مسلما جداکردن کودکان از خانه با هدف حمایت از آنها، آخرین گزینهای است که باید پیش روی ما قرار بگیرد. قبل از انجام این کار، باید محیطهای جایگزین امنتر و مناسبتری برای نگهداری از آنها فراهم شود. محیطهایی که در آن، وضعیت فعلی کودکان و موقعیتهای زندگی آنها بهبود و ارتقا پیدا کند. این در حالی است که تعداد بسیار زیادی از کودکانی که پایشان به مراکز تحت حمایت دولت باز میشود، مرتکب جرم میشوند.
، نظارت قضایی جوانان فرآیندی است که کودکان و نوجوانان بزهکار را تحت نظارت قرار میدهد. بنا به شواهد ارائه شده از طرف موسسه استرالیایی سلامت و رفاه (The Australian Institute of Health and Welfare)، پنجاه درصد از کودکان تحت نظارت قضایی در استرالیا، از خدمات حمایتی کودکان هم بهرهمند بودهاند. در ایالت کوئینزلند، اوضاع حتی از این هم جدیتر است. بنا به گزارش ایندیپندنت ریوو (Independent Review) در زمینه بازداشت نوجوانان در سال ۲۰۱۷ هفتاد و شش درصد نوجوانان تحت نظارت قضایی، تحت حمایت مرکز امنیت کودکان هم قرار داشتهاند.
همچنین، بنا به اعلام کمیسیون پادشاهی ایالت نورترن تریتوری، کودکانی که تحت نظارت مراکز حمایتی هستند، پنج برابر بیشتر از سایر کودکان در معرض ارتکاب جرم هستند. بنابراین، شاید بتوان اینطور گفت که کودکان، ابتدا تحت نظام حمایت از کودکان قرار میگیرند و بعد مرتکب جرم میشوند، و نه بر عکس.
مراقبت از کودکان در محیطی غیر از خانه و ارتکاب جرم
زمانی که کودکان تحت نظارت نهادهای دولتی مرتکب جرمی میشوند، اولین پرسشی که باید مطرح شود درباره کیفیت نگهداری و نظارت این نهادهاست. اینکه آیا محیط نگهداری این کودکان موجب بروز رفتارهای مجرمانه در آنها میشود یا اینکه انجام چنین رفتارهایی از سوی این کودکان به طور تصادفی است؟
شاید بتوان این رابطه را تصادفی دانست. چرا که کودکان تحت حمایت مراکز دولتی که مرتکب جرم میشوند معمولا دارای ویژگیهای شخصیتی خاصی هستند. بسیاری آنها از مشکلات روحی و رفتاری رنج میبرند، بیخانماناند و یا مورد سواستفاده و یا آسیب شدید قرار گرفتهاند. کودکان بومی استرالیایی هم به نسبت، بیشتر تحت خدمات مراکز حمایت از کودکان قرار گرفتهاند و احتمال ارتکاب جرم در آنها بیشتر از سایر کودکان است.
با وجود این، مطالعات بینالمللی نشان میدهد که شرایط محل رشد کودکان، بر احتمال ارتکاب جرم توسط آنها تاثیر میگذارد. در واقع، کودکانی که تحت حمایت مراکز دولتی قرار دارند اما همچنان در کنار خانواده خودشان زندگی میکنند، کمتر از کودکانی که از محیط خانه جدا شدهاند، مرتکب جرم میشوند.
شاید در نگاه اول بتوان گفت که این کودکان دردسرساز هستند. اما واقعیت اینجاست که تمام آنها با مشکلات خانوادگی دست و پنجه نرم کرده و مشکلات روانی-اجتماعی دارند که باعث مجرم شدنشان شده است. اما این تمام داستان نیست. به عقیده تعدادی از حقوقدانان و مددکاران مقیم بریزبن که در حوزه جرایم کودکان فعالیت میکنند، این خود نظام حمایت از کودکان در استرالیاست که موجب مجرم شدن بسیاری از کودکان میشود.
مجازات کودکان برای ارتکاب خلافهای جزئی
مجازاتهای کیفری این کودکان به غیرضروری و قابل چشمپوشی به نظر میرسد. چرا که در بسیاری از موارد، آنها به ناچار مرتکب خلاف میشوند. مثلا بسیاری از کودکان به پرداخت نکردن کرایه حمل و نقل عمومی و یا دزدی از فروشگاهها متهم میشوند. دلیل اصلی ارتکاب چنین جرایمی، نبودن تامین مالی کودکان است، آن هم در شرایطی که وظیفه تامین مالی این کودکان، با مراکز حمایت دولتی است. در موارد دیگر هم، کودکان آسیبدیده و دارای مشکلات روانی، به دلیل مشت زدن عمدی به دیوار، کتک زدن شدید مددکارانشان، شکستن عمدی در اتاق برای ورود و مواردی مانند آن مجرم شناخته میشوند.
در اغلب موارد، کودکانی که مرتکب این رفتارها میشوند، در مراکز حمایتی نگهداری میشوند، نه در محیط خانه خودشان. مراکز حمایتی در واقع، مکانهایی برای نگهداری آسیبپذیرترین کودکان در سراسر استرالیا هستند. مددکاران در این مراکز در کنار کودکان بوده و از آنها مراقبت میکنند. اما معمولا خود مددکاران هم جوان و کمتجربه هستند و نمیتوانند مهمترین نیازهای کودکان ازجمله نیاز به مراقبت و ایجاد یک محیط امن مانند خانه را برای آنها فراهم کنند. به همین دلیل، رایجترین کاری که مددکاران در مواجهه با رفتارهای غیرمعمول این کودکان میکنند، تماس گرفتن با پلیس است.
ایجاد محیط بهتر برای کودکان آسیبدیده
به همین دلیل، میتوان دید که کودکان تحت حمایت از تمام جوانب از حمایت محروماند: چه از طرف خانواده، چه نظام آموزشی و چه حتی مراکز حمایتی. در واقع، تمام بزرگسالان اطراف این کودکان، با رفتارهایشان آنها را ناامید میکنند.
این در حالی است که همه این کودکان از لحاظ حقوقی حق دارند تا از بهترین امکانات جامعه برای ادامه زندگی بهرهمند شوند. پس اگر قرار باشد آنها را از محیط ناامن خانهشان دور کنیم، باید مطمئن باشیم که محیط امنی برایشان فراهم کردهایم که در آنجا از خطر ارتکاب به خلاف و جرم دور بوده و تحت مراقبت و حمایت قرار میگیرند.
