مبتلایان به بیماری های مختلف، از اوتیسم گرفته تا صرع و حتی افرادی که دچار اختلال استرسی پس از آسیب روانی یا PTSD هستند از این سگ ها استفاده می کنند، ولی تحول و تغییر در قوانین و مقررات سگ های کمکی به اندازه افزایش استفاده از آنها نبوده است.
چارلی پسری هفت ساله است که از سن سه سالگی مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شد.
جودی میزی (Jodie Mizzi)، مادر چارلی، می گوید متوجه شده بود که فرزندش کمی متفاوت است.
وی می گوید: "چارلی در زندگی روزمره خود به هیچ چیزی دست نمی زد و از هر چیزی که حس لامسه وی را تحریک کند دوری می کرد."
خانم جودی اولین بار از طریق یک صفحه فیسبوک مربوط به اطلاع رسانی در مورد اوتیسم مطلع شد که می توان از سگ ها برای کمک به حل این مشکل استفاده کرد.
به این ترتیب یک سگ Golden Labrador که یاتزی Yahtzee نام دارد وارد زندگی آنها شد و خانم میزی می گوید تاثیر این سگ روی فرزندش فورا مشاهده شد.
وی می گوید: "وقتی چارلی یاتزی را نوازش می کند و یا او را بغل می کند، سیستم لامسه اش کار می کند و خیلی آرامتر می شود."
وجود یاتزی باعث شده است تا چارلی از لحاظ رشد بهبود قابل توجهی پیدا کند.
خانم میزی می گوید: "یکی از بزرگترین تغییراتی که ایجاد شده در گفتار بوده است. به این صورت که وقتی یاتزی را آوردیم او حرف نمی زد و به همین دلیل ما او را برای گفتار درمانی می بردیم، اما یاتزی به ابزاری تبدیل شده که باعث می شود چارلی تمرینات گفتاردرمانی را انجام دهد. وجود یاتزی و این که سرش را روی پای چارلی می گذارد و اجازه می دهد او نوازشش کند هم نوعی درمان برای چارلی است و به او کمک می کند تا رفتارش را تنظیم کند."
تحولی که این خانواده به دلیل استفاده از روش های درمانی به کمک حیوانات تجربه کرده است اتفاق نادری نیست.
دنی استیونز (Dani Stevens) که 25 سال سن دارد با سگی به نام بالو (Baloo) زندگی می کند. این سگ آموزش دیده است تا به وی در مورد حملات صرع هشدار دهد.
خانم استیونز می گوید این سگ می تواند زمان وقوع حملات صرع را پیش بینی کند و به او هشدار دهد. به این ترتیب وی می داند که باید به محلی امن برود و منتظر وقوع حمله باشد و به این ترتیب از آسیب دیدگی و قرار گرفتن در موقعیت های خطرناک پرهیز می کند.
وی می گوید: "او مواد شیمیایی بدن من را بو می کند، قبل از این که حمله رخ دهد. وقتی او متوجه مواد شیمیایی خاصی می شود با واق واق کردن به من هشدار می دهد و من مطلع می شوم که چند دقیقه بعد دچار حمله صرع خواهم شد. به این ترتیب من به گوشه ای امن می روم و می نشینم و یا به کسی می گویم که دچار حملات صرع خواهم شد، تا زمین نخورم و سرم به جایی برخورد نکند و می توانم از کسی خواهم که کمکم کند."
با وجود این که خانم استیونز برای کنترل این حملات از دارو نیز استفاده می کند، می گوید هیچ چیزی به اندازه سگش نمی تواند به او کمک کند.
وی می گوید: "برای ما در حال حاضر هیچ وسیله یا چیز دیگری وجود ندارد که بتواند زندگی ما را ارتقا دهد بهمین دلیل بالو نعمت بزرگی است چون می تواند به من آزادی بیشتری دهد."
سگ های چارلی و دنی جزو موج جدیدی از حیواناتی هستند که برای کمک به مبتلایان به بیماری های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند.
اما با وجود این افزایش استفاده از سگهای کمکی و راهنما، متخصصان می گویند قوانین و مقررات مربوط به این سگ ها هنوز به خوبی به روز نشده اند.
قوانین مربوط به ورود سگ های کمکی به اماکن عمومی از جمله فروشگاه ها، سیستم حمل و نقل عمومی و رستوران ها باعث ایجاد سردرگمی هایی می شوند و باعث می شوند این سگ ها نتوانند همراه صاحبان خود به بسیاری از این محل ها بروند.
بخشی از پیچیدگی و سردرگمی در مورد قوانین مربوط به استفاده از حیوانات کمکی به این دلیل است که امروزه این دیگر فقط سگ ها نیستند که حیوان کمکی محسوب می شوند و حیواناتی مانند مرغ ها، اسب ها و سایر حیوانات نیز ممکن است در این طبقه بندی قرار گیرند.
پرفسور پاولین بنت (Pauleen Beentt) یک متخصص روابط بین انسان ها و حیوانات در دانشگاه لاتروب است.
وی می گوید اکنون وقت آن رسیده است تا یک سیستم ملی با هدف از بین بردن سردرگمی ها در این خصوص ایجاد شود.
خانم بنت می گوید: "همه سگها برای حضور در اماکن عمومی ایمن نیستند و اگر شما در یک رستوران یک سگ کمکی داشته باشید ایرادی ندارد ولی اگر ۳۰ سگ داشته باشید در حالی که در حقیقت فقط یکی از آنها یک سگ کمکی است، و ادعا می شود که ۲۹ سگ دیگر کمکی هستند، آنوقت این می تواند باعث یک فاجعه شود."
پرفسور بنت می گوید قوانین ایالت ها و قلمروهای مختلف نیز در این خصوص منطبق نیستند و گاها همسو با "قانون فدرال تبعیض علیه معلولان" (Federal Disability Discrimination Act) نیستند.
وی می گوید: "بنابراین من نمی گویم این سیستم چطور باید باشد، بلکه می گویم ما به سیستمی نیاز داریم که بتواند موارد موجه را تشخیص دهد."
فعالان این بخش امیدوارند با ایجاد یک سیستم ثبت ملی، با اقداماتی ساده از جمله صدور یک کارت شناسایی ویژه، افرادی که متکی به استفاده از این حیوانات کمکی هستند بتوانند آزادی بیشتری برای رفتن به اماکن عمومی مختلف داشته باشند.
پاول هارپر (Paul Harpur) یک وکیل معلولیت و استاد دانشگاه کویینزلند است. وی می گود بهترین راه برای حل این مساله صدور کارت های شناسایی برای این افراد و سگ های آنهاست.
وی می گوید: "من فکر می کنم از طریق مقررات می توان این را حل کرد. این باید راه حلی جامع و بر اساس تحقیقات گسترده باشد. ولی فکر می کنم اگر یک کارت پلاستیکی که روی آن عکس فرد و همچنین عکس سگش باشد می تواند این مساله را حل کنید. نیازی نیست نوع معلولیت نیز روی آن قید شود چون ایده کلی این است که اگر دولت فدرال تشخیص دهد که یک فرد به این نیاز دارد که حیوان خود را همراهش داشته باشد آنوقت شما با نشان دادن این کارت می توانید حیوان خود را همراهتان داشته باشید."
با این وجود آقای هارپر می گوید هنوز راه درازی در پیش است تا استفاده از حیوانات کمکی به امری عادی تبدیل شود.
