گروهی از فعالان زیست محیطی در استرالیا تصمیم دارند یک برنامه مدیریت زیست محیطی ارائه کنند تا دریاچه پِدِر (Lake Pedder) در تاسمانیا را که در سال ۱۹۷۲ به زیر آب رفت، تا سال ۲۰۲۱ احیاء کنند.
همانطور که به پنجاهمین سال به زیر آب رفتن دریاچه پِدِر نزدیک می شویم، فعالان زیست محیطی کارزار جدیدی را برای زنده کردن دوباره این دریاچه آغاز کرده اند.
دریاچه پِدِر، حدود ده هزار سال پیش و در زمان آخرین عصر یخبندان، از تکه های باقیمانده یخچال ها شکل گرفت و به خاطر ساحل شنی سفید و کوراتزی اش مشهور بود.
در سال ۱۹۶۷ این دریاچه از طبقه بندی پارک های ملی خارج شد و در سال ۱۹۷۲ کمسیون انرژی برقابی تاسمانیا (Tasmania’s Hydro-Electric Commission) که بعدها نامش به هایدرو تاسمانیا (Hydro Tasmania) تغییر کرد، دریاچه را با ساخت سه سد جدید لبریز کرد و به اصطلاح محو کرد.
از بین بردن دریاچه پِدِر، شکستی بزرگ برای حامیان محیط زیست بود که از جمله آنها دو نماینده پارلمان از حزب سبزها با نام های باب براون (Bob Brown) و کریستِن میلن (Christine Milne) بودند.
میلن هم اکنون مدیر کمیسیون احیاء دریاچه پِدِر فعالیت می کند که سازمان دهنده اصلی کارزار احیاء این دریاچه است.
در طول سال ها، تلاش های زیادی برای احیاء دریاچه پِدِر صورت گرفته است اما میلن معتقد است که کارزار فعلی متفاوت از آنهاست چون بحث ها درباره تضمین تولید انرژی در حال حاضر متفاوت است.
او می گوید: «در سال های اولیه ای که بحث درباره احیاء دریاچه شروع شده بود، مردم خیلی راحت قانع شده بودند که با احیاء دریاچه، تاریکی همه جا را فرا می گیرد. اما حالا شبکه برق تاسمانیا به سرزمین اصلی استرالیا متصل است و حجم زیادی از انرژی های تجدیدپذیر نیز در دسترس است».
او اضافه می کند که جذب حمایت دولت تاسمانیا هم چالش بزرگی خواهد بود چون بخشی از این درآمد فروش برق به آنها می رسد.
اما برای او، احیاء دریاچه پیش از تابستان ۲۰۲۱/۲۲ جنبه ای نمادین دارد. او می گوید: «این دریاچه، نماد یک بازسازی زیست محیطی است. ما نه تنها باید از آنچه داریم حفاظت کنیم، بلکه باید بازگردیم و محیط زیست تخریب شده خود را هم بازسازی کنیم. هر دوی این کارها باید انجام شوند، نه فقط یکی از آنها».
جدیدترین گزارش هیئت بین المللی تغییرات آب و هوایی سازمان ملل آشکارا بیان می کند که ما نمی توانیم گرم شدن زمین را در زیر محدوده دو درجه نگه داریم، مگر اینکه محیط زیست انعطاف پذیر بسازیم».
آنیتا وایلد (Anita Wild)، کارشناس بازسازی محیط زیست که به عنوان مشاور کمیته بازسازی دریاچه پِدِر فعالیت می کند معتقد است که احیاء این دریاچه امکان پذیر است.
آنیتا ده سال برای اداره آب تاسمانیا (Hydro Tasmania) کار کرده و تاثیرات جابجایی آب رودها به خاطر اتصالات کابلی بَسلینک (Basslink Cable connection) را مورد بررسی قرار داده است. او پژوهش هایی را درباره رودهای فرَنکلین (Franklin)، گوردِن (Gordon) و دِنیسِن (Denison) انجام داده است.
او گفت: «مشاهدات من در این دوره زمانی نشان داد که وقتی که شرایط مناسب باشد، پوشش گیاهی قابلیت انطباق بالایی دارد و زمانی که عوامل بازدارنده رشد گیاهان از میان برداشته شوند، پوشش گیاهی به سرعت احیاء شده و بذرهای مناطق اطراف رشد می کنند».
البته آنیتا قبول دارد که احیاء پوشش گیاهی حاشیه رودخانه متفاوت از ابعاد پروژه دریاچه است، اما پروژه های احیاء در اروپا و پروژه های حذف سدها در آمریکا او را قانع کرده اند که این کار شدنی است.
او گفت: «شخصا فکر می کنم که انرژی برقابی نقش مهمی در تامین انرژی برق دارد، اما باید از خود به بپرسیم به چه قیمتی؟ برای من، غرق کردن یک دریاچه قدیمی و بی نظیر که از یخچال ها شکل گرفته و به زیر آب بردن بخشی از یک پارک ملی، هزینه ای گزاف برای تامین این نوع انرژی است».
کمیته احیا دریاچه پِدِر در نظر دارد تا برنامه مدیریت زیستی برای احیاء دریاچه و اکوسیستم اطراف آن را تا سال ۲۰۲۱ برای ارائه به دولت آماده کند.
برای انجام این کار، لازم است که سه گام بسیار مهم برداشته شود:
جمع آوری پول لازم برای استخدام زیست شناسان متخصص در امر احیاء
بررسی امکان احیاء دریاچه توسط گروه متخصصان استخدام شده
اطلاع رسانی به منظور قانع کردن دولت ها و جلب موافقت آنها با پروژه
به گفته آنیتا، کمیته احیاء دریاچه پِدِر متعهد است تا موافقت دولت برای احیاء این دریاچه را جلب کند و نمونه های خارجی نشان می دهد که حذف سدها و بازیابی اکوسیستم ممکن است.
اگر این امر محقق شود، بازیابی این دریاچه همزمان با آغاز دهه بازیابی اکوسیستم سازمان ملل متحد خواهد بود که از سال ۲۰۲۱ آغاز خواهد شد.
