اسپیس‌اکس ایلان ماسک برای سفر به مریخ مقایسه کرد.
او اولین جریان استعمار را به عنوان یک «آزمایش جسورانه» توصیف کرد و از تجمعات روز تهاجم در سراسر کشور انتقاد کرد.
هزاران نفر در تجمعاتی که به عنوان روز تهاجم شناخته می‌شود در بریزبن، سیدنی، پرت و دیگر شهرهای بزرگ به تجمع پرداختند.
پیامشان واضح و بلند بود؛ تغییر تاریخ روز ملی استرالیا.
Supporters during an Invasion Day rally in Brisbane, Sunday, January 26, 2025. Source: AAP / Jono Searle
داتون با ربط دادن این موضوع به رفراندوم صدا گفت: ««فکر می‌کنم با این نتیجه، بسیاری از استرالیایی‌ها حس کردند که یک ابر سیاه از بالای سرشان برداشته شده است و می‌توانند در مورد مسائل مختلف حرف بزنند.»
او افزود: «آن‌ها از این که دائم می‌شنیدند باید از کشورشان شرمنده باشند و تفرقه‌افکنی‌های حزب کارگر برای قرار دادن مردم در گروه‌های مختلف، خسته شده بودند.»
رهبر ائتلاف همچنین قول داده است که در صورت انتخاب به عنوان نخست‌وزیر از ایستادن در مقابل پرچم بومیان امتناع می‌کند. به گفته او این کار باعث تجزیه ملت می‌شود.
یکی رهبران بومیان، مارسیا لنگتون، به پادکست هفت صبح (7AM) در واکنش به این صحبت‌ها گفت: «بعد از تمام حرف‌هایی که در مورد ما زد، به‌ویژه در طول کمپین صدای بومی‌ها، که بیشترش دروغ بود، اگر جلوی پرچم ما می‌ایستاد ناراحت می‌شدم.»
در مراسم برافراشتن پرچم ملی، نخست‌وزیر آنتونی آلبانیزی مقابل پرچم‌های استرالیا، بومیان و جزیره‌نشینان تنگه تورس ظاهر شد.
او دیدگاه خود را نسبت به ارزش‌های استرالیا بیان کرد: «هموطنان استرالیایی من به طور به ویژه به ۲۴ نفر شما که به‌عنوان شهروند برزیل، فرانسه، آلمان، هند، نیجریه، فیلیپین، آفریقای جنوبی، ایالات متحده، سریلانکا و ویتنام در صندلی‌های خود نشسته‌اید و اینجا را هموطنان استرالیایی ما ترک می‌کنید، خوش‌آمد می‌‌گویم.»
