به گزارش ، از آنجایی که استرالیا در گذشته محل سقوط ایستگاههای فضایی بوده، ممکن بود این بار هم یکی از مکانهای احتمالی سقوط باشد. اما Tiangong-1 فقط یکی از زباله های فضایی است که در جو زمین در حال گردش است.
به گفته اداره امور هوا فضای سازمان ملل متحد United Nations Office for Outer Space Affairs (UNOOSA)، تا به حال بیش از 8000 شی به فضا پرتاب شده اند که از این میان، 4788 قطعه همچنان در اطراف زمین معلق اند. با انجام هر پرتاب، به تعداد این زباله های فضایی که شامل تقویت کننده های موشک، پوسته های رنگ و خود ماهواره ها هستند افزوده می شود. مثلا در سال 2009، با تصادف یک ماهواره ارتباطی قدیمی با ماهواره دیگر، هزاران قطعه زباله جدید تولید شد. میزان زباله های فضایی حدود صدها هزار میلیون قطعه تخمین زده شده است.
Tiangong-1 یا همان قصر آسمانی، اولین ایستگاه فضایی چینی و در واقع نمونه کوچک ایستگاه فضایی بین المللی بود که در سپتامبر سال 2011 به فضا پرتاب شد. این ایستگاه فضایی، با بیش از 8 تن وزن، ده متر طول و سه متر قطر، یکی از سه ایستگاه فضایی برنامه ریزی شده محسوب می شد. بعد از مدتی با ارسال Tiangong-2 و Tiangong-3 ، Tiangong-1 بلا استفاده باقی ماند و انتظار برای بازگشتش به زمین آغاز شد.
سقوط در اقیانوس
فاصله مکانی بین نیوزیلند و آمریکای جنوبی در اقیانوس آرام یکی از متروک ترین مکانهای روی کره زمین است. به همین دلیل این مکان، مناسب ترین گزینه برای سقوط قطعات بزرگ زباله های فضایی محسوب می شود چرا که احتمال به خطر افتادن حیات موجودات در آنجا در حداقل میزان ممکن است. در این قسمت از اقیانوس، صدها قطعه از وسایل نقلیه فضایی خودکار، تقویت کننده های موشکی، و حتی ایستگاه فضایی روسی میر، که در مارچ 2011 در منطقه شرق فیجی به زمین اصابت کرد، وجود دارند.
نقشه بازگشت زباله های ماهواره ای و فضایی نشان می دهد که اکثر زباله ها مستقیما از بالای استرالیا و نیوزیلند عبور می کنند چرا که این بازگشتها از حدود 80 تا 100 کیلومتری بالای سطح زمین آغاز شده و در طول 15 تا 20 دقیقه زباله های فضایی را در صدها هزار کیلومتری خود پخش می کنند. در نتیجه، اگر بخواهیم که مقصد نهایی زباله ها منطقه جنوبی اقیانوس آرام باشد، بازگشتها بایستی در بالای استرالیا و نیوزیلند آغاز شوند. اما به گفته آژانس فضایی چین، چیزی که Tiangong-1 را در این زمینه از سایر ایستگاههای فضایی متفاوت می کند، غیر قابل کنترل بودن آن است.
سقوط در استرالیا
در سال 1979 قطعه ای از ایستگاه فضایی ناسا که در نزدیکی جنوب شهر Esperance به جو بازگشته بود در وسترن استرالیا به زمین برخورد کرد. در حالی که امروزه برنامه بازگشت اکثر ماموریتهای فضایی مشخص است، برنامه Skylab برای بازگشت به زمین درست از کار در نیامد و مانورپذیری دقیقی برای مکان قطعی سقوط آن در نظر گرفته نشد. به همین دلیل در سال 2016 زمانی که چین، اداره امور هوا فضای سازمان ملل متحد را در مورد غیرقابل کنترل بودن مکان سقوط Tiangong-1 مطلع کرد، توجه دانشمندان به این مساله جلب شد.
جای نگرانی نیست!
روزانه، صدها تن زباله انسانی و طبیعی (مانند شهاب سنگها) با زمین برخورد می کنند. اما نباید فراموش کرد که بخش عظیمی از کره زمین ازجمله اقیانوسها، صحراهای وسیع و زمینهای زیادی خالی از سکنه است. در نتیجه می توان گفت که جان مردم زمین از این لحاظ در خطر نخواهد بود. مساحت کلی کره زمین بیش از 500 میلیون کیلومتر مربع است. حتی اگر یک قطعه فضایی حدود هزار کیلومتر مربع از سطح زمین را اشغال کند، این مقدار فقط شامل 0002/0 % از سطح کره زمین می شود. در واقع، بر اساس محاسبات شرکت هوافضا Aerospace Corporation، میزان احتمال برخورد با قطعات Tiangong-1 یک میلیون بار کمتر از احتمال بردن در قمار lotto است.
اقدامات در حال انجام
تقویت کننده ها و موتورهای موشکی به عنوان حجم عظیمی از زباله های فضایی هر لحظه آماده سقوط به زمین هستند. کوچک کردن اندازه ماهواره ها نه تنها موجب ارزانتر شدن و سریع تر شدن فرایند تولید آنها می شود، بلکه آنها در پایان عمرشان، با تبدیل شدن به قطعات بسیار کوچکتر در جو احتمال سقوط قطعات بزرگ را کاهش می دهند. همچنین در حال حاضر، سیستمهای Electro-Optic و Mount Stromlo Observatory به عنوان بخشی از پروژه مرکز تحقیقات فضایی یا Space Environment Research Centre در حال برنامه ریزی برای ایجاد یک سیستم لیزری هستند که بتوانند گردش زباله های کوچک فضایی را به شکل بی خطری متوقف کنند.
