دینگوها حیواناتی هستند که باورهای اشتباه زیادی درباره آنها وجود دارد. بسیاری از استرالیایی ها معتقدند که دینگوها پارس نمی کنند، همه آنها نارنجی رنگ هستند و آنها فقط نوعی سگ هستند. اما هیچکدام از این باورها درست نیست.
اشتباه اول: دینگو ها پارس نمی کنند
هرکسی که به اندازه کافی با دینگوها سر و کار داشته باشد می داند که آنها پارس می کنند، اما نه مثل سگ های خانگی. پارس دینگوها معمولا شدیدتر و کوتاه تر است.
سگ های خانگی در زمان و مکانی و به خاطر هر چیزی پارس می کنند که اغلب باعث آزردگی صاحبان یا همسایه های آنها می شود. در مورد دینگوها این گونه نیست. آنها فقط برای هشدار دادن پارس می کنند. مثلا وقتی که پژوهشگران آنها را به دام می اندازند تا ردیاب های رادیویی را روی collar آنها نصب کنند و یا وقتی که به طور اتفاقی با انسانها روبرو می شوند.
دینگوها وقتی که خیلی هیجان زده شوند هم پارس می کنند. مثلا وقتی که غذا پیدا می کنند. اما این رفتار در آنها چندان رایج نیست. دلیل رواج این باور که دینگوها پارس نمی کنند هم می تواند به خاطر این باشد که این رخدادها به ندرت رخ می دهند یا مشاهده می شوند و به عبارت دیگر پارس کردن دینگو در حیات وحش چندان جلوی چشم مردم عادی اتفاق نمی افتد.
بر همین اساس باور اشتباه دیگری هم شکل گرفته است که بر اساس آن، دینگوهایی که اسیر می شوند با گوش کردن به صدای سگ های خانگی، پارس کردن را یاد می گیرند. این باور هم اشتباه است چون سگ سانان بر خلاف انسان ها تنها توانایی تولید گستره معدودی از صدا ها را دارند.
بنابراین این مساله که دینگوهای اسیر پارس می کنند این حقیقت را تایید می کند که دینگوها خود پارس کردن را بلدند و آن را انجام می دهند. اما از سوی دیگر ممکن است آنها با شنیدن پارس کردن سگ های خانگی بیشتر این کار را انجام دهند.
این اعتقادات اشتباه ممکن است به تلاش ها برای حفاظت از دینگوها آسیب بزند. مثلا شکارچیان به دینگویی که پارس می کند شلیک کنند با این تصور که آن حیوان دینگو نیست.
اشتباه دوم: رنگ همه دینگوها نارنجی است
وقتی مردم به دینگو فکر می کنند، حیوانی با رنگ نارنجی یا برنزی و پاها و نوک دم سفید را تصور می کنند. اما دینگوها هم مثل انسان ها شکل ها و رنگ های گوناگونی دارند.
با اینکه دینگوهای نارنجی حدود سه چهارم جمعیت دینگوهای موجود را تشکیل می دهند، اما شواهد ژنتیکی نشان می دهد که رنگ آنها می تواند سیاه، سیاه و برنزی، سیاه و سفید و یا حتی کاملا سفید باشد.
تنوع اندازه و شکل دینگوها هم زیاد است. اغلب تصور می شود که دینگوهایی که موهای نارنجیشان کمتر است و تکه های سفید رنگی روی موهایشان دارند دو رگه حاصل از جفتگیری سگ ها و دینگوها هستند، ولی این مساله لزوما درست نیست. این باور هم مثل باور درباره پارس نکردن این حیوانات می تواند آنها را بیشتر در معرض خطر شکارچیان قرار دهد. اگر تلاش ها تنها روی حفظ دینگوهای نارنجی متمرکز شود، ناخواسته تنوع ژنتیکی این حیوانات کاهش خواهد یافت و آنها را در برابر خطر انقراض آسیب پذیرتر خواهد کرد.
اشتباه سوم: دینگوها فقط سگ های معمولی هستند
توضیح اینکه دینگوها سگ معمولی نیستند مشکل به نظر می رسد چون بستگی دارد که از چه دیدگاهی این مساله را قضاوت می کنیم. می توان از دیدگاه رفتاری، بوم شناسی و نژادی به این مساله نگاه کرد.
اگرچه خواستگاه تکاملی سگ ها همچنان مبهم است، می دانیم که دینگوها نوادگان حیواناتی هستند که مدتها پیش در جایی در آسیا اهلی شدند و بعد به استرالیا آورده شدند. بنابراین دینگوها نسلی از سگ ها قدیمی هستند و از این دیدگاه آنها سگ هستند.
از سوی دیگر می دانیم که دینگوها تقریبا پنج هزار سال پیش به سرزمین اصلی استرالیا رسیدند و از آن موقع تا زمان استقرار اروپاییان در دو قرن گذشته از گونه های دیگر سگ سانان کاملا به دور بوده اند. بعضی از متخصصان معتقدند که این دوره زمانی باعث شده است که دینگو به اندازه کافی خالص شده باشند که بتوان آنها از سگ های دیگر تشخیص داد. به گفته Ben Allen، لازم است دینگوهای خالص از دو رگه ها تشخیص داده شوند چون تنها دینگوهای خالص ارزش حفظ نژاد به عنوان یک گونه را دارند.
اما به اعتقاد متخصص دینگوها، Guy Ballard، دینگوها بدون شک نوعی سگ هستند و آنچه که واقعا مهم است این است که عملکرد آنها در اکوسیستم به عنوان شکارچیان برجسته حفظ شود. اما مساله این است که نمی دانیم کارکرد دینگوها، feral dog ها و feral cat ها یکی است یا نه. به عبارت دیگر نمی دانیم که نقش آنها در اکوسیستم یکسان است یا خیر.
آنچه می دانیم این است که رفتار سگ های وحشی هندی بسیار با دینگوهای استرالیایی متفاوت است. سگ های هندی شکارچیان موثری نیستند، گروه تشکیل نمی دهند و تولید مثل دسته جمعی ندارند. به عبارت دیگر از نظر رفتاری دینگوها با دیگر گونه های سگ ها خیلی فرق دارند.
تا وقتی اطلاعات بیشتری به دست بیاوریم، بهترین راه برای حفاظت از دینگوها و نقش آنها در اکوسیستم این است که آنها را گونه ای کاملا جدا از دیگر سگ های وحشی در استرالیا در نظر بگیریم.
دینگو بیشتر از اینکه صرفا سگ باشد، سگ های منحصر به فرد و بی نظیری هستند.
