بتلهم تبوبو پناهنده اتیوپی چهار سال است که به طور قانونی در استرالیا زندگی می کند اما هر شش ماه یک بار مجبور می شود برای مدت کوتاهی تجربیات خود در هنگام بازداشت در اداره مهاجرت را به یاد بیاورد.
مقامات اداره مهاجرت دو بار در سال با این جوان ۲۸ ساله تماس می گیرند؛ تماس هایی برای یادآوری محدودیت های ویزای بریجینگ او.
او می گوید پیش از تعطیلی های سراسری به دلیل همه گیری کووید-۱۹ مجبور بوده به دفتر اداره مهاجرت سفر کند؛ جایی که او می بایست برای مدت هشت ساعت در بازداشت قرار گیرد تا اسناد تجدید ویزایش امضا شود و بار دیگر از نظر قانونی اجازه ورود به کشور را دریافت کند.
او که ساکن ملبورن است در گفتگو با اس بی اس گفت: «آنها قبلاً پیامی برای ما می فرستادند که در آن نوشته شده بود که من باید دارو، غذا و آب با خود داشته باشم چون من تمام روز را بازداشت خواهم بود».
او گفت: «ما هشت ساعت در این دفتر بودیم، چون در را قفل می کردند. حتی اگر می خواستیم به توالت برویم، باید با نگهبان می رفتیم».
خانم تبوبو تنها ۲۱ سال داشت که به دلیل نا آرامی های سیاسی از کشورش گریخت و خانواده اش را پشت سر گذاشت.
Ms Tebubu at a protest at Parliament House in Canberra, after being released from detention. Source: Supplied
او پس از تلاش برای رسیدن به استرالیا با قایق، توسط نیروهای سازمان مرزی استرالیا رهگیری شد و بیش از یک سال در نارو در بازداشت بود.
او در سال ۲۰۱۵ برای درمان به خاک اصلی استرالیا منتقل شد و قبل از اینکه به بازداشتگاه اجتماعی منتقل شود، دو سال دیگر را در مرکز اسکان ترانزیت اداره مهاجرت واقع در بریزبن، گذراند.
او در حال حاضر پس از دریافت Bridging E Visa مجاز به زندگی و کار آزادانه در داخل جامعه است. این همان ویزایی است که به حدود ۶۰ پناهنده و پناهجویی که ماه گذشته از بازداشت مهاجرت در ملبورن آزاد شدند نیز اعطا شده است.
او گفت: «ما آزاد هستیم، اما ما حالا با ویزای بریجینگ در یک بازداشتگاه بزرگتر زندگی می کنیم. من می توانم راه بروم، اما ذهنم آزاد نیست».
او می گوید: «من هیچ وقت چیزی برای خانه ام نمی خرم، چون نمی دانم فردا چه خواهند کرد. ذهنم هیچ وقت راحت نیست».
ویزاهای موسوم به Bridging E Visas به منظور اجازه به دارندگان آن برای نهایی کردن امور خود برای ترک استرالیا، انتظار برای دریافت تصمیم وزارت مهاجرت، و یا اجازه برای دریافت ویزای حفاظتی نهایی اعطا می شود.
این ویزاها برای مدت های زمانی متنوعی صادر می شود. اگرچه در مورد خانم تبوبو این ویزا به این معنی است که او مجبور است هر شش ماه، یک بار دیگر درخواست ویزا کند و در برخی موارد می توان دارندگان ویزا را در صورت رد درخواست او به بازداشت اداره مهاجرت بازگرداند.
و این همان ترسی است که همیشه در ذهن خانم تبوبو است.
او می گوید: «من همیشه می ترسم کارم را از دست بدهم، چون اگر ویزایم تمام شود، نمی توانم کار کنم».
در حال حاضر بیش از ۱۲ هزار نفر که از طریق دریا به امید دریافت پناهندگی قصد آمدن به استرالیا داشتند - آنگونه که دولت از آن با عبارت ورود دریایی غیرقانونی نام می برد - با ویزاهای بریجینگ در داخل جامعه استرالیا زندگی می کنند.
تجربیات خانم تبوبو تنها یک نمونه از نمونه های بسیاری است که آینده نامعلوم تقریبا ۶۰ پناهجو و پناهنده ای که به تازگی آزاد شده اند را ترسیم می کند.
در حالی که آزادی این افراد به عنوان یک موفقیت بزرگ پس از تقریبا هفت سال در بازداشت جشن گرفته شد، طرفداران و مدافعان حقوق پناهندگان و وکلا هشدار می دهند که زندگی این افراد «هنوز در وضعیتی برزخ گونه است».
ریچل ساراواناموتو وکیل ارشد از مرکز منابع پناهجویان می گوید: «اعطای این نوع ویزا به گروهی از افرادی که به دنبال پناهندگی هستند به این معنی است که ما مطمئن نیستیم که بعد از آن، در پایان شش ماه چه اتفاقی خواهد افتاد.»
وی افزود: «این موضوع تبدیل به یک بازی سیاسی شده است؛ جایی که هیچ نوع مسیر روشن یا شفافی برای آنها وجود ندارد».
دریافت کنندگان ویزای بریجینگ قادر به کار هستند، اما نمی توانند تحصیل کنند.
Sri Lankan Tamil refugee Thanush Selvarasa after he was released from Melbourne Immigration Transit Accommodation. Source: Supplied
آنها همچنین واجد شرایط دریافت حمایت های مدیکر هستند - اما نه کمک های مالی دولت فدرال.
وزارت کشور استرالیا بارها از ارائه اطلاعات در مورد آینده این افراد، یا دلیل آزادی اخیر و ناگهانی آن ها خودداری کرده است. وزارت کشور تنها به این اظهار نظر بسنده کرده است که «هر فردی که به صورت غیر قانونی اقدام به سفر دریایی به استرالیا کرده باشد، نخواهد توانست برای همیشه در استرالیا ساکن شود».
در حال حاضر بدون تغییر سیاست های دولت استرالیا، گزینه های اقامت دائمی اندکی در اختیار این پناهجویان وجود دارد.
بسیاری از این پناهنده ها به عنوان یک پناهنده واقعی به رسمیت شناخته شده اند، نمی توان آنها را به طور قانونی به کشورشان بازگرداند.
برخی بر این باورند که شاید محتمل ترین گزینه ها برای آن ها بازگشت به پاپوانیوگینی یا نارو یا تأمین اسکان مجدد در یک کشور ثالث باشد.
استرالیا در سال ۲۰۱۶ به توافقی با آمریکا در خصوص اسکان مجدد ۱۲۵۰ پناهنده از جزیره مانوس و نارو دست یافت. اما اکثریت این جایگاه ها در حال حاضر پر شده است.
مارک آبلونگ معاون وزير کشور در ماه اکتبر سال گذشته به یک کمیته تحقیق و تفحص در مجلس سنا گفت که پايان این برنامه در حال نزديک شدن است و انتظار می رود بيش از ۱۱۰۰ پناهنده تا ماه آپريل ۲۰۲۱ در آمريکا اسکان داده شده باشند.
این در حالی است که دولت استرالیا تا کنون از پذیرش پيشنهاد نيوزیلند برای اسکان مجدد ۱۵۰ پناهجو درداخل این کشور خودداری کرده است.
با آنکه دارندگان ویزاهای بریجینگ می توانند از استرالیا خارج شوند اما در صورت انتخاب این گزینه دیگر اجازه ورود مجدد به استرالیا را نخواهند داشت.
این کار همچنین آنها را ملزم به درخواست دریافت ویزا برای ورود قانونی به یک کشور دیگر خواهد کرد؛ این همان چیزی است که خانم ساراواناموتو آن را یک چالش بزرگ توصیف می کند.
