یک گزارش جدید حاکی از این است که شمار افرادی که در پی خشونت خانگی بی خانمانی را تجربه می کنند در حال افزایش است.
شیرالی مارتینز (Shiralee Martins) می گوید پس از سالها تجربه خشونت خانگی توسط شریک زندگی اش، کار به جایی رسید که دیگر نمی توانست این وضعیت را تحمل کند.
وی از جامعه بومی خود در نورترن تریتوری فرار کرد و راهی سیدنی شد، جایی که فکر می کرد می تواند زندگی بهتری در آن داشته باشد.
خانم مارتیز می گوید وقتی به سیدنی رسید متوجه شد سختی هایی که باید با آنها دست و پنجه نرم کند هنوز تمام نشده است.
وی می گوید: "من فقط می خواستم از آنجا دور بشم. خیلی وحشتناک و بد بود. هیچوقت در زندگی ام این قدر نترسیده بودم. من به خودکشی فکر می کردم. هیچ جایی نداشتم که بتوانم به آنجا بروم."
گزارش مرکز Mission Australia با عنوان Out of Shadows نشان می دهد این فقط خانم مارتینز نیست که چنین شرایط سختی را تجربه می کند.
این گزارش نشان می دهد ۴۲ درصد از افرادی که در سال مالی گذشته در مورد بی خانمانی تقاضای کمک کرده بوده اند قربانی خشونت خانگی بوده اند.
خانم مارتینز می گوید وی در جامعه اش در نورترن تریتوری برای درخواست کمک با پلیس تماس گرفته بوده است و از شریک زندگی خود شکایت کرده بوده است، ولی خشونت وی همچنان ادامه پیدا کرده بود و حمایتی به او ارائه نشده بود.
وی می گوید در نهایت پلیس هم این ماجرا را به حال خود رها کرده بوده است.
خانم مارتینز می گوید: "همه این اتفاق ها در آپارتمان مادرم می افتاد. گاهی اوقات می توانستم جلوی ورود او را بگیرم ولی گاهی اوقات دوباره بر می گشت و پلیس کمکی نمی کرد. آنها به من می گفتند دروغ می گویی و این که من نمی توانم هر باری که خشونتی رخ می دهد با آنها تماس بگیرم ولی من فکر می کردم این وظیفه آنهاست. سر نمی آوردم. گیر کرده بودم."
در دسامبر سال ۲۰۱۷، وقتی وی به سیدنی رسید سعی کرد پیش پدرش بماند ولی در نهایت مجبور شد به دلیل خشونت و الکلی بودن پدرش آنجا را ترک کند.
سپس او برای مدتی با برخی از دوستان و خویشاوندانش زندگی کرد ولی متوجه شد نمی تواند به زندگی پیش آنها ادامه دهد چون احساس راحتی و امنیت نمی کرد.
در نهایت او با یک مرکز ارائه دهنده خدمات به افراد بی خانمان تماس گرفت و اکنون در یک مرکز نگهداری از زنان بی خانمان به سر می برد.
اما بسیاری دیگر از افراد قربانی خشونت این قدر خوش شانس نیستند.
بر اساس این گزارش جدید مرکز Mission Australia تعداد افرادی که در پی تجربه خشونت خانگی و خانوادگی می شوند هر سال حدود ۹ درصد افزایش پیدا می کند.
جیمی تومی (James Toomey) رییس مرکز Mission Australia می گوید مشکل اینجاست که ظرفیت خدمات رسانی مراکز مربوط به اسکان افراد بی خانمان همین الان هم تقریبا پر شده است و به منابع جدید نیاز است.
وی در بیانیه ای اعلام کرده است برای ایجاد یک تغییر واقعی و پایدار در این زمینه، بزرگی این مشکل باید مورد تایید قرار بگیرد.
آقای تومی می گوید: "هر کسی حق دارد یک خانه امن و مطمئن داشته باشد. ولی اگر خانه های اجتماعی و قابل استطاعت برای افراد و خانواده هایی که از خشونت خانگی و خانوادگی فرار کرده اند ایجاد نشود، امید کمی برای حل مشکلی بی خانمانی این افراد و کمک به آنها برای ساختن یک زندگی جدید وجود دارد."
این گزارش حاکی از این است که احتمال این که زنان بومی استرالیا، مانند خانم مارتیز، قربانی خشونت خانگی و خانوادگی شوند بیشتر از سایر زنان استرالیایی است.
در سال مالی ۲۰۱۷-۲۰۱۸، یک چهارم از زنان بومی استرالیا در مورد خشونت خانوادگی درخواست کمک کرده بودند. احتمال این که زنان بومی به دلیل خشونت خانوادگی در بیمارستان بستری شوند ۳۲ برابر سایر زنان است.
خانم مارتینز می گوید می خواهد اطمینان حاصل کند که زنان جامعه اش می دانند می توان برای مقابله با خشونت خانگی کمک خواست.
وی می گوید: "آنها به نوعی خشونت خانگی را می پذیرند و فکر می کنند این چیزی طبیعی است. امیدوارم پیام من باعث این شود که زنانی که من می شناسم و یا زنان دیگر بدانند می توانند آزاد شوند و می توانند یک زندگی جدید داشته باشند."
این گزارش مرکز Mission Australia همچنین نشان می دهد زنان مهاجر و پناهجو برای کمک گرفتن در مورد خشونت خانگی و خانوادگی با موانعی روبرو هستند.
مشکلات فرهنگی، احتمال منزوی شدن در جوامع خود، عدم تسلط به زنان انگلیسی و ناآشنایی با قوانین استرالیا برخی از این موانع هستند.
طبق این گزارش، نوعی ویزایی که برخی از این زنان دارند دسترسی آنها را به خدمات اسکان، کاریابی و تامین اجتماعی محدود می کند و به همین دلیل آنها را متکی به همسران و یا شریک زندگی خود می کند.
طبق اعلام اداره آمار استرالیا، ۱۶ درصد از زنان استرالیایی پس از ۱۵ سالگی خشونت از سوی شریک زندگی خود را تجربه کرده اند.
رناتا فیلد (Renata Field) سخنگوی مرکز خشونت خانگی نیوساوت ولز می گوید اکثر قربانیان خشونت خانگی و خانوادگی را زنان تشکیل می دهند.
وی می گوید: "متاسفانه خشونت خانگی و خانوادگی بالاترین عامل خطر مرگ، معلولیت و بیماری در زنان در سن باروری است. تاثیرات خشونت خانگی و خانوادگی کوتاه مدت نیست و می تواند مادام العمر باشد. بسیاری از زنانی که ما با انها صحبت می کنیم برای ۱۵، ۲۰ یا ۳۰ سال در تلاش برای کنار آمدن با عواقب این خشونت ها بوده اند."
خانم فیلد می گوید خشونت خانگی و خانوادگی و بی خانمانی رابطه ای تنگاتنگ دارند.
وی می گوید: " متاسفانه این یکی از دلایل اصلی بی خانمانی در زنان است و ما می دانیم که دولت ها و جامعه باید اقدامات بیشتری برای پایان دادن به بی خانمانی انجام دهند و به همین منظور ما باید با خشونت خانگی و خانوادگی هم مقابله کنیم."
