موسسه Infrastructure Australia که سازمانی مستقل در زمینه زیرساخت های استرالیاست اخیرا گزارشی درباره چشم انداز شهر سیدنی در سال 2046 منتشر کرد که در آن سه مدل مختلف از این شهر که در آن زمان جمعیتش به 7.4 میلیون نفر می رسد، ارائه شده است.
به گزارش سیدنی مورنینگ هرالد، در این مدل سازی، سه طرح مختلف برای مدیریت رشد سریع شهر در کنار هم مورد مقایسه قرار گرفته است. یکی از این طرح ها، گسترش شهر به سمت خارج از مرزهای فعلی اش است، دیگری متراکم کردن هر چه بیشتر محله های داخلی با ساخت آپارتمان های بلند و آخری توزیع جمعیت در سطح شهر با تراکم متوسط است.
هر سه طرح نشان می دهند که در دوره ای سی ساله، زیرساخت های شهر سیدنی تحت فشاری فزاینده قرار خواهند گرفت و ساعات تلف شده در ترافیک سنگین صبح بیش از دو برابر خواهد شد. تقاضا برای مدارس هفتاد درصد بیشتر خواهد شد و دسترسی به بیمارستان ها هم سخت تر می شود. پارک های عمومی و فضاهای باز هم به طور فزاینده ای شلوغ تر خواهند شد.
آقای Philip Davies، مدیر ارشد اجرایی Infrastructure Australia گفت که علیرغم این فشار ها، سیدنی باید به جای بحث درباره اینکه جمعیتش باید چقدر باشد، این رشد جمعیت را بپذیرد و بر اساس آن برنامه ریزی کند. او اضافه می کند که اگر می خواهیم که سیدنی با شهرهایی جهانی مثل سنگاپور و لندن رقابت کند، باید درباره اینکه چگونه رشد می کنیم، هوشمندانه تر عمل کنیم و از بحث درباره اینکه چقدر رشد می کنیم، دست برداریم. بدون شک سیدنی در حال تجربه «دردهای رشد» است، اما به این خاطر نمی شود رشد را پس زد.
صحبت های آقای Davies در میانه بحث ها در کشور درباره جذب مهاجران مطرح می شود، موضوعی که اخیرا توسط تونی ابوت مطرح شد و دوباره بحث ها در این زمینه را داغ کرد.
آقای ابوت در سخنرانیش در Sydney Institute پیشنهاد کرد که نرخ جذب مهاجر از 190 هزار نفر فعلی با کاهشی چشمگیر به 110 هزار نفر در سال برسد. او زیرساخت های محدود، افزایش شدید قیمت مسکن و افزایش گروه های تبه کار در ملبورن را دلیل این پیشنهاد خود مطرح کرد.
خزانه دار، اسکات موریسن کمی بعد درخواست آقای ابوت را رد کرد و گفت که جذب مهاجر فعلی همان است که در زمان نخست وزیری آقای ابوت بود.
او اضافه کرد که مشکل این است که وقتی درآمدها ثابت است و مردم فشار را حس می کنند، مردم صفی از دیگر مردم تشکیل می دهند، به عنوان کسانی که مقصر این شرایط هستند.
آقای Davies هم گفت که پژوهش Infrastructure Australia به دنبال برندگان طرح برتر و یا تعیین نرخ رشد مناسب نبود؛ بلکه به دنبال این بود که برای آماده بودن برای این رشد چه گزینه هایی وجود دارد. این رشد می تواند هر اندازه ای باشد.
با این حال او گفت که این پژوهش از طرح Greater Sydney Commission برای تغییر ساختار شهری سیدنی و تبدیل آن به سه شهر متصل به هم حمایت می کند. این سه شهر، مرکز تجاری شهر فعلی، حوزه greater Parramatta و یک شهر جدید در نزدیکی فرودگاه جدید در غرب سیدنی خواهند بود. او اضافه کرد که این روش با مدل سازی آنها بسیار سازگار است.
بر اساس مدل تراکم متوسط که بیشترین هماهنگی را با راهبرد برنامه ریزی چهل ساله Greater Sydney Commission دارد، مناطق که مشاغل در آن قرار دارند در امتداد مسیرهای عمده حمل و نقل قرار دارند و بدین ترتیب دسترسی به آنها برای شاغلین راحت تر خواهد بود.
این طرح، حدود شصت هزار شغل جدید اطراف فرودگاه جدید را پیش بینی کرده است.
اما این گزارش درباره امکان رسیدن به هدف Commission درباره فاصله زمانی سی دقیقه ای رفت و آمد بین این سه شهر ابراز تردید کرده است. بر اساس طرح Commission، دو سوم ساکنان سیدنی می توانند در مدت زمان سی دقیقه به خانه، محل کار و خدمات اساسی برسند.
بر اساس گزارش Infrastructure Australia، زمان دسترسی به تنها ده درصد از مشاغل کمتر از سی دقیقه خواهد بود و این برای هر سه مدل درست است.
آقای Davies می گوید بخشی از این اختلاف قابل ملاحظه به این خاطر است که Commission در محاسباتش بر روش های متفاوتی برای تعیین دسترسی استفاده کرده است. همانطور که طرح Commission پخته تر می شود، این حوزه باید مورد بررسی دقیقتر قرار گیرد.
این گزارش همچنین به خطرات خودداری از متراکم کردن شهر به خاطر جهت دادن توسعه به سمت مرزهای شهر و دور از محله ها و سیستم حمل و نقل فعلی می پردازد.
بر این اساس، تعداد حمل و نقل های روزانه در سیدنی 8 میلیون کیلومتر بیشتر از مدل شهر با تراکم بالا می شود که باعث افزایش سنگین بار ترافیکی سیستم حمل و نقل فعلی می شود و از سوی دیگر تولید دی اکسید کربن را به طور قابل ملاحظه ای افزایش می دهد.
آقای Davies می گوید که شکی نیست که مدل تراکم کم، کمتر از دو مدل دیگر طرفدار دارد چون هزینه های زیادی را به مالیات دهندگان و جامعه تحمیل می کند.
