گفته می شود که بیماری طاعون خیارکی که با عنوان «مرگ سیاه» شناخته می شود در قرن چهاردهم میلادی باعث کشته شدن حدود نیمی از جمعیت انگلیس شده بوده است.
این بیماری که توسط یک باکتری ایجاد می شد نه یک ویروس برای مدت حدود ۳۰۰ سال همچنان به قربانی گرفتن در اروپا ادامه داد.
روستای اییم (Eyam) در دربیشایر انگلیس موفق شده است در تاریخ نام خود را به عنوان مترادفی برای فداکاری ثبت کند.
وقتی طاعون در سال ۱۶۶۵ میلادی به این روستا رسید، ساکنان آن با اقدامی شجاعانه خود را از جهان خارج قرنطینه کردند و باعث شدند این بیماری به جوامع اطراف منتقل نشود.
اما این اقدام به این معنی بود که بسیاری از آنها حکم مرگ خودشان را امضا می کردند.
فرانسین کلیفورد (Francine Clifford) و شوهرش یک موزه تاسیس کرده اند و نقشه ای نیز در مورد شیوع این بیماری در این روستا تهیه کرده اند.
خانم کلیفورد می گوید در این زمینه ۲۸ سال تحقیق کرده اند.
امروزه، در مقابل بسیاری از کلبه های سنگی این روستا تابلوهایی نصب شده است که اسامی قربانیانی که در آنها زندگی می کرده اند روی آنها نوشته شده است.
این بیماری به طور تصادفی توسط یک خیاط به نام جرج ویکارز (George Viccars) به این روستا منتقل شده بود چرا که یک بسته پارچه را از لندن با خود به این روستا آورده بود.
متاسفانه این پارچه آلوده به کک هایی بود که ناقل اصلی این نوع از طاعون محسوب می شدند.
این خیاط اولین کسی بود که در روستای اییم جان خود را بر اثر این بیماری از دست داد.
فرانسین کلیفورد می گوید تا پایان آوریل سال ۱۶۶۶ میلادی حدود ۷۰ نفر در این روستا جان خود را بر اثر این بیماری از دست داده بودند.
وی می گوید: «بعد آنها یک ماه بی سر و صدا داشتند و واقعا فکر می کردند که دعاهایشان مستجاب شده است و دوباره با شروع ماه ژوئن این بیماری دوباره برگشت و فکر می کنیم آنوقت بود که مامپسون و استنلی با هم برای قرنطینه متحد شدند.»
ویلیام مامپسون مسئول جدید کلیسای اییم بود.
وی خود را مسئول جلوگیری از گسترش این بیماری به شهرهای کوچک اطراف یعنی شفیلد (Shefield) و بیکول (Bakewell) می دانست به همین دلیل تصمیم گرفت که این روستا باید قرنطینه شود.
وی برای این کار باید اهالی این روستا را تشویق می کرد که جان خود را برای این هدف فدا کنند و این در حالی است که خود وی از قبل محبوبیت چندانی در بین اهالی این روستا نداشت.
وی جایگزین کشیش قبلی این کلیسا یعنی توماس استنلی شده بود که در بین روستاییان محبوبیت داشت. آقای استنلی به این دلیل از سمت خود عزل شده بود که با دستور کلیسای انگلیس برای استفاده از یک کتاب جدید با عنوان Book of Common Prayer مخالفت کرده بود.
اما این دو مرد با هم متحد شدند تا روستاییان را تشویق کنند تا خودشان را در قرنطینه قرار دهند.
فرانسین کلیفورد و اوون رابرتز (Owen Roberts) مدیر این موزه فهرستی از اسامی افرادی را تهیه کرده اند که در این روستا جان خود را از دست داده اند.
خانم کلیفورد می گوید طبق تحقیقاتی که او و همسرش انجام داده اند این روستا حدود ۸۰۰ نفر جمعیت داشته است و حدود ۲۶۰ نفر از آنها با فداکاری جان خود را از دست داده بوده اند تا مانع پیشروی این بیماری به سوی سایر مناطق شوند.
اوون رابرتز می گوید این پیچیده تر از یک داستان ساده قهرمانانه و فداکاری است و برای امروز هم پیامی دارد.
وی می گوید: «ما باید مراقب باشیم تا این را تبدیل به یک داستان رومانتیک نکنیم. مسلما عنصر قهرمانی هم وجود داشته است. شما می توانید هراس ناشی از طاعون را تصور کنید، چیزی که ما الان هم شاهدش هستیم و مردم را می بینیم که نگران هستند و از مردم می خواهیم که آرامش خود را حفظ کنند و عاقلانه رفتار کنند و به چیزهای بزرگتر فکر کنند نه ایمنی شخصی خودشان و این پیامی است که می توان از این داستان گرفت و هنوز هم طنین انداز است.»
مایک گیلبرت کشیش کنونی کلیسای اییم است و می گوید ساکنان این روستا در قرن هفدهم میلادی می توانند الگوی خوبی برای مردم امروز جهان در مبارزه با بیماری کروناویروس و سایر تهدیدات سلامت باشند.
با شروع نوامبر سال ۱۶۶۶ این بیماری از بین رفته بود و فداکاری ساکنان این روستا نتیجه خود را نشان داده بود.
پس از سه قرن و نیم، ساکنان این روستا هنوز به یاد دارند که اجدادشان چطور جان خود را فدا کردند تا از منافع و سلامت جامعه بزرگتر دفاع کنند.
