نکات مهم
- ساخت تسهیلات ویژه قرنطینه کووید-۱۹ در ایالت های کوئینزلند، ویکتوریا و وسترن استرالیا بیش از یک میلیارد دلار هزینه در پی داشته است.
- در حال حاضر به نظر می رسد که از آنها استفاده ای نمی شود.
ساخت تسهیلات ویژه قرنطینه کووید-۱۹ در ایالت های کوئینزلند، ویکتوریا و وسترن استرالیا بیش از یک میلیارد دلار هزینه در پی داشته است. اما اکنون همه این تسهیلات تعطیل شده اند.
این تسهیلات هدفمند و ویژه قرنطینه کووید-۱۹ در این سه ایالت دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند و این امر پرسش هایی را در مورد اینکه چه اتفاقی برای آنها خواهد افتاد مطرح کرده است.
تقریباً هشت ماه پس از باز شدن درهای خود، مرکز قرنطینه کووید-۱۹ویکتوریا در میکلهام (Mickleham) به زودی بسته خواهد شد.
این مرکز در ماه فوریه افتتاح شد و ۲۱۶۸ نفر را برای قرنطینه اجباری در طول دوران همه گیری کووید-۱۹ در خود جای داد.
اعلام این خبر در پی اعلام تعطیلی مشابه برای مرکز اقامتی حاشیه ای کوئینزلند (QRAC) صورت گرفت. در حالی که تسهیلات ویژه قرنطینه بولزبروک (Bullsbrook) در ایالت وسترن استرالیا اصلاً مورد استفاده قرار نگرفته است.
این در حالی است که ساخت هر یک از این تسهیلات صدها میلیون دلار هزینه داشته است.
هزینه این تسهیلات چقدر بوده و در حال حاضر چه اتفاقی برای آنها خواهد افتاد؟
بنا بر گزارش ها، ساخت تسهیلات میکلهام در حومه ملبورن واقع در ایالت ویکتوریا ۵۸۰ میلیون دلار هزینه داشته است. در حالی که مرکز قرنطینه بولزبروک واقع در ایالت وسترن استرالیا، که در حدود ۴۰ کیلومتری شمال شرق پرت قرار دارد ۴۰۰ میلیون دلار هزینه داشته است.
در جلسه برآورد بودجه در ماه جولای، استیون مایلز، معاون نخست وزیر ایالت کوئینزلند، هزینه های پیش بینی شده تسهیلات ولکمپ (Wellcamp) کوئینزلند را که درست خارج از تووومبا، در حدود ۱۳۰ کیلومتری غرب بریزبن قرار دارد، بیش از ۲۲۰ میلیون دلار اعلام کرد.
اگرچه این تسهیلات در ماه آگوست میزبانی مهمانان را متوقف کرد.
مرکز قرنطینه ای ویکتوریا در میکلهام به زودی فعالیت خود را متوقف خواهد کرد. Source: AAP / JAMES ROSS
در ماه سپتامبر، مارک مک گوان نخست وزیر ایالت وسترن استرالیا گفت که دولت ایالتی اطمینان حاصل می کند که از تسهیلات بولزبروک به طور ایمن نگهداری می شود و ظرف ۱۲ ماه آینده قبل از اینکه عملیات این مرکز به دولت کامنولت منتقل شود، از آن نگهداری خواهد شد.
در همین حال، طبق بیانیه دولت ایالت ویکتوریا، تسهیلات میکلهام را نیز می توان برای استفاده های بالقوه دیگر از جمله اسکان اضطراری قبل از تابستان و چند ماه زودتر از برنامه در نظر گرفت.
دولت این ایالت می گوید اگر ایالت ویکتوریا دوباره به امکانات قرنطینه مناسب برای ایمن نگه داشتن ساکنان ایالت ویکتوریا از بیماری های قابل انتقال سریع نیاز داشته باشد، این مرکز به عنوان یک "دارایی مهم" باقی خواهد ماند.
به طور مشابه، دولت ایالت کوئینزلند نیز می گوید که تسهیلات QRAC تحت مراقبت و نگهداری قرار گرفته است، اما در صورت تغییر تنظیمات واکنش به یک بیماری همه گیر، در دسترس باقی خواهد ماند و در عین حال امکان استفاده های جایگزین از این تسهیلات نیز مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
این ایالت ها تنها ایالت هایی بودند که تسهیلات قرنطینه اختصاصی ساختند.
تسهیلات هاوارد اسپرینگز در قلمرو شمالی از محل اسکان کارگران تغییر کاربری داد تا به مرکز مقاومت ملی در طول همه گیری تبدیل شود.
این تسهیلات نیز درهای خود را بسته است و اکنون توسط وزارت زیرساخت، برنامه ریزی و تدارکات نگهداری می شود. این تسهیلات اگرچه همچنان در حالت آماده باش باقی خواهد ماند.
سایر ایالت ها و قلمرو های استرالیا نیز از تعدادی از هتل ها به عنوان تسهیلات ویژه قرنطینه استفاده می کردند.
آیا هزینه مذکور ارزشش را داشت؟
آنتونی کاربینز وزیر پلیس ویکتوریا گفت که تسهیلات قرنطینه در ویکتوریا به هدف خود در ایمن نگه داشتن مردم در برابر کووید-۱۹ عمل کرده است.
او گفت: «بسته شدن این تسهیلات، گام دیگری در بهبود ما از همه گیری است. استرالیا قبل از شیوع بیماری همه گیر به این امکانات نیاز داشت. اما این تسهیلات مهم، در حال حاضر به عنوان یک بیمه نامه در صورت بروز یک بیماری همه گیر در آینده یا برای ارائه مسکن در مواقع اضطراری مانند بلایای طبیعی وجود دارد."
پروفسور تیم هارکورت استاد و اقتصاددان ارشد دانشگاه فناوری سیدنی می گوید هنگام ارزیابی این پرسش که آیا صدها میلیون دلار پولی که هزینه شده است به خوبی خرج شده است یا خیر، باید چند زاویه را در نظر گرفت.
او گفت: «فکر می کنم یک حساب و یک جنبه حسابداری وجود دارد، و آن اینکه آیا کارآمد ترین روشی را که می توانستید ایجاد کردید؟"
وی افزود: «اما پس از آن یک سوال اقتصادی وجود دارد، و آن این است که اگر آنها را نساخته بودید چه اتفاقی می افتاد؟ اگر همه گیری دیگری در آینده رخ دهد، که کاملاً ممکن است، چه اتفاقی می افتد؟ اگر شما آنها را خراب کنید و دوباره آنها را بازسازی کنید، احتمالاً این اتفاق هزینه بیشتری خواهد داشت».
پروفسور هارکورت می گوید که از نظر اقتصادی، می توان به این تسهیلات به عنوان "هزینه غرق شده" نگاه کرد.
او گفت: «من فکر می کنم از نظر سیاسی، دولت نمی توانست آنها را به یک معنا نسازد، بنابراین فکر نمی کنم آنها در آن زمان گزینه زیادی داشتند».
وی گفت: "اکنون ما چنین تسهیلاتی داریم. اقتصاددانان آن را هزینه غرق شده می نامند. بیایید ببینیم که ما چگونه می توانیم از آنها به منظوری دیگر دوباره استفاده کنیم."
