یک سال پس از تعطیلی مرکز بازداشت پناهجویان در جزیره مانوس، یک گزارش جدید فاش کرده است که پناهجویانی که هنوز در این جزیره هستند از لحاظ روانی در وضعیتی بحرانی هستند.
سازمان عفو بین الملل و شورای پناهندگان استرالیا می گویند برچیدن مراکز ارائه دهنده خدمات پزشکی به این افراد در این جزیره و سردرگمی در مورد آینده باعث شده است تا این افراد در جزیره مانوس در وضعیت جسمی و روانی وخیمی قرار گیرند.
این دو سازمان از دولت های استرالیا و پاپوآ گینه نو خواسته اند تا به آنچه که "سیاست وحشیانه و غیرقانونی بازداشت برون مرزی" خوانده اند پایان دهند.
این سازمان های حقوق بشر می گویند مرکز پردازش منطقه ای در پایگاه دریایی Lobrum در جزیره مانوس در اکتبر ۲۰۱۷ تعطیل شد و اکنون پس از گذشت یک سال پناهجویانی که هنوز در این جزیره به سر می برند از لحاظ روانی "از پای درآمده اند."
طبق گزارشی که توسط این سازمان ها ارائه شده است، از ماه آگوست سال گذشته تا کنون سه مرد در این جزیره به زندگی خود پایان داده اند و بسیاری دیگر دست به خودکشی زده اند.
دکتر جویس چیا (Joyce Chia) مدیر سیاست گذاری شورای پناهندگان استرالیا می گوید دولت استرالیا این افراد را به حال خود رها کرده است.
وی می گوید: "شوکه کننده ترین چیز این است که تعداد متخصصان سلامت روانی که مسئول مراقبت از این افراد بودند از ژانویه امسال نصف شده است و با توجه به بحران روانی که در این جزیره موجود است این کاملا هولناک است. تقریبا می توان گفت که کسی در این جزیره باقی نمانده است که با این مردها حرف بزند. مشاوره مربوط به قربانیان شکنجه و تروما نیز سال گذشته متوقف شد. بنابراین بسیاری از این مردان از سال گذشته توسط دولت استرالیا به حال خود رها شدند. و من فکر می کنم این افراد از بسیاری از لحاظ حق داشتند چون فکر می کردند اگر از این مرکز خارج شوند فراموش و به حال خود رها خواهند شد. این تا حد زیادی درست از آب درآمد."
این گزارش با عنوان "تا کی؟ مردان فراموش شده در جزیره مانوس" منتشر شده است و حاکی از این است که در حال حاضر فقط یک کلینیک درمانی کوچک در این جزیره باقی مانده است که باید به بیش از ۶۰۰ پناهجو و پناهنده خدمات رسانی کند.
یک بیمارستان محلی نیز وجود دارد اما به اندازه کافی پرسنل درمانی ندارد و مترجمی هم در آن وجود ندارد که بتواند به بیماران کمک کند.
افرادی که امکان درمان آنها در مانوس وجود ندارد معمولا به شهر پورت مورزبی پایتخت پاپوآ گینه نو فرستاده می شوند ولی گزارش ها حاکی از این است که در این شهر نیز معمولا دسترسی به خدمات درمانی تخصصی وجود ندارد.
بسیاری از این افراد امیدوارند برای درمان به استرالیا فرستاده شوند.
اما این گزارش حاکی از این است در طول ۱۸ ماه گذشته فقط ۹ نفر برای مداوا به استرالیا منتقل شده اند و این در حالی است که در حداقل ۷۰ مورد وضعیت افراد وخیم گزارش شده بوده است.
دکتر چیا می گوید به نظر می رسد سیستم مشخصی برای انتقال بیماران به خارج از این جزیره وجود ندارد.
وی می گوید: "انتقال این افراد به طور باورنکردنی دشوار بوده است. شفافیتی در مورد انتقال افراد از پاپوآ گینه نو وجود ندارد. و چیزی که ما می دانیم از طریق افرادی که در آنجا هستند به دست آمده است، افرادی که به آنها هیچ اطلاعاتی در مورد این که پروسه انتقال چگونه است داده نشده است، و یا این که چرا تاخیر وجود دارد، چرا نمی توانند کمک کنند. بهمین دلیل این سیستم معیوب است."
پدر آمبروز پریرا (Ambrose Pereira) دبیر کنفرانس اسقف های کاتولیک پاپوآ گینه و جزایر سلیمان است.
وی در پورت مورزبی زندگی می کند و می گوید پناهجویان و پناهندگان در پاپوآ گینه نو در حال از دست دادن امید خود هستند.
وی می گوید: "این افراد ناراحت هستند و وضعیت ناامیدکننده است. این نیازمند اقدام فوری است. متاسفانه ما گاهی اوقات این کار را به تاخیر می اندازیم و این نه تنها به ضرر این افراد بلکه به ضرر کل جامعه است."
این گزارش همچنین به خشونت هایی اشاره می کند که این پناهجویان از مقامات محلی پاپوآ گینه نو و مردم این کشور دریافت می کنند.
این گزارش حاکی از این است که موارد متعدد حمله و سرقت علیه پناهجویان، هم در جزیره مانوس و هم در پورت مورزبی صورت گرفته است و بهمین دلیل بسیاری از پناهجویان می ترسند خانه های خود را ترک کنند.
پدر آمبروز می گوید دولت استرالیا باید از این افراد حمایت کند چرا که دولت پاپوآ گینه نو ظرفیت لازم را برای مدیریت این وضعیت ندارد.
وی می گوید: "پاپوآ گینه نو نمی تواند از عهده مردم خودش بربیاید. چطور می تواند به مردمی که فرهنگ دیگری دارند برسد؟ مردمی که از خارج آمده اند و ذهنیت و چشم اندازی متفاوت در مورد زندگی دارند؟ و مردمی که در طول ۵ سال گذشته شدت تحت فشار بوده اند. بنابراین وضعیت باید تغییر کند. نه در طول هفته های پیش رو، بلکه همین الان. این افراد بیمارتر و بیمارتر می شوند."
یک کارزار رسانه ای با عنوان Kids off Nauru باعث اطلاع رسانی گسترده در مورد وضعیت وخیم در مرکز بازداشت نارو شد.
از زمان شروع این کارزار در آگوست امسال، دولت به تدریج کودکان و خانواده های آنها را برای درمان پزشکی به استرالیا منتقل کرده است.
جویس چیا از شورای پناهندگان استرالیا از این اقدام دولت استقبال می کند ولی می گوید پناهجویان مانوس فراموش شده اند.
وی می گوید تنها امیدی که پناهجویان مانوس دارند این است که در قالب یک توافق با دولت آمریکا در این کشور اسکان داده شوند ولی پروسه بررسی تقاضاها بسیار طولانی است و نرخ رد شدن این تقاضاها بسیار بالاست.
دکتر چیا می گوید این شورا و سازمان عفو بین الملل از دولت استرالیا درخواست کرده اند تا راه حلی فوری برای کمک به این افراد پیدا کند.
وی می گوید: ما قطعا معتقدیم که دولت استرالیا باید پیشنهاد نیوزیلند را بپذیرد و ممنوعیت ویزای استرالیا برای این افراد در آینده را به عنوان یک شرط در نظر نگیرد. من فکر می کنم پس از این که با آنها این طور رفتار کردیم، خیلی بعید است که بخواهند در آینده برای اسکان دائم به استرالیا بیایند. من فکر می کنم در حال حاضر باید تمام گزینه ها را بررسی کنیم. و مسئولیت دولت استرالیا مشخص است. و اگر این مردها در جزیره مانوس بمیرند، که ما هر روز انتظار آن را داریم، مسئولیت مسلما متوجه دولت استرالیا خواهد بود."
کشور نیوزیلند بارها اعلام کرده است تا آمادگی دارد ۱۵۰ نفر از پناهجویان مستقر در جزیره مانوس در این کشور اسکان داده شوند اما دولت استرالیا تا کنون با این پیشنهاد مخالفت کرده است چرا که معتقد است انتقال این پناهجویان به نیوزیلند می تواند قاچاقچیان انسان را تشویق کند تا در پی جذب مشتریان جدید برای ورود غیرقانونی به استرالیا باشند.
مطالب بیشتر:
راز مرگ پناهجوی ایرانی مانوس اعلام می شود
