گزارش ها حاکی از این است که یک پسر ۱۲ ساله ایرانی که در اردوگاه پناهجویان جزیره نارو دست به اعتصاب غذا زده بود، به استرالیا منتقل شده است.
این در حالی است گروهی متشکل از ۳۰ سازمان در سراسر استرالیا خواستار انتقال تمام کودکان نارو به استرالیا شده بودند.
طبق برخی گزارش ها، اکنون این پناهجوی نوجوان ایرانی که برای مدت حدود دو هفته اعتصاب غذا کرده بوده است برای بستری شدن در بیمارستان به بریزبن منتقل شده است.
این رینتول (Ian Rintoul) سخنگوی ائتلاف اقدام پناهجویان (Refugee Action Coalition) می گوید این پسر روز سه شنبه ۲۱ آگوست همراه خواهر، مادر و ناپدری اش این جزیره را به مقصد بریزبن ترک کرده اند.
این پسر وقتی در جزیره نارو بود در کلینیک مرکز بین المللی خدمات پزشکی و درمانی (International Health and Medical Services)، موسوم به IHMS تحت مراقبت بود و از طریق تزریق سرم زنده مانده بود.
یک سخنگوی وزارت کشور گفته است که نمی تواند در این مورد اظهار نظر کند.
آقای رینتول می گوید وضعیت سلامت این پسر که وزنش به ۳۶ کیلوگرم رسیده است وخیم است.
وی می گوید: "وی در وضعیت پزشکی وخیمی است. حدود ۲۰ یا ۲۱ روز است که آب و غذا نخورده است، بهمین دلیل در وضعیت بسیار بحرانی قرار دارد."
آقای رینتول می گوید قرار بود این پسر در بیمارستانی در بریزبن بستری شود.
وی می گوید وضعیت کنونی نارو نگران کننده است.
وی می گوید: "وضعیت در نارو رو به وخامت است. همیشه کمبود شدید امکانات پزشکی وجود داشته است ولی فکر می کنم وضعیت فعلی نتیجه 5 سال بازداشت افرادی است که در نارو از داشتن آینده محروم شده اند. و بچه ها در حال رسیدن به ۱۲، ۱۳ سالگی هستند و بیشتر در مورد بازداشتشان و این که آینده ای ندارند و شرایطی که والدینشان باید تحمل کنند می فهمند."
۳۰ سازمان فعال در زمینه اقدامات بشردوستانه در استرالیا با به راه انداختن کارزاری با عنوان کودکان نارو (Kids of Naru) خواستار انتقال ۱۱۹ کودک از این جزیره به استرالیا شده اند. برخی از این کودکان حدود ۴ سال است که در این جزیره بوده اند.
وزارت کشور استرالیا می گوید در تلاش برای یافتن راه حل هایی برای اسکان مجدد در کشوری ثالث است تا افرادی که مشخص می شود پناهجو هستند را به آن منتقل کند.
حدود ۳۰۰ نفر از پناهجویانی که در نارو و مانوس بودند، طبق یک توافق به آمریکا منتقل شده اند ولی هنوز بیش از یک هزار و ۵۰۰ نفر در مراکز برون مرزی تحت بازداشت هستند.
مرکز Save the Children، یکی از مراکزی است که در کارزار کودکان نارو مشارکت دارد.
پاول رونالدز (Paul Ronalds) رییس این مرکز می گوید این گروه در تلاش است تا دیگران را تشویق کند تا در این خصوص روی دولت فدرال فشار وارد کنند.
وی می گوید: "هدف این کارزار بسیج کردن عموم مردم است، که فکر می کنم همیشه در مورد نحوه برخورد دولت استرالیا با مردم و بویژه کودکان در نارو احساس ناراحتی کرده اند، تا با نمایندگانشان در پارلمان و سیاستمداران تماس بگیرند و و از طرف این کودکان لابی کنند. و این توسط یک طومار و برخی فعالیت ها از سوی سازمان های جامعه مدنی حمایت می شود، از جمله Save the Children که در این کارزار مشارکت می کند."
مرکز World Vision Australia نیز یکی از این گروه هاست. سوزان اندرسون مدیر سیاست گذاری این مرکز می گوید این گروه ها می خواهند راه حلی برای کمک به این کودکان پیدا کنند.
وی می گوید: "خوب، نگرانی World Vision این است که این کودکان برای مدت نامحدود در نارو گرفتار شده اند، و با وجود این که دولت سعی کرده است روی برخی راه حل ها کار کند، هیچ تاریخ پایانی برای بازداشت این کودکان وجود ندارد و این خیلی مهم است که بازداشت این کودکان به پایان برسد."
از سال ۲۰۱۳، نیوزیلند پیشنهاد کرده است که حاضر است ۱۵۰ پناهجوی جزایر نارو و مانوس را بپذیرد.
دولت استرالیا به طور مکرر این پیشنهاد را رد کرده است، چرا که نگران است قاچاقچیان انسان از چنین وضعیتی سوء استفاده کنند و از انتقال این افراد به نیوزیلند به عنوان تبلیغی برای پیدا کردن مشتریان بیشتر بهره ببرند.
این رینتول می گوید پیشنهاد نیوزیلند باید پذیرفته شود، ولی این کافی نیست.
وی می گوید: "باید به طور فوری با این پیشنهاد نیوزیلند موافقت شود، اما این باید بخشی از عزم کلی تر برای تخلیه هر دو جزیره باشد. در حال حاضر این پیشنهاد فقط برای پذیرفتن ۱۵۰ نفر است. حدود ۸۵۰ نفر در نارو و حدود ۷۰۰ نفر در مانوس هستند. باید اقدامی جامع تر و فوری تر انجام شود. ما باید به بحث در مورد کشورهای ثالث پایان دهیم. هیچ کدام از احزاب سیاسی نخواهند توانست کشور ثالث پیدا کنند و فقط یک جا وجود دارد و آنها باید به استرالیا منتقل شوند."
پاول رونالدز، از مرکز Save the Children تا کنون دو بار به نارو رفته است.
وی می گوید اینجا جایی نیست که کسی، بویژه کودکان، بتوانند در آن بمانند.
وی می گوید: "آنجا محیط سختی دارد. وقتی آنجا هستم، آفتاب ظهر بسیار شدید است. شما فقط باید در گوشه ای منتظر بنشینید تا شب هوا خنک تر شود. بنابراین سختی های فیزیکی وجود دارد. اما چیزی که زندگی را برای کودکان نارو بسیار دشوار می کند، سختی فیزیکی نیست، بلکه از دست دادن امید است. من با پناهجویانی صحبت کرده ام که سختی های فیزیکی زیادی را تحمل کرده اند. این چیزی نیست که آنها را متوقف می کند. مشکل از دست دادن امید به آینده است. استرالیا، مدت زیادی است که امید به آینده را از این کودکان گرفته است. اکنون وقت آن است تا دوباره امید را به آنها برگردانیم."
