چندی پیش، شهردار گولدکوست، آقای تام تیت (Tom Tate)، ایده جابجا کردن مرز ایالت کوئینزلند با نیوساوت ولز به سمت جنوب را مطرح کرد. با اینکه او سیاستمداری جنجالی است، اما این بار منظورش از مطرح کردن این موضوع جوک و یا ایجاد یک جنجال خبری دیگر نبود.
به گزارش، آقای تیت تاکید کرد که او در مطرح کردن این درخواست بسیار جدی است و از نخست وزیر ایالت کوئینزلند هم خواسته است که این پیشنهاد را در نشست بعدی کابینه ملی مطرح کند. او گفت: «این پیشنهاد واقعا معقول است. مادر طبیعت رود تویید (Tweed River) را در آنجا قرار داده است و چیزی که من می گویم این است که خط مرزی به آنجا منتقل شود. بیشتر مردم وقتی از روی رود رد می شوند، احساس این را دارند که از مرز رد شده اند. پس خوب است که این اتفاق واقعا بیفتد».
شهردار تیت پیشنهاد داده است که مرز هفت کیلومتر به سمت جنوب پایین برود، ظاهرا به این دلیل که مشکل ترافیک ایجاد شده به خاطر کنترل مرزی ناشی از بیماری کووید-۱۹ کمتر شود. آقای تیت با این کار بر یک مشکل سیاسی دیگر هم انگشت گذاشته است – هر چند ممکن است این کار را عمدا انجام نداده باشد. اینکه به نظر می رسد مرز دو ایالت کوئینزلند و نیوساوت ولز در جای اشتباهی قرار دارد.
این مرز از مجسمه کاپیتان کوک در تویید هدز شروع می شود و بعد به طور مارپیچ از وسط خیابان های شهری می گذرد و در آخر فرودگاه گولدکوست را به دو قسمت تقسیم می کند! پروفسور پیتر اسپریت (Peter Spearritt)، مورخ و استاد بازنشسته دانشگاه کوئینزلند گفت: «یک سوم فرودگاه گلدکوست در نیوساوت ولز واقع شده است». او به شوخی اضافه کرد: «وقتی که مرز به خاطر بیماری کووید-۱۹ بسته شد، مسافران نیوساوت ولز می توانستند از یک سمت فرودگاه و مسافران کوئینزلند می توانستند از سوی دیگر استفاده کنند».
از فرودگاه به بعد، مرز کاملا در قسمت شمالی رود تویید ادامه می یابد، یعنی رودی که از نظر آقای تیت و خیلی از افراد دیگر خط مرزی طبیعی تری به نظر می رسد.
این خط مرزی به نظر تصادفی، مشکلات عملی خاص خود را هم دارد. به هم ریختگی اوضاع در تابستان به خاطر تغییر ساعت دو ایالت یکی از آنهاست و مشکل دیگر که آقای تیت به آن کنایه زد، اختلاف تا سی درصدی ارزش املاک در دو سوی مرز است.
چرا مرز آنجاست؟
پروفسور اسپریت گفت که خط مرزی فعلی نشانگر واقعیت های سیاسی دوران سکونت اروپاییان در کوئینزلند و نیوساوت ولز در اواخر دهه ۱۸۵۰ است. پیشنهاد اولیه برای خط مرزی، خطی با زاویه سی درجه به سمت جنوب بود که به شدت توسط ساکنان مناطق ارمیدیل (Armidale) و نیوانگلند (New England) رد شد. آنها می ترسیدند که ارتباطات قدرتمندشان با سیدنی، یعنی پایتختشان و ثروتمندترین شهر آن زمان قاره استرالیا را از دست بدهند. بنابراین، سرانجام قرار شد که خط مرزی با زاویه ۲۸ درجه به سمت جنوب برود که تقریبا در امتداد رود تویید بود. با این حال آقای اسپریت شک دارد که خط آبی ]یعنی مسیر دقیق حرکت رود[ در آن زمان مثل امروز مشخص بود.
او گفت: «احتمالا دو گروه خیلی کوچک و جدای جمعیتی در دو سوی رود وجود داشت. در بخش نیوساوت ولزی این رود، این گروه جمعیتی که در منطقه نورترن ریورز (Northern Rivers) بود، میلی به الحاق به شمال نداشت و تمرکزش بر سیدنی در جنوب بود. شهر مولومبیمبی (Mullumbimby) تا سال ۱۹۷۰، دو قطار باربری در روز به مقصد سیدنی داشت تا بار موز را به آنجا برسانند».
هیچکدام از دولتهای ایالتی عجله ای برای ساخت یک پل قطار روی رود تویید نداشتند. این کار زمانی انجام شد که گولدکوست در دهه ۱۹۶۰ توسعه پیدا کرد و محدود شهری آن به آن سوی مرز هم گسترش پیدا کرد. در حال حاضر، منطقه نورترن ریورز عملا وابسته به شمال، یعنی ایالت کوئینزلند است. مثلا موارد اورژانس بیمارستان لیزمور در نیوساوت ولز با هلیکوپتر به گولدکوست در کوئینزلند برده می شوند و علاوه بر این خیل عظیمی از جمعیت نیوساوت ولز روزانه برای کار به گولدکوست می روند.
با این حال، این مرز از سال ۱۸۵۹ تاکنون در همانجا باقی مانده است و به نظر می رسد با وجود درخواست شهردار گولدکوست تغییری در این وضعیت ایجاد نخواهد شد.
