سطح آلاینده های فلزی سنگین در شش دریاچه استرالیا که برخی از آنها در فهرست میراث جهانی قرار دارند، به طور بالقوه در شرایط خطرناکی قرار دارد.
، نتایج پژوهشی که اخیرا منتشر شده است نشان می دهد که تعدادی از دریاچه های استرالیا در سطح خطرناکی با فلزات سنگین آلوده شده اند. برخی از آنها حتی در بین آلوده ترین دریاچه های جهان قرار دارند.
آنچه بیشتر بر نگرانی می افزاید این است که بسیاری از دریاچه های مورد مطالعه در مناطق وحشی تاسمانیا که در فهرست میراث جهانی قرار دارند، واقع شده اند.
در این پژوهش که توسط گروهی به رهبری لاریسا اشنایدر (Larissa Schneider) از دانشگاه ملی استرالیا انجام و نتایج آن در ژورنال Science of Total Environment چاپ شده است، رسوبات کف شش دریاچه در غرب تاسمانیا مورد آزمایش قرار گرفت.
پژوهشگران سطح آلایندگی خطرناکی از سرب، مس، آرسنیک و کادمیوم را در این رسوبات یافتند و در دو دریاچه اون تارن (Owen Tarn) و بسین لیک (Basin Lake)، مقدار این آلاینده ها، بالاتر از مقدار مجاز فلزات سنگین در استرالیا و نیوزیلند بود.
این دو دریاچه، دقیقا کنار منطقه حفاظت شده میراث جهانی قرار دارند، اما بقیه این دریاچه ها همگی درون منطقه حفاظت شده واقع شده اند.
خانم اشنایدر گفت: «این یک آلودگی بسیار شدید است و بسیار محتمل است که سلامتی انواع حیات در منطقه از جمله باکتری ها، ماهی ها و دیگر گونه ها تحت تاثیر این آلودگی قرار گرفته باشد، اما از آنجا که این جنبه در این پژوهش مورد مطالعه قرار نگرفته است، راهی برای تایید آن نداریم. می دانیم که غلظت آلاینده ها با بالا رفتن آنها در زنجیره غذایی بیشتر می شود، بنابراین، این آلودگی می تواند بر سلامت کسانی که از ماهی های این منطقه استفاده می کنند، تاثیر بدی بگذارد».
آلودگی بیش از حد برای ماهی ها
خانم اشنایدر گفت که مقدار فلزات در تاسمانیا بیشتر از غلظتی است که در یک پژوهش توسط آمریکایی ها به عنوان سطح مضر برای تولید مثل ماهی ها تعیین شده بود.
او اضافه کرد: «با وجود جیوه و سرب، این تاثیر بدتر هم است، زیرا باعث تغییرات در شکل نوزادان ماهی های آلوده می شود. بعضی از این مواد می توانند سرطان زا هم باشند، بنابراین همه این اتفاقات می تواند در تاسمانیا و در منطقه ای که فکر می کنیم امن است، رخ دهد. در یک منطقه حفاظت شده!».
دریاچه داو (Dove Lake) که یک مقصد مورد علاقه گردشگران در نزدیکی کوه کرادل (Cradle Mountain) است، آلودگی سربی بالایی دارد که می تواند بر ساختارهای زیستی تاثیر بگذارد.
وقتی دانشمندان نتایج آلوده ترین دریاچه های تاسمانیا با دیگر زیستگاه های آبی در نقاط دیگر جهان مقایسه کردند، به این حقیقت تکان دهنده رسیدند که این آلودگی در سطحی است که دریاچه های تاسمانیا را در زمره آلوده ترین ها در دنیا قرار می دهد. به عنوان یک مثال خاص، این دریاچه ها به اندازه رود کورانگ (Kurang River) در پاکستان و رود شور در ایران آلوده بودند. رود کورانگ به خاطر برداشت معادن در بالادست و رود شور به خاطر ریختن بسیار زیاد زباله در این سطح از آلودگی قرار دارند.
خانم اشنایدر گفت: «از غلظت بالای مواد آلاینده شوکه شدم. وقتی این نتایج را با سایتهای دیگر در دنیا مقایسه کردیم، دریافتیم که آلاینده های فلزی در تاسمانیا یکی از بیشترین مقادیر گزارش شده تا کنون است».
میراث برداشت معادن
با بررسی منابع احتمالی این آلودگی و مدل سازی و نمونه گیری مشخص شد که برخی از این مواد معدنی از ۱۳۰ کیلومتر بالاتر، یعنی معادن تاریخی کویینزتاون (Queenstown) و رزبری (Rosebery) به این دریاچه ها آمده اند. دریاچه های نزدیکتر به این دو شهر، آلودگی بیشتری دارند.
بزرگترین آلودگی در حدود سال ۱۹۳۰ رخ داد، یعنی وقتی که برداشت از معادن به روش روباز شروع شد. در این زمان مشخصات شیمیایی رسوبات رودخانه ها از ترکیب طبیعی زمین شناسی خارج شد و ترکیب آن نشان دهنده فعالیت های برداشت از معادن بود.
پژوهشگران می گویند که میراث آن سیاست ها و فعالیت های قدیمی برداشت معادن، هنوز در حال آسیب زدن به محیط زیست است.
خانم اشنایدر گفت: «در سال ۱۹۷۳، تاسمانیا یک اقدام خیلی خوب انجام داد و به عنوان اولین ایالت استرالیا، قانون حفاظت از محیط زیست را به تصویب رساند، اما دولت وقت، شرکتهای معدنی را از این قانون مستثنا کرد و آنها به ریختن آلاینده ها به رودها ادامه دادند».
با اینکه این روند در سال ۱۹۹۴ متوقف شد، آثار آن همچنان آشکارا دیده می شود.
