اما آنچه مقدمه این حمله شد، به سال های قبل باز می گشت. در دهه 1930، ژاپن به چین حمله کرد و بخش های بزرگی از آن را به کنترل خود در آورده بود. در سال 1941، ژاپن ایندوچین را هم کنترل می کرد که در واقع اتحادی از مستعمرات فرانسه در جنوب شرق آسیا بود. در دسامبر سال 1941، ژاپن پرل هاربر در آمریکا را بمباران کرد و وارد جنگ جهانی دوم شد. بعد از ده هفته، ژاپن هنگ کنگ، مالزی و سنگاپور و یک قلمرو استرالیا به نام New Britain را هم تحت کنترل خود در آورد.
داروین، بزرگ ترین شهر در شمال استرالیا بود و یک نقطه کلیدی دفاعی در برابر تجاوز ژاپن به کشور به حساب می آمد. به همین دلیل دولت استرالیا استحکامات نظامی زیادی را در این شهر مستقر کرد و البته ژاپنی ها هم حمله بسیار بزرگی را برنامه ریزی کردند.
حمله هوایی در روز نوزدهم فوریه سال 1942 انجام شد و جنگنده های ژاپنی دقیقا قبل از ساعت ده صبح شهر و بندرگاه را بمباران کردند. هشت کشتی غرق شدند و 250 نفر کشته شدند که در میان آنها، نه غیر نظامی کارمند اداره پست داروین بودند. بر اساس اطلاعات وبسایت موزه هوانوردی داروین، حجم این حمله از نظر تعداد هواپیماها و وزن بمب ها، بزرگتر از حمله به پرل هاربر بود.
آقای Peter Radtke، رییس انجمن تاریخ هوانوردی نورترن تریتوری به Australian Geographic گفت که در دسامبر 1941 و ژانویه 1942، بیشتر شهروندان غیر نظامی از داروین خارج شده بودند و تقریبا هیچ زن و کودکی در شهر نمانده بود. اما برخی از آدمها لازم بود بمانند تا خدمات ضروری را ارائه کنند و به همین دلیل بود که کارمندان اداره پست در شهر مانده بودند.
Toyoshima یکی از معدود خلبانان ژاپنی بود که نتوانست به سلامت برگردد. تصور می شود که گلوله ضد هوایی به مخزن سوخت هواپیمای او برخورد کرد و او مجبور شد در Melville Island فرود اضطراری انجام دهد. در آنجا او توسط بومیان دستگیر شد و نهایتا به زندان جنگی در Cowra در نیوساوت ولز فرستاده شد. او نخستین اسیر جنگ جهانی دوم در استرالیا شد و کوشید که فرار بزرگ زندانیان ژاپنی را ترتیب دهد، اما در حین تلاش برای فرار از زندان کشته شد.
هواپیمای او در Australian Aviation Heritage Centre در داروین به نمایش در آمده است و تنها یکی از باقیمانده های دوران جنگ در منطقه است. برخی دیگر از این نشانه ها در خود داروین هستند. یکی از دسترس ترین آنها، باند قدیمی فرودگاه در امتداد بزرگراه Stuart به سمت جنوب است. باندهای هواپیما با نام های Strauss، Hughes و Livingstone هم همگی در فاصله کمتر از پنجاه کیلومتری داروین واقع شده اند. گروهی دیگر از باندهای هواپیما هم که شامل Coomalie Creek و Pell می شوند هم در شمال Adelaide River قرار دارند و باندی که بهتر از بقیه باقی مانده است و Fenton نام دارد، پنجاه کیلومتر جنوب تر است.
باندهای فرودگاه تنها باقیمانده های جنگ نیستند. چیزهای جنگی فرعی تر مثل محل های نصب اسلحه هم، از باقیمانده های جنگ هستند که به سادگی قابل تشخیص نیستند. در سوی دیگر جاده Strauss به Livingstone حلقه هایی از بشکه های کهنه و زنگ زده 44 گالنی وجود دارد که پر از خاک هستند و در واقع محل نصب سلاح های خودکار برای حفاظت از باندهای فرودگاه بودند.
اولین حمله به داروین، شدیدترین حمله بود
حمله هوایی فوریه سال 1942، اولین و شدیدترین حمله از میان 64 حمله ای بود که به منتها الیه شمالی استرالیا صورت گرفت. آخرین این حمله ها هم در نوامبر سال 1943 رخ داد. در تمام این دوره، باندهای پرواز منطقه به طور دائم مورد استفاده قرار می گرفتند. اسکادران های مختلف با نام های Kittyhawk، P-40 و Spitfire از Strauss و Livingstone بر می خواستند تا به جنگ مهاجمان ژاپنی بروند. هواپیماهای نیروی هوایی سلطنتی استرالیا یا RAAF و نیروی هوایی ارتش آمریکا نیز که در Fenton مستقر بودند، سورتی های پروازی برای حمله به موقعیت های ارتش ژاپن در مجمع الجزایر اندونزی انجام می دادند.
ستارگان هالیوود هم در این دوره برای سرگرم کردن سربازان به استرالیا آمدند. رییس دفتر رییس جمهور آمریکا، ژنرال George C. Marshall که از منطقه دیدار می کرد به هوانوردان آمریکایی در Fenton گفت که مدت زمان زیادی است که چنین پایگاه تنها و دور افتاده ای ندیده است. او بعدها مسئول برنامه بازسازی اروپای بعد از جنگ شد. اگر او بعد از جنگ به آنجا سفر می کرد، شاید از خلوت بودن آنجا بیشتر شگفت زده می شد.
به گفته پیتر، بیش از دویست و پنجاه هزار سرباز در آن زمان از داروین عبور می کردند. در حقیقت هر جای استرالیا که نامی از نورترن تریتوری ببرید، کسی هست که بگوید که مثلا پدرش زمان جنگ آنجا بوده است.
اگر مایل هستید که اطلاعات بیشتری درباره تاریخ هوانوردی استرالیا در جنگ جهانی دوم به دست آورید، می توانید سری به موزه هوانوردی داروین بزنید و یا از وبسایت آن دیدن کنید.
