نکات مهم
- اسکات موریسون نخست وزیر استرالیا می گوید افرادی که از راه درست به استرالیا نیامده اند و دارای ویزای موقت استرالیا هستند، به آنها اقامت دائم در استرالیا پیشنهاد نخواهد شد.
- در حالی که دولت می گوید ۳۰۰۰ ویزای اضافی برای افغان ها در حوزه کمک های بشردوستانه کنونی در استرالیا وجود دارد، اما آقای اسکات موریسون نخست وزیر استرالیا می گوید که به هزاران نفر در حال حاضر اجازه اقامت دائم در کشور داده نخواهد شد.
آقای محمد مهدی فضلی پس از کشته شدن پسر عمو و دوستش توسط طالبان از افغانستان فرار کرد.
او نگران بود که ممکن است او نفر بعدی باشد. بنابراین در سال ۲۰۱۳ با قایق به استرالیا آمد.
اما درخواست پناهندگی او رد شد و به او گفته شد که بازگشت او به افغانستان امن است.
او گفت: «درباره وضعیت ویزای من باید بگویم که من برای اداره مهاجرت درخواست دادم و آنها پرونده من را رد کردند. و دوباره درخواست دادگاه کردم. و دوباره در دادگاه رد شدم. پاسخ دولت استرالیا این بود که افغانستان برای شما امن است».
به آقای فضلی در نهایت یک ویزای بریجینگ داده شد. او مجبور بود در نه سال گذشته هر شش ماه یکبار این ویزا را تمدید کند.
این بدان معناست که در حالی که او می توانست کار کند، اما نمی توانست به خارج از استرالیا سفر کند و در عین حال حق پیوستن به خانواده خود را نیز نداشت.
در سال ۲۰۱۶، والدین، همسر و فرزندان او از دست طالبان به ایران گریختند و در حال حاضر در آنجا به سر می برند.
آقای فضلی با کار کردن در یک شرکت تابلو سازی در شهر پرت از آنها حمایت مالی می کند.
او گفت: «من از اینجا از آنها حمایت می کنم. یعنی من از اینجا پول می فرستم تا غذای آنها را تامین کنم، اجاره خانه آنها را پرداخت کنم. آنها نمی توانند این کار را انجام دهند. آنها نمی توانند جایی بروند. مادرم و پدرم بسیار مریض هستند. برای همه آنچه که می دانید ، برای بیمارستان. برای همه چیز من به آنها کمک می کنم. فرزندان من همه کوچک هستند. و من فقط به آنها می گویم بیرون نروید ، فقط به این دلیل که ایران وضعیت بسیار بدی از منظر کووید-۱۹ دارد. فقط در خانه بمانید و مراقب همه چیز باشید».
ویزای شش ماهه فعلی او در ماه فوریه ۲۰۲۲ به اتمام می رسد.
او گفت: «من با آنها صحبت می کنم. آنها هنوز در ایران هستند. آنها وضعیت خوبی ندارند ، زیرا ایران هنوز همان کشور است. آنها هیچ ویزایی در آنجا ندارند. آنها آنجا به صورت غیرقانونی زندگی می کنند. و آنها فقط با حمایت من از اینجا زنده مانده اند».
در سیدنی، آقای محمد سلیم پس از ورود به استرالیا با قایق در سال ۲۰۱۳ درخواست پناهندگی خود را تسلیم کرد . اما فقط ویزای حفاظتی موقتی به او پیشنهاد شد.
این بدان معناست که او حق سفر یا آوردن همسر و فرزندان خود را که در افغانستان باقی مانده اند، به استرالیا ندارد.
او گفت: «آنها مدام از من می پرسند ، کی می خواهی به خانه بیایی ، کی می خواهی به خانه بیایی، لطفاً به خانه بیا. من نمی توانم به آنها پاسخی بدهم، زیرا باز هم، پاسخی ندارم، چه باید بگویم؟ »
اما با وجود صحنه های ویرانگر این هفته در کابل، اسکات موریسون نخست وزیر استرالیا می گوید هر کسی که پس از ورود با قایق در حال حاضر در استرالیا به سر می برد، اجازه اقامت در این کشور نخواهد داشت.
او گفت: «افرادی که از راه درست به استرالیا نیامده اند و دارای ویزای موقت استرالیا هستند، به آنها اقامت دائم در استرالیا پیشنهاد نخواهد شد. این امر تغییر نخواهد کرد. من می خواهم در این مورد بسیار واضح باشم. من می خواهم یک پیام بسیار واضح به قاچاقچیان انسان در منطقه ارسال کنم که هیچ چیز تغییر نکرده است. من به شما محصولی برای فروش نمی دهم».
از بیش از ۵۰۰۰ پناهجوی افغان در حال حاضر در استرالیا ، بیش از ۴۰۰۰ نفر تحت حمایت دولت قرار گرفتند - اما فقط به صورت موقت.
حدود ۳۰۰ پرونده رد شده است و ۵۰۰ نفر نیز هنوز در انتظار نتیجه درخواست های خود هستند.
در همین حال مدافعان حقوق پناهندگان نیز می گویند که سال ها پیش باید از آنها حمایت دائمی می شد.
سارا دیل مدیر خدماتی موسوم به Refugee Advice and Casework است.
او گفت: «آنچه ما باید به خاطر بسپاریم این است که فرایند پناهندگی در استرالیا یک فرایند چند ساله است. به ویژه برای افرادی که با قایق به استرالیا آمده اند. اکنون مواردی وجود دارد که وزارت کشور استرالیا در آن کابل را محلی امن می داند. آنها بر این اساس که این افراد می توانند به افغانستان بازگردند، درخواست مردم را رد می کنند و از دیدگاه آنها، مردم می توانند با خیال راحت در کابل زندگی کنند. ما سالهاست می گوییم این چیزی نیست که مردم بتوانند انجام دهند. اینکه کابل را نباید یک شهر امن در نظر گرفت. این وزارتخانه بر اساس اطلاعاتی که در اختیار آنها است با این موضوع مخالف کرده و بر اساس آن پرونده افراد را رد کرده است. بنابراین در حال حاضر افرادی هستند که در انتهای خط رسیده اند و واقعاً هیچ گزینه قانونی دیگری ندارند و به این دلیل که شهر کابل امن است - که همه ما البته می دانیم اکنون کاملاً ناامن است - رد شده اند. می دانید ، در حال حاضر، دیگر بحثی وجود ندارد که آیا کابل یک مکان امن است یا خیر. و به همین دلیل است که ما واقعاً باید خواستار اقدام این وزارتخانه شویم».
