این بیماری همه گیر، باعث شده است که زندگی سخت تر شود، زیرا اکثريت آن ها از بيكار شدن و ترس از بی خانمانی خبر می دهند.
تولسيكا رواه در مارس سال گذشته تحصیلات خود را در ملبورن آغاز کرد.
این جوان ۲۱ ساله در شرف شروع یک دوره ۳ ساله قضاوت جنايي در دانشگاه ویکتوریا بود. او نگران زندگي جديد خود بود ولي مي خواست كه تجربيات جديدي بياندوزد.
او مي گويد: "چون از یک جزیره کوچک در موریس به کشوری مانند استرالیا مي آمدم واقعاً از چگونگی فرهنگ اینجا ترسیده بودم اما خوشبختانه توانستم از مردم حمایت خوبی بگیرم."
اما او می گوید که با ظهور كوييد همه چيز تغییر کرد.
وي افزود:"یک بار من داشتم بیرون می رفتم و تا مواد غذایی بخرم و فردي تصادفی با من صحبت کرد و ناگهان گفت: اوه اینجا چه کار می کنی، به کشور خود برگرد"
اما داستان او تنها اتفاق در اين مورد نبود.
ری جنکینز اهل نیویورک است و به مدت پنج سال در استرالیا زندگی کرده است.
وی لیسانس روابط بین الملل را در دانشگاه لا تروب به پایان رسانده و اکنون در حال تکمیل دوره کارشناسی ارشد توسعه بین الملل در دانشگاه موناش است.
این جوان ۲۳ ساله از اينكه اخیرا مورد تبعیض واقع شده، دلسرد است.
ري مي گويد: "دیروز برای خرید به كولز در مرکز خریدی رفتم، و هر راهرویی که می رفتم گارد امنیت دنبالم می کرد و من متوجه آن شدم. من به اين مسئله در كشورم عادت کرده بودم ولي دیدن آن اینجا کاملا تکان دهنده است. این تکان دهنده است. شما با مردم ملاقات می کنید و فکر می کنید فرهنگ آنها را می دانید، فکر می کنید که آنها پذیرا هستند و وقتی اوضاع بد مي شود انتظار داريد كه همچنان در كنار شما باشند و همچنان همان شخصیت باقی بمانند، ولي آنها کاملاً متفاوت مي شوند."
یک نظرسنجی جدید توسط سازمان عدالت کارگر مهاجر از بیش از ۶۰۰۰ دانشجوی بین المللی نشان داده است که تقریباً یک چهارم از آنها تبعيض نژادي کلامی را در طی بیماری همه گیر تجربه کرده اند و۲۵ درصد گفته اند که مردم به دلیل ظاهر آنها از آنها اجتناب می کنند.
دانشیار لوری برگ نویسنده همكار این گزارش است.
لوري مي گويد: "این احتمال وجود دارد که همه گیری، نژادپرستی قبلی را در جامعه تشدید کرده است و مهاجران موقت متحمل اين بار سنگین شده اند.١٥٠٠ نفر خارجي لعنتي خطاب شده اند یا گفته اند که به دلیل ظاهر آسیایی شان جوري رفتار شده اند كه گويي مبتلا به کویید هستند. حتی برخی حملات نژادپرستی جسمی را توصیف کرده اند.
همچنین تحقیق انجام شده در ماه جولای میزان فشار مالی وارد بر آنها را نشان می دهد.
هفتاد درصد کارشان را از دست داده اند و ۳۲ ٪ درصد نمی توانند به ارسال پول توسط خانواده اعتماد کنند.
تقریباً نیمی قادر به پرداخت اجاره نبودند، ۴۲ درصد از در آستانه بی خانمانی و بیش از یک چهارم (۲۸ درصد) نمی توانستند هزینه غذا را پرداخت کنند.
پس تعجب آور نیست که یک سوم (۳۳ درصد) از افراد مورد بررسی مجبور شدند برای زنده ماندن به حمایت های اضطراری و موسسات خیریه مراجعه کنند.
اما این وضعیت رو به وخامت دارد، بیش از نیمی از آنها (۵۷ درصد) انتظار دارند که وضعیت مالی آنها امسال بدتر شود و بیش از یک سوم (۳۵ درصد) می گویند که بودجه آنها تا ماه آینده تمام خواهد شد.
علاوه بر تجربه نژاد پرستی، تولیزکا کار خود را از دست داد و نمی توانست به خانواده خود اعتماد کند زیرا این بیماری همه گیر بر قدرت مالی آنها نیز تأثیر گذاشته بود.
تولیزکا گفت: "همچنین این تصور وجود دارد که دانشجویان بین المللی بسیار ثروتمند هستند، این کاملاً صدق نمی کند، همه مثل هم نیستند، از دست دادن شغل واقعاً بر امور مالی من تأثیر گذاشته است و کنار آمدن از نظر مالی بسیار دشوار بوده است.
در دسامبر ۲۰۱۹ بیش از ۷۵۸،۰۰۰ دانشجوی بین المللی در استرالیا بوده اند که تعداد آنها تا ماه ژوئن، به حدود ۶۳۷،۰۰۰ نفر کاهش یافته است.
آنها ۱۰ درصد از نیروی کار را تشکیل می دهند اما واجد شرایط پشتیبانی رفاهی دولت فدرال نیستند.
دانشیار لوری برگ می گوید که این شرایط باید تغییر کند.
خانم لوری می گوید: "من فکر می کنم که تأثیرات سیاست های این دولت بسیار بیشتر از همه گیری است و اکنون دقیقه ۹۰ است، دولت باید یارانه دستمزد را به مهاجران موقت گسترش دهد ... این نظرسنجی حس عمیق محرومیت اجتماعی را در نتیجه رفتار دولت در این مدت نشان داد. هزاران پاسخ دهنده به نظرسنجی احساس خشم و پریشانی خود را از سیاست های دولت بیان کردند و صدها نفر پیام نخست وزیر را ذکر کردند که به آنها گفته شده بود باید به کشور خود بروند."
تولسیکا این درخواست را برای جامعه دارد.
تولسیکا می گوید: "همچنان مانند گذشته استرالیا را پذیرای افراد نگه دارید."
و شما می توانید اطلاعات خود را در مورد ویروس کرونا در sbs.com.au/coronavirus به زبان خود به روز نگه دارید.
