در ماه جون سال ۲۰۱۸، یک شهاب سنگ ۱.۵ متری وارد جو زمین شد و در حالی که چندین دوربین به طور تصادفی سقوطش را ضبط می کردند، در صحرای کالاهاری در بوتسوانا با زمین برخورد کرد.
اما دانشمندان دقیقاً نمی دانستند که این سنگ آسمانی از کجا آمده است. بنابراین تلاشهای بین المللی برای جمع آوری و به اشتراک گذاشتن هر گونه اطلاعات در این زمینه آغاز شد.
، در ماه سپتامبر سال ۲۰۱۸، کریستوفر اونکن (Christopher Onken) از دکتر هادرین دویلوپاکس Devillepoix) (Hadrien که در رصدخانه جی اف او (Global Fireball Observatory/ GFO) کار می کرد، ایمیلی دریافت کرد.
دکتر دویلوپاکس می خواست بداند که آیا پیمایشگر اسکای مپر دانشگاه ملی استرالیا (ANU SkyMapper) این شهاب سنگ را در روز سقوطش به زمین مشاهده کرده است یا خیر. بنابراین، دکتر اونکن به بررسی پایگاه داده ها پرداخت.
دکتر اونکن می گوید: "فقط تصور کنید که من چقدر شگفت زده شدم وقتی رگه باریکی را دیدم که از یک تصویر به تصویر دیگر منتقل می شد ... خیلی نزدیک به منتهی الیه زاویه دید ما. این یعنی که ما خیلی راحت ممکن بود متوجه سقوط این شهاب سنگ نشویم. این آخرین مشاهدات صورت گرفته تا قبل از اصابت شهاب سنگ با جو زمین بود و به ما این امکان را داد تا مسیر آن را ردیابی کرده و با دقت بسیار بیشتری مبدا حرکت این شهاب سنگ را تشخیص بدهیم."
دانشمندان همچنین با دقت به بررسی فیلمهای دوربین مداربسته پرداختند که در آنها، مکانها با استفاده از ستاره ها در پس زمینه فیلم اندازه گیری (کالیبره)، و درخشش شهاب سنگ در مقابل لامپ های خیابان در پیش زمینه اندازه گیری شده بود.
از آنجا که برای دومین بار در تاریخ، حرکت شهاب سنگ قبلاً در فضا مشاهده و فیلمش ضبط شده بود، دانشمندان توانستند تمام اطلاعات موجود در مورد شهاب سنگ را با مشاهدات تاریخی به دست آمده از تلسکوپ ها ترکیب کرده و مسیر حرکت شهاب سنگ را در منظومه شمسی ردیابی کنند.
سرانجام، با تجزیه و تحلیل تکه سنگهای پراکنده روی زمین و تعیین عناصر تشکیل دهنده آنها، امکان ارائه یک تصویر کامل از شهاب سنگ میسر شد.
بر اساس یافته های تیم تحقیق که به تازگی اعلام شد، شهاب سنگی که تقریباً سه سال پیش در آن روز به زمین سقوط کرد، در سفری ۲۲ میلیون ساله بوده است.
این شهاب سنگ، بخشی از شهاب سنگ وستا (Vesta)، یعنی دومین جسم بزرگ کمربند شهاب سنگی منظومه شمسی بود، که حدود ۴.۲ میلیارد سال پیش تشکیل شده است.
حدود چهار میلیارد سال بعد، بخشی از وستا جدا شد. یکی از این قطعات به شهاب سنگی کوچکتر به نام ۲۰۱۸LA
تبدیل شد.
۲۰۱۸LA از کمربند شهاب سنگی به بیرون پرتاب شد و در مسیر برخورد با زمین قرار گرفت و سرانجام ۲۲ میلیون سال پس از جدا شدن از وستا با زمین برخورد کرد.
دکتر دویلوپاکس، دانشمند ارشد تیم جی اف او که این موفقیت حاصل روح جمعی حاکم بر جی اف او و نتیجه همکاری هجده موسسه همکار، از جمله ناسا، در هشت کشور و شش قاره است.
او ادامه داد:"به لطف تخصص و فناوری های پیشرفته در دانشگاه کرتین برای ساخت شبکه کویر آتشین(Fireball Desert Network) ، ما در سراسر جهان همکاری هایی را برای نصب این سیستم ها و مشاهده سقوط شهاب سنگها در دنیا ایجاد کردیم".
دکتر الانور سنسوم (Eleanor Sansom)، مدیر برنامه جی اف او از مرکز علوم و فناوری فضایی دانشگاه کرتین هم این دستاورد را نمایشی خارق العاده از قدرت بی سابقه همکاری جهانی در کشف اسرار منظومه شمسی خواند.
او اضافه کرد: "ما با گسترش شبکه کویر آتشین در سراسر جهان به عنوان جی اف او، پوشش آسمان را گسترش داده ایم تا احتمال مشاهده سقوط نادر شهاب سنگهایی مانند این مورد را بیشتر کنیم".
به گفته آقای کریستین وولف (Christian Wolf)، ستاره شناس و محقق دانشکده تحقیقات نجوم و اخترفیزیک دانشگاه ملی استرالیا، این شهاب سنگ با قطر ۱.۵ متر و وزن بیش از پنج تن، قبل از اصابت با جو و برخورد با زمین، با سرعت حدود شصت هزار کیلومتر در ساعت، در حال حرکت بوده است.
آقای وولف همچنین گفت: "زمانی که شهاب سنگ در ۲۷ کیلومتری سطح زمین متلاشی شد، بیست هزار برابر ماه کامل درخشندگی داشت".
به گفته او، قابلیت تلسکوپ اسکای مپر دانشگاه ملی استرالیا در ردیابی شهاب سنگهای خطرناک و همچنین بقایای فضایی یک مساله اثبات شده است.
