سی سال پیش در چنین روزهایی، یک هواپیمای بویینگ ۷۴۷ جامبو جت شرکت هواپیمایی کوانتاس، پروازی بدون توقف از لندن به سیدنی انجام داد و رکوردی پروازی به جا گذاشت که تاکنون پا برجاست.
، انجام این پرواز، برنامه ای جاه طلبانه بود که یک هواپیمای جدید را بیش از آنچه پیش تر از آن استفاده شده بود در آسمان نگه دارد. یکی از اهداف این کار، ایجاد یک شاهکار برای افکار عمومی بود و هدف دیگر جشن گرفتن پیشرفت های صنعت هوانوردی بود.
خلبان شرکت هواپیمایی کوانتاس، دیوید مسی-گرین (David Massy-Greene) می خواست یک هواپیمای ۴۰۰-۷۴۷ را بدون توقف از لندن به سیدنی بیاورد و رکوردی در کتاب ها بر جا گذارد، رکوردی که تا امروز پا برجاست.
سال ۱۹۸۹ بود و این هواپیما تازه وارد بازار شده بود. آقای ری هِینیگر (Ray Heiniger) که کمک خلبان این پرواز بود گفت: «سعی می کردیم تفاوت های هواپیمای جدید را به مردمی که سفر می کردند، نشان دهیم و قابلیت های آن را بیان کنیم. تفاوت اصلی، توانایی پروازی راحت در مسافت های طولانی بود».
سوختی ویژه برای پروازی خاص
مشکل این بود که یک جامبو جت ۷۴۷ نمی توانست به راحتی فاصله لندن تا سیدنی را طی کند، چون ذخیره سوختش برای ۱۴۸۰۰ کیلومتر کافی بود و این سفر ۱۷۰۰۰ کیلومتر بود.
کاپیتان مسی-گرین هر جور که برنامه ریزی می کرد، سوخت کم می آمد.
خوشبختانه شرکت شِل (Shell) که تولید کننده سوخت هواپیماست، از این برنامه جاه طلبانه خوشش آمد و سوختی ویژه را طراحی کرد که انرژی تولیدی آن چهار درصد بیشتر از سوخت معمولی بود.
آقای هِینیگر گفت: «باید این برنامه را به صورت سری نگه می داشتیم چون افراد زیاد دیگری بودند که اگر این فکر به ذهنشان می رسید، ممکن بود این کار را انجام دهند. شِل این سوخت را تولید کرد. آنها می بایست محموله سوخت را در آلمان تحویل می گرفتند، آن را در واگنهای قطار می گذاشتند و طی چندین روز آن را با تغییر ریل ها تکان می دادند تا به خوبی ترکیب شود. بعد از این کار آن را در مخازنی ریختند و با کشتی به بریتانیا منتقل کردند که ما هواپیما را برای این سفر با آن پر کردیم».
هواپیما با این اَبَر-سوخت پر شد و ۲۳ نفر سوار آن شدند – البته ظرفیت کابین بیش از پانصد نفر بود. هواپیما که نامش «شهر کانبرا» (The City of Canberra) بود، در مدت زمان بیست ساعت و نه دقیقه و پنج ثانیه این پرواز از لندن به سیدنی را انجام داد.
هواپیمایی که یک جاذبه بزرگ گردشگری می شود
در حالی که شرکت کوانتاس به تدریج ناوگان هواپیماهای ۴۰۰-۷۴۷ خود را بازنشسته می کند، این هواپیما هم قرار بود که به گورستان هواپیماها در ایالات متحده آمریکا برود. با این حال، با تلاش محله Albion Park Rail در جنوب ولونگونگ، شرکت کوانتاس تصمیم گرفت که این هواپیما را در سال ۲۰۱۵ به Historical Aircraft Restoration Society (HARS) اهدا کند، جایی که بقیه هواپیماهایش در برابر این هواپیما کوتوله به نظر می رسند.
این همان موزه ای است که بازیگر معروف، جان تراوُلتا (John Travolta) هواپیمای ۷۰۷ خودش را به آن اهدا کرد که قرار است اواخر سال جاری در حالی که این ستاره هالیوودی خودش بر آن سوار است، به استرالیا برسد.
آقای استیو هیش (Steve Heesh) که خود پیش تر برای کوانتاس کار می کرد و اکنون به عنوان راهنما در هارس (HARS) کار داوطلبانه انجام می دهد، گفت: «جمعیت عظیمی برای دیدن این هواپیما جمع شدند، مثل جمعیتی که روز پرواز بزرگش جمع شدند. این هواپیما یک جاذبه بزرگ است و اینکه می توانید از درون بزرگراه آن را ببینید، عالی است. این هواپیما طوری پارک شده است که دمش از بالای جاده می گذرد و باعث می شود که درک کنید که چقدر بزرگ است و هواپیمای ۷۴۷ خودش یک هواپیمای قابل توجه و مهم است».
هواپیمایی که هر خلبانی عاشق پراندنش بود
آقای هینیگر گفت که هواپیمای «شهر کانبرا» فقط برای او یادآور خاطرات ویژه نیست، این هواپیما محبوب ترین هواپیما برای خلبانان بود. او اضافه کرد: « هواپیمای دوست داشتنی پیر، چیز دوست نداشتنی ای ندارد. من ظاهر و توانایی هایش را دوست دارم و اینکه اولین هواپیمایی بود که این تعداد مسافر را حمل می کرد و چنین مسافت طولانی ای را طی می کرد. من سازمان دهنده آموزش در کوانتاس بودم و پرواز با این هواپیما را آموزش می دادم. شما فکر می کنید که پرواز با هواپیمایی به این بزرگی کار سختی است، ولی همه خلبان ها عاشقش بودند».
آقای هیش گفت که سی اُمین سالگرد این پرواز تاریخی روزی خاص برای تحسین کنندگان این هواپیماست. او در پایان گفت: «شاید باید یکی دو بطری شامپاین باز کنیم و امیدوار باشیم که مردم به بپیوندند تا این رویداد را گرامی بدارند و به این هواپیما ادای احترام کنند».
