Ο Δρ Βασίλης Αδραχτάς, που ήταν ένας εκ των κεντρικών ομιλητών στην εκδήλωση της Κυριακής, μίλησε στο πρόγραμμά μας πριν την πραγματοποίησή της.
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στα έργα του Γιάννη Βασιλακάκου και στο κατά πόσο αυτά βρίσκουν απήχηση τόσο στο ομογενειακό, όσο και στο ελλαδικό κοινό.
«Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι μια περίπτωση συγγραφέα και διανοούμενου που παρ' ότι έζησε στην διασπορά δεν έχασε ποτέ την επαφή του με την Μητρόπολη. Ο λόγος του είναι θα έλεγα κάτι ενδιάμεσο Μπορούν να διαβάζουν οι Έλληνες εδώ και ταυτόχρονα να τον εκτιμούν για την μεστότητα του και οι Έλληνες της Ελλάδας», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, αναφέρθηκε στα συγγραφικά ενδιαφέροντα, του Γιάννη Βασιλακάκου και πως αυτά αποτελούν αφετηρία της ευρείας συγγραφικής του δημιουργίας.
«Ο Γιάννης Βασιλακάκος και το έργο του γενικότερα, έχει ενδιαφερθεί ιδιαιτέρως για την μετάφραση. Για την προσπάθεια δηλαδή του λόγου να μεταφέρει από μια γλώσσα, από ένα ιδίωμα, από έναν κόσμο σε έναν άλλο τις σκέψεις μας. Δίδαξε για πολλά χρόνια την μετάφραση στην Μελβούρνη και έχει ασχοληθεί πολύ βαθιά με τα ζητήματα που θέτει το μεταφραστικό εγχείρημα. Το άλλο σκέλος είναι ότι έχει ασχοληθεί με πάρα πολλούς λογοτέχνες -ανθρώπους των γραμμάτων ευρύτερα- οι οποίοι δεν είναι mainstream, δεν είναι η πεπατημένη ή η τυπική περίπτωση. Αποτελούν αιρετικές φωνές, περιφερειακές φιγούρες, προκλητικές πολλές φορές φωνές και αυτό δίνει στο έργο του έναν ιδιαίτερο τόνο και χρώμα», είπε ο Δρ. Αδραχτάς.
Ακούστε περισσότερα πατώντας play στο podcast της κεντρικής φωτογραφίας.
Η απομαγντοφωνημένη συνομιλία, έχεις ως ακολούθως:
-Δρ Αδραχτά, δεν είναι η πρώτη φορά που η ΑΧΕΠΑ και το Κέντρο «Κωστής Παλαμάς» παρουσιάζουν και δίνουν βήμα στον συγγραφέα Γιάννη Βασιλακάκο. Αυτή τη φορά σε ποια έργα του θα δώσετε περισσότερη προσοχή;
-Θα δώσουμε προσοχή σε τέσσερα από τα πιο πρόσφατα έργα του. Πρόκειται για τα: «Αχαρτογράφητα νερά», που είναι μία συλλογή από μελέτες-κριτικές που αφορούν διάφορους νεοέλληνες λογοτέχνες. Το άλλο βιβλίο είναι μια προσπάθεια του Γιάννη Βασιλακάκου να καταστρώσει μια «βιογραφία» του Βασίλη Βασιλικού, του πολύ γνωστού λογοτέχνη, υπό τον τίτλο «Τα αμαρτύρητα». Το τρίτο βιβλίο είναι «Η περιπέτεια της γραφής» το οποίο περιλαμβάνει πάρα πολλά κείμενα – βασικά συνεντεύξεις από πολλούς λογοτέχνες. Και το τέταρτο βιβλίο αφορά, θα έλεγα, έναν όχι ιδιαίτερα γνωστό συγγραφέα –τον Νίκο Καχτίτση. Ο τελευταίος παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά για την περίπτωση του Γιάννη, διότι είναι ο συγγραφέας εκείνος με τον οποίο ασχολήθηκε στη διδακτορική του διατριβή. Πρόκειται για έναν ομογενή συγγραφέα, ο οποίος έζησε αρκετά χρόνια στον Καναδά και ο οποίος παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως πεζογράφος.
-Γενικότερα μιλώντας, τα έργα του Γιάννη Βασιλακάκου – και οφείλω να παραδεχτώ και να ομολογήσω με χαρά ότι αρκετά απ’ αυτά κοσμούν τη βιβλιοθήκη του SBS, διότι ο ίδιος έχει μεριμνήσει να μας κρατά ενήμερους και κοινωνούς της συγγραφικής του δημιουργίας – βρίσκουν απήχηση τόσο στο ομογενειακό κοινό όσο και στο ελλαδικό, αλλά και αλλού – γιατί νομίζω ότι κάποια έργα του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες. Εσείς, ποια θα λέγατε ότι είναι τα συγγραφικά του ενδιαφέροντα που αποτελούν, ενδεχομένως, και την αφετηρία της ευρείας συγγραφικής του δημιουργίας;
-Στο βαθμό που εγώ μπορώ να εκτιμήσω, και βεβαίως στο βαθμό που γνωρίζω, ο Γιάννης και το έργο του γενικότερα έχει ενδιαφερθεί ιδιαιτέρως για τη μετάφραση – για την προσπάθεια δηλαδή αυτή του λόγου να μεταφέρει από μια γλώσσα, από ένα ιδίωμα, από έναν κόσμο σε έναν άλλο, τις σκέψεις μας. Δίδαξε πολλά χρόνια τη μετάφραση στη Μελβούρνη και έχει ασχοληθεί πολύ θεωρητικά θα έλεγα, δηλαδή βαθιά, με τα ζητήματα που θέτει το μεταφραστικό εγχείρημα. Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το άλλο σκέλος είναι ότι ο Γιάννης έχει ασχοληθεί με πάρα πολλούς λογοτέχνες, ανθρώπους των γραμμάτων ευρύτερα, οι οποίοι παρουσιάζουν το εξής κοινό χαρακτηριστικό: Δεν είναι, για να χρησιμοποιήσω μια αγγλική έκφραση, mainstream. Δεν είναι ο μέσος όρος, δεν είναι η πεπατημένη, δεν είναι η τυπική περίπτωση. Αποτελούν, θα έλεγα, αιρετικές φωνές, περιφερειακές φιγούρες, προκλητικές πολλές φορές φωνές, και αυτό δίνει στο έργο του Γιάννη έναν ιδιαίτερο τόνο και χρώμα.
-Πάντως επανέρχομαι στην απήχηση που βρίσκει ο Γιάννης Βασιλακάκος και στην Ελλάδα, και να τονίσω ότι δεν είναι και ό,τι ευκολότερο για έναν λογοτέχνη στην αποκαλούμενη «διασπορά».
-Όχι, ασφαλώς και δεν είναι. Γι’ αυτό κι εμείς την Κυριακή θα τιμήσουμε βεβαίως τον Γιάννη για τα 51 χρόνια προσφοράς του στα Ελληνικά Γράμματα, και μέσα από τη βιβλιοπαρουσίαση, ουσιαστικά, θα εστιάσουμε στην ευρύτερη προσφορά του. Εγώ θα έχω την καλή τύχη και τη χαρά να έχω μαζί μου δύο αξιόλογους νέους ανθρώπους, την εκπαιδευτικό Στέλλα Σορώτου, που θα παρουσιάσει δύο βιβλία κι εγώ θα παρουσιάσω τα άλλα δύο, καθώς και τον εκπαιδευτικό Δημήτρη Καμετόπουλο ο οποίος, στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, μετά τις βιβλιοπαρουσιάσεις, θα πάρει μια συνέντευξη από το Γιάννη εφ’ όλης της ύλης, de profundis, όπως συνηθίζουμε να λέμε, «εκ βαθέων», και ασφαλώς θα έχει και τον όλο συντονισμό της εκδήλωσης αυτής.
-Και κάτι τελευταίο: Πώς κρίνετε τις δομές που ακολουθεί κι εφαρμόζει, συγγραφικά πάντα, ο Γιάννης Βασιλακάκος;
-Ο Γιάννης, θα έλεγα, ότι μας εκπλήσσει. Διότι, όπως είπες και πριν, είναι μια περίπτωση συγγραφέα και διανοούμενου ο οποίος, παρόλο που ζει στη διασπορά, δεν έχασε ποτέ την επαφή με τη μητρόπολη και ο λόγος του είναι κάτι ενδιάμεσο. Είναι ένας λόγος που μπορούμε να διαβάζουμε οι Έλληνες εδώ, αλλά ταυτόχρονα να τον εκτιμούν για την μεστότητά του και οι Έλληνες εκεί, στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι εύκολο, καθόλου εύκολο. Και το λέω εγώ, διότι έζησα πολλά χρόνια, μεγάλωσα στην Ελλάδα, και ευρισκόμενος εδώ αρκετά χρόνια τώρα, διαπιστώνω ότι όταν χρησιμοποιώ τα ελληνικά, πολλές φορές βρίσκομαι σε μια δομική ασυμφωνία με το κοινό μου. Ο Γιάννης κατάφερε να μην έχει αυτή την ασυμφωνία, αλλά να γράφει και να μιλάει τα ελληνικά απαντώντας και αφουγκραζόμενος τις ανησυχίες και τις ανάγκες των δύο κόσμων – και της Αυστραλίας και της Ελλάδας.
-Και αυτό, βεβαίως, δείχνει και την αφοσίωσή του και το επίπονο της προσπάθειάς του αυτά τα 50-51 χρόνια.
-Ασφαλώς, αναντίρρητα, και νομίζω ότι του οφείλουμε πολλές χάριτες.
