حال خانواده این دانشجوی هندی در حال ترویج اهدای عضو در جامعه خود در هند هستند.
این دانشجو راکشیتا مالپالی (Rakshitha Mallepally) نام داشت و والدین وی می گویند معنی نام او «ناجی» بود و این دقیقا کاری است که وی انجام داد.
این دانشجوی بین المللی ۲۰ ساله در سانحه ای جاده ای که سال گذشته در ایالت نیوساوت ولز رخ داد جان خود را از دست داد. پس از مرگ وی، از والدین وی ونکات (Venkat) و آنیتا ردی (Anitha Reddy) که در شهر حیدر آباد هند بودند سوال شد که آیا این امکان وجود دارد که اعضای بدن فرزندشان اهدا شود.
یک سخنگوی خانواده این دانشجو در هند می گوید زمانی که آنها اولین تماس را از یک متخصص اهدا عضو دریافت کردند پاسخشان منفی بود.
وی می گوید: «در ابتدا وقتی خبر مربوط به دخترمان را شنیدیم گفتیم نه. از لحاظ روحی ویران شده بودیم و نمی توانستیم تصمیم بگریم. فکرمان کار نمی کرد.»
ولی پس از این که این خانواده وقت داشت تا مرگ راکشیتا را بپذیرد، با اهدای اعضای وی مواففت کرد.
سخنگوی این خانواده می گوید: «کمی در مورد اهدای عضو می دانستیم ولی وقتی اهمیت اهدای عضو به ما توضیح داده شد خیلی تحت تاثیر قرار گرفتیم. اکنون من خودم هم برای اهدای عضو ثبت نام کرده ام . الان دوستانم را هم تشویق می کنم که برای اهدای عضو ثبت نام کنند. از لحاظ روحی به خاطر از دست دادن دخترمان خیلی ناراحت بودیم ولی خوشحالم از این که دخترمان زندگی برخی افراد دیگر را در این کشور نجات داده است.»
خانواده راکشیتا از او به عنوان فردی پر انرژی و فعال یاد می کنند‌که از همان سنین پایین همیشه سعی داشت به دیگران کمک کند. آنها می گویند دخترشان به استرالیا آمده بود تا در رشته بیزنس (business) تحصیل کند، با این آرزو که زندگی بهتری را برای خود و خانواده اش در هند بسازد.
دنیل فیشر (Danielle Fisher) مدیر عامل مرکز اهدای عضو و بافت نیوساوت ولز است.
وی می گوید هنگامی که یک نفر می میرد، گروهی از متخصصان با خانواده وی کار می کنند و اطلاعات مربوط به اهدای عضو را در اختیار آنها قرار می دهند و بعد از آنها می پرسند آیا آنها تمایل دارند که عزیزشان یک اهدا کننده عضو باشد.
خانم فیشر می گوید: «در صورتی که خانواده در استرالیا نباشند، این تا حدی باعث پیچیده تر شدن شرایط می شود. تیم ما با خانواده تماس می گیرند و اگر آنها به زبان انگلیسی صحبت نکنند این از طریق همکاری با مترجمان صورت می گیرد تا اطمینان حاصل شود آنها متوجه می شوند چه اتفاقی رخ داده است. این معمولا در طول چند گفتگو صورت می گیرد. این واقعا مهم است که خانواده درک کنند چه اتفاقی برای عزیزشان افتاده است و بتوانند با این قضیه کنار بیایند و بعد اهدای عضو و بافت را درک کنند و بعد بتوانند در این باره تصمیم بگیرند.»
خانم فیشر می گوید در ایالت نیوساوت ولز شمار افرادی که از جوامع فرهنگی و زبانی متنوع هستند و با اهدای عضو موافقت می کنند در سال های اخیر افزایش داشته است.
وی می گوید: «وقتی سال ها پیش این سمت را عهده دار شدم، در سال یک یا دو مورد اهدای عضو از جوامع متنوع فرهنگی و زبانی داشتیم ولی الان هر سال تعداد زیادی از اهدا کننده از این جوامع داریم.»
این سازمان در حال همکاری با جوامع چند فرهنگی، چند زبانه و پیروان مذاهب مختلف بوده است تا به افراد در مورد اهدای عضو و نقش حیاتی که دارد آموزش دهد.
یکی از داوطلبانی که در این جوامع فعالیت می کند روپش اودانی (Rupesh Udani) نام دارد. وی پس از این که در سال ۲۰۱۶ پسر ۷ ساله خود را از دست داد شروع به فعالیت در این زمینه کرد.
وی می گوید پسرش در مدرسه در مورد اهدای عضو یاد گرفته بود و به طور مکرر برای این که اهدا کننده عضو شود ابراز تمایل کرده بود.
در آن زمان آقای اودانی مخالف این قضیه بود.
سه ماه بعد، پسر وی که دیان (Deyaan) نام داشت بر اثر لخته شدن خون و سکته مغزی جان خود را از دست داد.
آقای اودانی می گوید: «ما نتوانستیم او را نجات دهیم. در آن زمان همسر من به من گفت که باید به تصمیم وی احترام بگذاریم. ولی من هنوز متقاعد نشده بودم. ولی چون او به اهدای عضو اشاره کرده بود ما به تصمیم وی احترام گذاشتیم.»
او اکنون یکی از فعالانی ترویج اهدای عضو است و در زمینه افزایش آگاهی جوامع هندی درباره اهدا عضو فعالیت های زیادی داشته است. وی سال گذشته برنده جایزه داوطلب سال از وزارت بهداشت نیوساوت ولز شد و این به دلیل نقش وی در کارزارهای افزایش آگاهی در مورد اهدای عضو بود.
