یک فناوری جدید که توسط یک پژوهشگر دانشگاه کوئینزلند ابداع شده است، می تواند تحولی جهانی در زمینه تزریق واکسن ایجاد کند. به گزارش وب سایت دانشگاه کویینزلند، در این روش جدید که نانو پچ (Nanopatch) نامیده می شود، نیازی به استفاده از سوزن و آمپول نیست.
این فناوری به جای تزریق عضلانی ، با هدف گرفتن سامانه ایمنی پوست، مقدار دز لازم برای واکسیناسیون را کاهش می دهد.
پروفسور مارک کندل (Mark Kendall)، محقق ارشد دانشگاه کوئینزلند، در سال ۲۰۰۶ به این دانشگاه پیوست. او پیش از این در دانشگاه آکسفورد انگلستان، اطلاعات زیادی در پروژه های انتقال هسته های سلولی برای انتقال ژن ها و رساندن داروها کسب کرده بود و در پروژه پاورجکت (Powerjet) مشارکت کرد که بعدها به مالکیت شرکت های نوارتیس (Novartis) و فایزر (Pfizer) درآمد.
بعد از آمدن به دانشگاه کوئینزلند، مطالعات پروفسور کندال بر توسعه نسل جدید روش های تزریق واکسن ها به سلول های متعدد سیستم ایمنی که درست در زیر سطح پوست قرار دارند متمرکز شد.
نتیجه این پژوهش ها، اختراع فناوری نانوپچ بود که در آن تزریق واکسن در مقیاس میکروسکوپی صورت می گیرد و دزهای واکسن آنچنان ریز هستند که با چشم غیر مسلح دیده نمی شود و می توانند از منافذ سطح بیرونی پوست عبور کنند و خود را به سلول های سیستم های ایمنی می رسانند.
در سال ۲۰۱۱ توانست بودجه لازم برای تاسیس یک شرکت استارت آپ به نام VAXXAS را برای تولید تجاری این محصول تامین کند.
در حال حاضر حدود نود گروه مختلف در سراسر جهان این نوع کیت های تزریق را می سازند که شرکت های بزرگ داروسازی تا گروه های دانشگاهی را در بر می گیرند. روش های استفاده آنها از این فناوری هم متفاوت است.
اما که شرکت VAXXAS قرار است تولید انبوه محصول پیشرفته و مشهور خود در سطح جهان را در کارخانه جدیدش در نورتشور همیلتون (Northshore Hamilton) آغاز کند. راه اندازی این تاسیسات باعث ایجاد ۱۳۹ شغل در یک دوره ده ساله خواهد شد. دولت کویینزلند از این شرکت خواسته است که این فناوری را در مقیاس بزرگتری تولید کند و با راه اندازی این کارخانه، این شرکت می تواند روزانه سیصد میلیون کیت تزریق تولید کند.
اما گروهی متشکل از پژوهشگران دانشگاه سیدنی می خواهند از این فناوری برای تزریق واکسن کووید-۱۹ که احتمالا سال آینده در استرالیا در دسترس خواهد بود، استفاده کنند.
آقایان دیویس (Davies) و بیکر (Baker) اعضای این گروه پژوهشی هستند. آنها مطالعات بالینی را برای بهینه سازی طراحی این فناوری و آزمایش پذیرش، کارایی، عملی بودن، ایمنی و عملکرد آن در گروه های جمعیتی مختلف انجام می دهند. این پژوهشگران به کریت گفتند که تزریق واکسن ها از این روش، یک چالش مهندسی است. آنها اضافه کردند: «هر فناوری از این نوع سه جزء دارد: وصله (که چیزی است که دزهای واکسن در آن قرار می گیرد)، واکسن و وسیله یا مکانیزمی که واکسن را تزریق می کند. ترکیب این سه جزء می باید ارزان باشد، در تعداد بسیار زیاد و محیط استرلیزه تولید شود و استفاده از آن آسان باشد. علاوه بر این، این واکسن ها باید عملکرد کاملا درستی داشته باشند و در هر محدود جمعیتی بتوان از آنها استفاده کرد. این یک چالش عظیم است که باید با نبوغ و پشتکار بر آن پیروز شد».
آزمایش های اولیه بالینی این روش نشان می دهد که تزریق واکسن آنفولانزا با آن باعث ایجاد ایمنی در بدن شد و این ایمنی به اندازه استفاده از واکسن با تزریق سرنگ موثر بود. علاوه بر آن، مقدار دز استفاده شده در این روش، یک ششم مقدار استاندارد تزریق شده با سرنگ بود که به این معنی است که استفاده از این روش می تواند موجب کاهش هزینه های تولید شود.
