اگر شما یک آسترالیایی بومی باشید، می‌توانید انتظار داشته باشید که نسبت به غیربومیان کمتر عمر می‌کنید، فرصت آموزش و اشتغال پایین‌تری دارید و میزان مرگ‌ومیر بالاتری در انتظار نوزادان تان است.
همچنین، اگر شما آسترالیایی بومی باشید، به اندازه یک‌ششم احتمال دارد به زندان بیفتید یا قبلاً به زندان افتاده باشید؛ یعنی از هر شش فرد بومی، یک تن آن‌ها یا قبلاً زندانی شده یا احتمال می‌رود در آینده زندانی شود.
ميزان بلند خودكشى، آسيب روانى و تبعيض را هم به اين نابرابرى علاوه كنيد.
این ارقام از گزارشی می‌آید که کمیسیون بهره‌وری آسترالیا هر چهار سال یک‌بار زیر نام «چیرگی بر محرومیت بومیان» منتشر می‌کند.
روملی موکاک، یکی از کمیسران کمیسیون بهره‌وری می‌گوید: «هدف اصلی گزارش این است که ببینیم آیا وضعیت در حال بهبود است یا نیست و اگر نیست، در چه زمینه‌هایی باید پیشرفت صورت بگیرد.»
این گزارش به بررسی وضعیت کنونی بومیان از نظر سلامت، آموزش، پرورش در آوان کودکی و عدالت می‌پردازد تا تصویری را ارائه دهد که بیانگر واقعیت‌های جوامع بومی در زمینه‌های فرهنگی، زبانی، دورافتادگی و ترکیب خانواده‌ها و نحوه تلاقی آن‌ها باشد.
روملی موکاک، عضو کمیسیون بهره‌وری آسترالیا می‌گوید داشتن حق تعیین سرنوشت برای مبارزه با نابرابری در میان بومیان مهم است. Source: Productivity Commission
آخرین گزارش «چیرگی بر محرومیت بومیان» که در سال ۲۰۲۰ منتشر شد، نشان داد که پیشرفت‌هایی در این زمینه‌ها صورت گرفته‌اند، اما مسایلی را برجسته ساخت که موجب نگران عمیق هستند؛ مانند افزایش رقم کودکانی که به دلیل مشکلات خانوادگی از والدین شان جدا و تحت مراقبت سیستم قرار می‌گیرند.
آمار نشان می‌دهند که جدا کردن کودکان ابورجینل و جزیره‌نشینان تنگه تورس از خانواده و ساختار خویشاوندی شان رابطه مستقیم با حضور بیش از حدا آن‌ها در نظام عدلی جوانان و بعداً زندان‌های بزرگ‌سالان دارد.
هلن موریسن، تولیدکننده سلسله مستندهای جدید تلویزیون ملی بومیان (NITV) زیر نام «ملت محبوس/زندانی» می‌گوید، از زمان تشکیل کمیسیون سلطنتی حقیقت‌یاب در مورد مرگ بومیان در توقیفگاه‌ها در سال ۱۹۹۱، درصدی حضور بومیان در زندان‌های آسترالیا دوبرابر شده و از ۱۴ به ۲۸ درصد افزایش یافته است.
خانم موریسن می‌گوید: «مردم ملل اولی (بومیان) ما در میان جمعیت‌هایی هستند که بالاترین درصد زندانی را در جهان دارند. بنابراین، اوضاع در حال بهبود نیست.»
به گفته او، زندانی کردن بومیان سالانه هشت میلیارد دالر برای آسترالیا هزینه دارد.
او می‌گوید: «حالا این هزینة وحشت‌ناکی است، اما بدتر از آن تخریب فرهنگ، خانواده و آسیب روانی بیشتر ناشی از پیوند داشتن با افرادی است که زندان می‌روند و این امر به نسل بعدی انتقال می‌یابد.»
او می‌افزاید: «و ترومای بین‌نسلی چیزی است که کشور ما هرگز به آن نپرداخته است.»
رفتار و سیاست‌های استعماری می‌تواند رابطه مستقیمی با فقدان فرصت‌ها و محرومیت سیستمی داشته باشد که امروز توسط مردمان ابورجینل و جزیره‌نشینان تنگه تورس تجربه می‌شوند.
دو تن از چهره‌ها در مستند «ملت زندانی» تلویزیون ملی بومیان Source: Joseph Mayers
رفتارهایی که در سابق با بومیان صورت گرفته، از جمله از دست دادن زمین و فرهنگ، سرقت دستمزد و خشونت، فقر و محرومیت را از نسلی به نسل دیگر انتقال می‌دهند.
از سال ۱۹۱۰ تا دهه ۱۹۷۰ سیاست رسمی دولت آسترالیا این بود که کودکان مختلط بومی را به اجبار از خانواده‌های شان جدا کنند تا آن‌ها را در جامعه سفیدپوست مدغم بسازند.
آن‌ها اکنون به نام «نسل دزدیده‌شده» یاد می‌شوند.
بيشتر بخوانيد
Dari: The Uluru Statement from the Heart
بسیاری از بومیانی که امروزه در آسترالیا زندگی می‌کنند، یکی از تجربه‌های زیر را دارند:
- عضو نسل دزدیده‌شده هستند
- کودکان شان به‌زور از آن‌ها جدا ساخته شده‌اند
- از دسترسی به آموزش محروم نگه‌داشته شده‌اند
- دستمزدشان به سرقت رفته است
- اجازه حضور در اماکن عمومی را نداشته‌اند
- اجازه دسترسی به مراقبت‌های صحی را نداشته‌اند
- حق رأی نداشته‌اند.
تأثیرات این‌گونه رفتارها و محرومیت‌ها امروزه در قالب مشکلات روانی، اضافه‌مصرف مشروبات الکولی و مواد مخدر، خشونت خانوادگی و حضور غیرمتناسب در زندان‌ها به‌وضوح خود را نشان می‌دهند.
بیست سال پیش، حدود ۴۰۰۰ فرد بزرگ‌سال بومی پشت میله‌های زندان بودند. اکنون این رقم به ۱۲ هزار نفر- ۱۲ بار بیشتر از غیربومیان- رسیده است. این رقم برای نوجوانان بومی ۲۲ بار بیشتر از غیربومیان است.
مردان بومی ۲۷ درصد زندانیان آسترالیا را تشکیل می‌دهند. Source: Joseph Mayers
خانم موریسن می‌گوید: «وصل نقاط بین قانون‌گذاری بیش از حد و مداخله دولت از زمان استعمار تابه‌حال و آسیب و محرومیت ناشی از آن برای مردم ملل اولی ما، دو محرک اصلی زندانی شدن هستند.»
مستند خانم موریسن گوشه‌های تاریک این آمار نگران‌کننده را روشن می‌کند و برای جبران این بی‌عدالتی‌ها راه‌حل ارائه می‌دهد.
بيشتر بخوانيد
با صبا رند، نسل چهارم یک شتربان بلوچ افغان آشنا شوید
خانم موریسن می‌گوید: «وقتی به طور کلی به آن نگاه می‌کنید، بسیار بزرگ و پیچیده به نظر می‌رسد، اما در واقع این‌طور نیست. ما پاسخ‌ها را در گزارش‌ها داریم. اگر به صداهای جامعه و ملل اولی گوش دهیم، پاسخ‌ها را داریم.»
او می‌افزاید: «من فکر می‌کنم وقتش است که واقعیت‌ها را بگوییم، درک عمیق‌تری از گذشته خود داشته باشیم و آن را به گونه‌ای بیان کنیم که مخاطب بتواند حبس بومیان را با گذشته و رفتاری که با ملل اولی شده، پیوند بدهد.»
دولت آسترالیا برای بهبود وضعیت رفاهی بومیان و دسترسی به برابری از نظر سلامت و امید به زندگی (اوسط طول عمر)، برنامه‌ای زیر نام «بستن شکاف»- یا از بین بردن فاصله- ایجاد کرده است.
هرچند در طول بیش از یک‌دهه گذشته تلاش‌های زیادی برای از میان برداشتن نابرابری میان بومیان و غیربومیان در قالب برنامه «بستن شکاف» صورت گرفته، اما چون نقش رهبران بومی در آن کمرنگ بوده، نتوانسته به اهداف تعیین شده دست یابد.
حکومت آسترالیا اخیراً اعلام کرد که پس از این به رهبران بومی نقش بیشتری در تصمیم‌گیری‌های مرتبط به توافق‌نامه ملی «بستن شکاف» داده خواهد شد.
روملی موکاک می‌گوید، تعیین سرنوشت به همه طرف‌ها امکان می‌دهد در قبال پیشرفت یا فقدان آن در برابر اهداف تعیین شده به صورت مشترک پاسخ‌گو باشند.
پخش مستند «ملت محبوس» از ساعت ۸:۳۰ یک‌شنبه‌شب، ۲۹ آگست، در تلویزیون ملی بومیان و اپ اس‌بی‌اس آن‌دِماند آغاز میشود.
تریلر این مستند را می‌توانید لطفاً در نظر داشته باشید که محتوای این مستند ممکن است برای تعدادی آزاردهنده باشد.
اگر شما- یا کسی از آشنایان تان- به حمایت عاطفی و روانی ضرورت دارید، با شماره ۱۳۱۱۱۴ به خط تلفون لایف‌لاین و شماره ۱۳۰۰۲۲۴۶۳۶ به زمان بیاند بلو (ورای آبی) زنگ بزنید.
