هزاران نفر از خدمات نوین این مرکز استفاده کرده اند و میلیون ها نفر نیز به دلیل اقداماتی که بنیانگذار این مرکز انجام داده بوده است، رویکرد جدیدی در مورد افراد معلول پیدا کرده اند.
کوین لو هرگز فکرش را نمی کرد که قرار است ۱۸ ماه از اولین سال های پس از بیست سالگی خود را صرف رفت و آمد به بیمارستان و یک مرکز توانبخشی در شمال غرب سیدنی کند.
این مرد ۲۸ ساله در گفتگو با SBS News گفت او همیشه جوان فعالی بود تا این که یک تصادف زندگی وی را تحت تاثیر قرار داد.
وی می گوید: "قبل از این تصادف من یک دانشجوی تمام وقت بودم و در باشگاه فوتبال دانشگاه سیدنی یک دوره کارورزی را طی می کردم. من همچنین در دو شغل مختلف کار می کردم. یک کار به عنوان معلم شنا و کار دوم در دوچرخه فروشی."
ولی این شرایط در روز مادر سال ۲۰۱۳ تغییر کرد.
کوین مانند بسیاری دیگر از افرادی که دچار تروما می شوند به یاد ندارد دقیقا چه اتفاقی افتاد و بیشتر جزییاتی که در مورد این تصادف می داند را از سایرین شنیده است.
وی مشغول دوچرخه سواری بود که یک چاله باعث شده بود وی با سر به زمین بخورد.
با وجود این که وی کلاوه ایمنی دوچرخه سواری بر سر داشت، دچار آسیب مغزی شد و برای کاستن از فشار روی مغز وی و بازسازی استخوان های جمجمه مجبور بود تا تحت ۱۰ عمل جراحی قرار گیرد.
وی می گوید: "تا یک مدتی پس از این تصادف من دچار فراموشی بعد از تروما شده بودم و نمی توانستم فعالیت های روزمره ام را به یاد بیاورم. بعد از این که بر این مشکل غلبه کردم، شروع به درک این کردم که چه کار می کنم و توانستم به کارها سر و سامان دهم و تکه های پازل شروع به قرار گرفتن در کنار هم کردند."
بهبود پیدا کردن کوین فقط باعث نشد تا او بتواند دوباره راه برود، حرف بزند و غذا بخورد.
او موفق شد مدرک تحصیلات خود در زمینه فیزیولوژی ورزشی را به پایان برساند و در دوی ماراتون شرکت می کند و می تواند دوباره دوچرخه سواری کند.
وی دوباره به مرکز توانبخشی رویال (Royal Rehab) بر گشته است تا تجربه خود را در مورد آسیب دیدن و بهبود پیدا کردن با سایر افراد در میان بگذارد.
کوین می گوید: "به حدی بهبود پیدا کرده بودم که می خواستم به دیگران نیز کمک کنم. من خیلی به این اعتقاد دارم که انجام برخی کارهای کوچک برای دیگران می تواند به آنها کمک کند تا دوباره حس هدف داشتن و موفقیت را در زندگی خود کسب کنند و من می خواهم برای دستیابی به این حس به آنها کمک کنم."
ایجاد دوباره یک هویت گمشده یکی از اولویت های برنامه های توانبخشی در این مرکز است.
این از طریق اجرای برنامه های متنوع در زمینه های مختلف از جمله ورزشی، آشپزی و باغبانی انجام می شود.
جولی پرایور (Julie Pryor) مدیر تحقیقات و نوآوری در مرکز توانبخشی رویال است.
وی می گوید: "یک نقش مهمی که در اینجا ایفا می کنیم و برای آن ارزش قائل هستیم کمک به افراد برای شکل بخشیدن دوباره به هویت خود پس از یک معلولیت اکتسابی تازه است. اگر مدت کوتاهی پس از آسیب دیدگی، مداخله های لازم برای توانبخشی حرفه ای صورت گیرد آنوقت افراد می توانند شروع به دیدن آینده و امکان های مختلفی که وجود دارد کنند."
برای مدت ۱۲۰ سال، مرکز توانبخشی رویال در منطقه راید (Ryde) سیدنی خدمات مربوط به توانبخشی و حمایت از معلولان را به بیش از ۶۱ هزار استرالیایی ارائه کرده است.
این مرکز ۷۱۱ پرسنل دارد و ۱۵۵ نفر نیز به صورت داوطلبانه در آن کار می کنند. تجهیزات مدرن امروزی این مرکز تفاوت زیادی با روزهای اولیه این مرکز دارد که در سال ۱۸۹۹ توسط سوزان شارت (Susan Schardt) تاسیس شده بود.
خانم شارت که از بدو تولد نابینا بود، پس از این که با فردی آشنا شد که پا نداشت و مجبور بود در خیابان ها زندگی کند، تصمیم گرفت اولین مرکز مراقبت از معلولان را راه اندازی کند.
خانم پرایور می گوید: "120 سال پیش هیچ حمایت اجتماعی وجود نداشت. این باور به طور گسترده وجود داشت که افراد مقصر ایجاد معلولیت برای خودشان هستند. حتی اگر به طور مادرزادی معلولیتی داشتند، و این حس وجود داشت که این افراد خودشان به نوعی مسئول هستند."
رویکردهای گذشته در مورد افراد معلول را می توان تا حد زیادی از روی اسامی قبلی مرکز توانبخشی رویال درک کرد. نام این مرکز برای مدتی "خانه معلولان بی بضاعت کامنولت" و در دوره ای نیز "خانه علاج ناپذیران نیوساوت ولز" بوده است.
خانم پرایور برای مدت ۳۲ سال در این مرکز مشغول به کار بوده است و می گوید حتی در همین مدت رویکرد افراد نسبت به افراد معلول تغییر کرده است.
وی می گوید: "در جامعه افراد معلول به طور گسترده طرد می شدند و یک ننگ وجود داشت که هنوز هم تا حدی در برخی جوامع وجود دارد ولی ما مسیر طولانی را طی کرده ایم."
چیزی که در مرکز توانبخشی رویال همچنان همواره ثابت مانده است، میراث سوزان شارت، بنیانگذار این مرکز است.
حتی امروز، این سازمان تا حد زیادی توسط کمک های خیرین و به صورت غیرانتفاعی اداره می شود و همین امر امکان داشتن رویکردی خلاقانه در مورد ارائه خدمات لازم به معلولان را فراهم می کند.
سیزده سال پیش یک حادثه هنگام اسب سواری باعث شد تا کیتلین لیل (Caitlin Lisle) دچار پاراپلژی ناقص (incomplete paraplegic) شود و به همین دلیل توان حرکتی اندکی در پاهایش دارد.
وی می گوید: "من هرگز کسی که با صندلی چرخدار باشد را نمی شناختم و فکر می کردم این برای سالمندان و یا افرادی است که دچار معلولیت مادرزادی هستند و هرگز فکر نمی کردم این ممکن است برای من هم اتفاق بیفتد."
کیتلین می گوید مرکز توانبخشی رویال به وی این امکان را داده است تا زندگی خود را بسازد. وی توانسته با وجود شرایط جسمانی که دارد به کشورهای مختلف جهان سفر کند، یک شغل داشته باشد و اکنون مادر دو فرزند است.
وی می گوید: "معلولیت بخشی از زندگی من است. اما این در هر چیز دیگری در زندگی من شکل خود را پیدا می کند. این یک موضوع خاص نیست. این مثل چیزهای دیگر است. فکر می کنم چیز خوبی است. این برای من به این معنی نیست که نمی توانم کارها را انجام دهم. این بخشی از همه چیز است."
کیتلین و کوین جزو حدود ۶۱ هزار نفری هستند که در شرایط دشوار زندگی خود به مرکز توانبخشی رویال مراجعه کرده اند و از حمایت های آن بهره مند شده اند.
اما آنها جزو میلیون ها نفری هستند که رویکردشان در مورد معلولیت تغییر کرده است.
