خلاصه مطلب
- • بیش از ۱۳۷هزار درخواست ویزای خانواده به وزارت کشور ارائه شده است.
- • بخاطر صف‌های انتظار طولانی، درخواست‌هایی برای بازنگری سیستم وجود دارد.
- • یک گزارش جدید می‌گوید که میزان مهاجرت باید افزایش یابد یا ویزا لغو شود.
هنگامی که سارا ساکن پرت، به گروهی در فیسبوک با ده‌ها نفر مثل خودش نگاه می‌کند، با پیام‌های بی‌شماری از ناامیدی روبرو می‌شود.
صحبت‌های غریبه‌هایی که اتفاقا گرفتاری‌های او را هم به اشتراک می‌گذارند، بسیار زیاد است.
سارا که نمی‌خواست نام خانوادگی خود را افشا کند، به اس‌بی‌اس گفت: «شما صدها یا هزاران نفر را می‌بینید، که کاملا گیج شده‌اند.»
او توضیح داد: «آنها در صف‌ها، منتظر هستند و اعداد را می‌شمارند. همیشه می‌پرسند چه کسی ویزا را دریافت کرده و آن فرد چقدر منتظر بوده است. این یک هرج‌و‌مرج مطلق است.»
Sarah and her parents. Source: Supplied
اما با توجه به اینکه بیش از ۱۳۰هزار نفر از آنها برای حدود ۸۵۰۰ ویزای والدین درخواست داده‌اند، بسیاری از آنها سال‌ها منتظر هستند و هزاران دلار از جیب خود برای هزینه‌های درخواست ویزا پرداخت کرده‌اند.
سارا که در ۴۰ سالگی خود است، پس از ازدواج با یک استرالیایی بیش از یک دهه پیش، از بریتانیا مهاجرت کرد.
در سال ۲۰۱۹، او والدین سالخورده‌اش را که در بریتانیا زندگی می‌کنند تشویق کرد تا برای ویزای ۴۷۹۵۵ دلاری کمکی والدین درخواست دهند تا نزدیکش باشند.
او فکر می‌کرد زمان پردازش دو ساله خواهد بود، اما اکنون این عدد به هشت سال رسیده و خطر افزایش آن هم وجود دارد.
به همین دلیل، او گزینه دیگری را امتحان کرد و برای یک ویزای غیرمشارکتی اقدام کرد تا خانواده‌اش بتوانند با یک ویزای «پل» (Bridging) در استرالیا بمانند.
او می‌گوید با این ویزا والدینش اجازه خرید خانه ندارند و باید برای خروج از کشور اجازه بگیرند. در همین حال اگر زمانی بیش از حد خارج از کشور باشند، با خطر از دست دادن شهروندی خود در بریتانیا مواجه می‌شوند.
اما شگفتی اصلی ویزای بدون مشارکت، زمان انتظار ۴۰ ساله آن بود.
سارا اعتراف کرد: «آنها هرگز در طول عمرشان به آن نخواهند رسید.»
او از دولت خواست که در مورد این روند «صادق» و در مورد سیستم پیشرو باشد و گفت: «در مورد آن صادق باشید تا مردم بتوانند به زندگی خود ادامه دهند و برنامه‌ریزی کنند.
چرا درخواست هایی برای لغو ویزای والدین وجود دارد؟
در اوایل سال جاری، یک بررسی عمده مهاجرت به رهبری مارتین پارکینسون، رئیس سابق خدمات عمومی، پیشنهاد کرد که اقامت دائم برای والدین به طور کلی لغو شود و در ازای آن ویزاهای کوتاه‌مدت بیشتر شود.
در این گزارش آمده است: «در حالی که احتمالا این رویکرد بحث‌برانگیز است، ممکن است دسترسی ارزان‌تر، عادلانه‌تر، سریع‌تر و مطمئن‌تر از آنچه در حال حاضر موجود است، به شکلی نزدیکی خانواده‌ها را فراهم کند.»
پیتر مارس، نویسنده و محقق مستقل می‌گوید اگر دولت اقدامات دیگری، از جمله تعریف مجدد والدین به‌عنوان «خانواده نزدیک» یا افزایش پذیرش مهاجران استرالیایی را در نظر نگیرد، بهتر است این پیشنهاد را عملی کند
مارس در گزارشی جدید این نوع ویزا را به عنوان سیستمی ناکارآمد توصیف می‌کند که «بار اداری سنگینی برای خدمات عمومی ایجاد می‌کند.»
او گفت: «رویکرد دیگر می‌تواند، توجه به واقعیت‌های کنونی باشد. بپذیرید که برنامه ویزای دائمی والدین کاملا ناکارآمد است، آن را به طور کامل لغو کنید و به دنبال حل تمایل خانواده‌ها برای نزدیکی به والدینشان از طریق مکانیسم‌های دیگری مانند اقامت موقت طولانی‌مدت باشید.»
مارس در گفتگو با اس‌بی‌اس گفت که واقعیت این است که باید تعریف والدین به «خانواده نزدیک» تغییر کند و ورودی مهاجران تا ۲۰هزار نفر افزایش یابد.
او گفت: «اگر آنها نمی‌خواهند این کار را انجام دهند، پس سیستم فعلی باید تغییر کند، روند فعلی، محدودیت‌ها، صف‌بندی‌ها و داشتن یک لیست انتظار در حال افزایش برای همه وحشتناک است.»
این محقق ادامه داد: «بهتر است دولت‌ها شفاف باشند و بگویند نه، ما حاضر نیستیم والدین را بپذیریم و به جای این که به مردم امیدهای واهی بدهیم، برنامه ویزای موقت بهتری ترتیب می‌دهیم.»
بررسی مهاجرت نشان داد که سیستم مهاجرت استرالیا به طور کلی «برای هدف مناسب نیست» و «رویکرد جدید و عادلانه‌تر» را برای ویزای والدین توصیه می‌کند.
«بی‌رحمانه و غیر ضروری»
در این بیانیه آمده است که با یک دوره انتظار ۳۰تا ۵۰ ساله، با توجه به سن احتمالی بسیاری از والدین، احتمال مهاجرت موفقیت‌آمیز برای بسیاری از متقاضیان «عملا وجود ندارد.»
در ادامه آمده است: «ارائه فرصتی برای مردم برای درخواست ویزایی که احتمالا هرگز صادر نمی‌شود، بی‌رحمانه و غیرضروری به نظر می‌رسد.»
برای سارا، بلاتکلیفی بر خانواده‌اش تاثیر گذاشته است.
او گفت: «این باعث ایجاد استرس زیادی از طرف پدرم شده است. او شب‌های بی‌خوابی زیادی را پشت سر گذاشته و به این فکر می‌کند که آیا این تصمیم درستی است یا نه.»
