تصویر جنبش زنان ایران بر دیوارهای سیدنی و ملبورن! چگونه این دیوارنگاره ها خلق شد؟

از زمان آغاز اعتراضات در ایران، ایرانیان استرالیا نیز در حمایت از هموطنانشان، به شیوه های گوناگون تلاش کرده اند صدای مردم ایران را به گوش دولت و مردم استرالیا برسانند. این دیوارنگاره ها فریادی است از جنس رنگ و تصویر. در این پادکست، اس بی اس فارسی گفتگویی صمیمی انجام داده با چند تن از زنانی که در آفرینش این تصاویر نقش داشتند.

بهار هنرمندی است که در ملبورن زندگی می کند. یک روز سمانه به سراغش می رود و از او می خواهد که با هم طرحی را بر دیوار این شهر بکشند. بهار عقیده دارد هنر در عین لطافت، بسیار قدرتمند است و سمانه می گوید یکی از اهداف ما این بود که سطح فعاليت مدنی خود را فراتر از عکس العمل، و خشم و فریاد ببریم و خود خالق عمل باشيم.

Bahar and Samaneh in front of their artwork in Melbourne Credit: supplied

الا تی تی (نام کاربری تويیتر) که تولید این اثر در سیدنی را به هنرمند معروف استرالیایی، اسکات مارش سپرده بود، می گوید: «مخاطب استرالیایی چندان درگیر سیاست نیست، ما می خواستیم نظر آنها را جلب کنیم. اسکات رسانه خود را دارد و به بازتاب بیشتر پیام ما کمک کرد».

بهار می گوید: ؛هنر همیشه رسالت خود را انجام می دهد، چون هنر با تمام سلول های بدن آدم ارتباط برقرار می کند. وقتی آدمها می ایستادند و کار را می دیدند، حس می کردیم داریم درک می شویم، دارند صدامون را می شندند و این برایمان خیلی ارزشمند بود» ، بعد سمانه می افزاید:‌«ما با شنیده شدن صدامان و با رساندن پیاممان مزد خود را گرفتیم».

Graffiti in Melbourne, done by Bahar and Samaneh

الا تی تی که هنوز به دنبال دیوارهای بیشتری در سیدنی است می گوید: «هدف یکی است، مهم این است که این کار تکثیر شود, هنری که روی دیوار می رود، کارش تمام شده، حتی اگر در کوتاه مدت بازتاب رساله ای نداشته باشد، اما رسالت خود را با تکثیر انجام می دهد. ناامیدی هیچ جایی در مسیری که شروع کردیم ندارد».

A group of people, gathering in front of Mahsa Amini Mural in Sydney

نسیبه، فعال اجتماعي در ملبورن، که خود به همراه دو تن از آشنایانش رضا و آیه در حال تهیه گرافیتی دیگری در این شهر می باشند و در حال تحقیق بر تاثير هنري بر تغییرات اجتماعي است می گوید:‌«یک هنر وقتی تولید می شود، از آنجا به بعد مسیر خود را طی می کند، این گرافیتی ها به سمتی می روند که آدم تعجب می کند، هنري با روح آدم ارتباط می گیردو یکی از ابزارهای تغییرات اجتماعی است».

سمانه درباره راه مبارزه به اشکال گوناگون می گوید:«همه قرار نيست همين راهي را بروند که دیگران رفتند، بهم اعتماد کنیم، برای کار هم ارزش قائل بشیم...این خود متعالی می تواند تبدیل به اجتماع متعالی شود».

در همين راستا، نسیبه گفتگو را با بیتی از مولانا خاتمه می دهد:‌«تو یکی نی ای، هزاری، تو چراغ خود بر افروز... هرکی یک چراغ روشن کنه، به نور بزرگی خواهیم رسید».