در استرالیا ، از هر چهار بارداری، یکی به سقط جنین می انجامد که بیشتر در ۱۲ هفته اول اتفاق می افتد.
هر ساله ۱۰۳ هزار خانواده استرالیایی تحت تأثیر این سقط جنین ها قرار گرفته و برخی از این خانواده ها چندین مورد سقط جنین را تجربه می کنند.
کلر هیور، در انگلستان ، یک دختر پنج ساله به نام مالی دارد.
مالی دوقلو بوده، اما کودک دیگر در اوایل بارداری سقط شده است.
و این اتفاق چندین بار برای خانم هیور تکرار شده است.
او می گوید: "از سال ۲۰۰۷ من پنج کودک از دست داده ام و همه را در اوایل بارداری و در سه ماهه اول و همراه با خونریزی و برای همه این موارد در بیمارستان بستری شده ام و کار به جراحی کشیده شده. نهایتا ما خوش شانس بودیم که مالی در سال ۲۰۱۴ به دنیا آمد ، اما این روند ، اصلا مسیر آسانی نبوده."
بعد از تولد مالی ، خانم هیور و همسرش برای داشتن فرزند دیگری تلاش کردند ، اما باز هم منجر به سقط جنین دیگری شده است.
تا اینکه او برای طرح آزمایشی داروی دیابت سیتاگلیپتین sitagliptin انتخاب شد ، طرحی که پزشکان امیدوار بودند وضعیت رحم را بهبود ببخشد. در واقع این دارو شانس زنان را برای گذراندن یک بارداری کامل را افزایش می دهد.
در سال ۲۰۱۷ برای خانم هیور پس از انجام یک نمونه برداری ، سه ماه داروی دیابت تجویز شد.
و در جولای سال ۲۰۱۹ کودک دوم آنها دکستر Dexter متولد شد.
خانم هیور می گوید در یک زمانی او و همسرش مارتین اصلا نمی توانستند شادی داشتن یک خانواده کامل را تصور کنند.
وی یکی از ۳۸ زن بین ۱۸ تا ۴۲ ساله بود که در این طرح آزمایشی، توسط محققان دانشگاه وارویک و دانشگاه بیمارستان کاونتری University of Warwick and University Hospitals Coventry در منطقه English midlands پذیرفته شد.
بر اساس این گزارش، به نیمی از این زنان به طور تصادفی، داروی سیتاگلیپتین و به بقیه زنان داروی مشابه داده شد.
پزشکان می گویند که آنها افرادی را با بدترین و حادترین پیشینه برای این طرح انتخاب کردند.
آنها داروی دیابت را به دلیل نحوه کارکرد آن انتخاب کردند چرا که این دارو، اگر میزان قند خون بالا باشد، آن را کاهش می دهد ، اما اگر قند خون طبیعی باشد، دارو اثری نخواهد داشت.
این در حالی است که دانشمندان می گویند یک اثر جانبی داروی سیتاگلیپتین این است که سلول های بنیادی را از خون به بافت آسیب دیده منتقل می کند تا آن بافت را ترمیم کند.
پروفسور یان بروسن، رئیس این مطالعات توضیح می دهد که چرخه عادی قاعدگی زنان، مانند آسیب دیدگی آستر رحم است و آنها از این دارو برای جذب میزان بیشتری از سلولهای بنیادی به آستر رحم استفاده می كنند.
وی می گوید: "چندی پیش فهمیدیم که در زمان implantation، یک سری سلولهای تخصصی وجود دارد که جنین را محاصره می کنند و آن سلول ها به عنوان حسگر زیستی عمل می کنند ، به این معنی که برنامه ریزی شده اند که جنین های بی کیفیت را از بین ببرند یا به طور فعال از پیشرفت بیشتر آنها پشتیبانی کنند. و ما فهمیدیم که این سلولها در بیمارانی که چندین مورد سقط جنین داشته اند، ناقص بوده و علت هم آن از بین رفتن سلولهای بنیادی در آستر رحم است. بنابراین این طرح آزمایشی به منظور اینکه بدانیم آیا می توانیم از دارویی برای تقویت میزان سلولهای بنیادی در آستر رحم و بهبود کیفیت در هنگام کاشت استفاده کنیم یا نه، شروع شده است."
او می گوید در واقع هدف از این مطالعه ، بررسی تقویت سلولهای بنیادی بوده اما اثر جانبی آن باعث افزایش شانس زنان برای یک بارداری کامل، شده است.
اگرچه نتایج امیدوار کننده است ، اما پروفسور Siobhan Quenby ، متخصص زنان و زایمان می گوید مقیاس این نمونه بسیار کوچک است.
او می گوید مرحله بعدی انجام یک آزمایش بالینی در مقیاس بزرگ است تا ببینند که واقعاً سیتاگلیپتین در جلوگیری از سقط جنین های آینده در این بیماران چقدر مؤثر است.
او می گوید: "در افرادی که سیتاگلیپتین مصرف کرده اند سه مورد سقط جنین وجود داشت. اما در افرادی که به آنها داروی مشابه داده شده، شش مورد سقط جنین. بنابراین این امر نشان دهنده پیشگیری احتمالی دارو از سقط جنین است. اما بدیهی است که با تعداد بسیار کم موارد تحت آزمایش، ما مطمئن نیستیم. مسئله پیچیده تر اینکه در گروه سیتاگلیپتین ۹ زن صاحب نوزاد شدند، اما در گروه دیگر هم هفت زن نوزاد به دنیا آورده اند. بنابراین با این داده ها ، هنوز نمی توانیم بگوییم که آیا سیتاگلیپتین واقعاً شانس بچه دار شدن را افزایش می دهد و برای اینکه اطلاعات درست داشته باشیم باید صدها زن دیگر را مورد آزمایش قرار دهیم، نه فقط دهها زن."
با این حال ، کلر هیور متقاعد شده است که اگر این تحقیق نبود ، او حالا خانواده کاملی نداشت.
خانم هیور می گوید که شگفتی او از ادامه بارداریش برای دکستر ادامه پیدا کرده بود.
او ادامه می دهد: "سرانجام حدود هفته ۳۰ شروع کرد به آرام شدن و در هفته ۳۷ به خوبی و سلامت به دنیا آمد."
بر این اساس حالا باید دید که آیا بودجه لازم برای یک آزمایش در مقیاس بزرگ، در دسترس محققان این پروژه قرار می گیرد یا نه.
