از آمدن غلام‌علی محمدی به آسترالیا ۱۲ سال می‌گذرد، اما او هنوز منتظر روزی است که بتواند فرزندانش را دوباره در آغوش بگیرد و از نزدیک شاهد جوانه زدن آن‌ها باشد.
این پناهنده هزاره اهل افغانستان ساکن سیدنی به اس‌بی‌اس نیوز گفت: «دوران سختی را گذرانده‌ام.»
او افزود: «من آن شادی و نشاطی را ندارم که همه انسان‌ها سزاوارش هستند.»
«فرزندانم هم رنج می‌کشند.»
همسر و سه فرزند آقای محمدی که بین ۱۲ تا ۱۷ سال سن دارند، صدها کیلومتر دورتر از خودش در پاکستان به‌سر می‌برند، جایی که بعد از آواره شدن از خانه خود در افغانستان جنگ‌زده در آن پناه‌گزین شده‌اند.
آقای محمدی بدون خانواده خود افغانستان را ترک کرد و در سال ۲۰۱۲ با قایق به جزیره کریسمس رسید- و اکنون سال‌هاست که بهای آمدن با قایق به آسترالیا را می‌پردازد.
فرزندان غلام‌علی محمدی در خردسالی
وزارت مهاجرت آسترالیا در اعلامیه آن وقت خود گفته بود: «این بدان معناست که درخواست‌های آن‌ها برای چندین سال بررسی نخواهند شد.»
آقای محمدی که پناهندگی دایمی آسترالیا را کسب کرده بود، در سال ۲۰۱۵ برای اعضای خانواده درخواست ویزه درج کرد.
اما می‌گوید که به خاطر همان دستور «کمترین اولویت رسیدگی» هنوز این درخواستش نهایی نشده است.
او گفت: «خیلی وقت است آرزویم این بوده که خانواده‌ام را در کنارم داشته باشم.»
«من در سال ۲۰۱۵ برای خانواده‌ام درخواست ویزه دادم، اما هر بار که می‌پرسم، به من می‌گویند که هنوز 'زیر بررسی' است و بعد هیچ خبری نمی‌شود.»
آقای محمدی که در یک‌دهه گذشته چهار بار برای دیدار با خانواده‌اش به پاکستان سفر کرده گفت که او و خانواده‌اش از این جدایی تحمیلی رنج بسیاری برده‌اند.
او گفت: «لطفاً این سیاست خشن را متوقف کنید. این سیاست که برای مدت طولانی ادامه داشته، بر سلامت روان من تأثیر گذاشته است.»
پایان سیاست اولویت‌بندی برای بخشی از پناهندگان
حکومت فدرال روز شنبه اعلام کرد که به این سیاست خود در قبال پناهندگان افغان ساکن در آسترالیا پایان داده است.
اندرو جایلز، وزیر مهاجرت، اعلام کرد که حکومت کارگر محدودیت بر اولویت‌بندی پرونده‌های خانوادگی را برای پناهندگان افغان دارنده اقامت دایمی در آسترالیا لغو می‌کند.
به این ترتیب، درخواست‌های ویزه خانوادگی کسانی که با قایق به آسترالیا آمده و ویزه دایمی دارند، دیگر در کمترین اولویت رسیدگی قرار ندارند.
آقای جایلز گفت: «حکومت در حال بهبود راه‌های اتحاد مجدد خانواده‌ها برای آن دسته از دارندگان ویزه‌های دایمی است که بسیاری از آن‌ها بیش از یک‌دهه می‌شود از خانواده‌های خود جدا هستند، و این امر باعث تشدید مسایل سلامت روانی و تحمیل بی‌ثباتی شدید و پایدار بر زندگی آن‌ها می‌شود.»
او افزود: «این تصمیم کمک می‌کند بسیاری از افغان-آسترالیایی‌هایی که در نتیجه دستور فعلی وزیر از اعضای خانواده خود جدا مانده‌اند، دوباره با آن‌ها یک‌جا شوند.»
این تغییر اولویت‌بندی به چه معناست؟
عارف حسین، وکیل ارشد در سازمان مشاوره و مددکاری اجتماعی پناهندگان، گفت این بدان معناست که پرونده‌های خانوادگی آن‌ها دیگر «عمداً» در انتهای صف قرار داده نخواهند شد.
آقای حسین گفت، اکنون «یکی از موانع» از سر راه آن‌ها برای آوردن خانواده‌های شان به آسترالیا برداشته شده است.
او گفت: «هزاران نفر در آسترالیا هستند که سال‌ها برای ملحق شدن به خانواده‌های صبر کرده‌اند و حکومت آسترالیا در این فرایند به دادن کمترین اولویت رسیدگی به آن‌ها ادامه داده است.»
او افزود: «آن سیاست عمدی منع اتحاد مجدد رسمی مردم اکنون باطل شده است.»
اما این تغییر سیاست ظاهراً تنها به پرونده‌های خانوادگی پناهندگان افغان اعمال می‌شود.
آقای حسین گفت، تصمیم حکومت می‌تواند به این معنا باشد که برخی از پناهندگان افغان ساکن آسترالیا می‌توانند پس از سال‌ها جدایی سرانجام با خانواده‌های خود یک‌جا شوند.
او گفت: «اتفاقی که امروز با این اعلامیه رخ داد، این است که حکومت دیگر عمداً صدور ویزه مردم را به تعویق نمی‌اندازد یا حکومت عمداً به افراد دارای ویزه پناهندگی دایمی از نظر الحاق خانواده‌ها اولویت کمتر قایل نمی‌شود.»
اجازه سفر برای پناهندگان دارنده ویزه‌های موقت
تغییر دیگری که از سوی آقای جایلز اعلام شد، این بود که حکومت به پناهندگان دارنده ویزه سه‌ساله حفاظتی موقت (TPV) و ویزه پنج‌ساله پناهگاه امن (SHEV) اجازه سفر می‌دهد.
اما آن‌ها هنوز باید از مقامات اجازه بگیرند و نمی‌توانند به کشور اصلی خود که از آن فرار کرده‌اند، برگردند.
ذکی حیدری، یک پناهنده هزاره که ۱۰ سال پیش از افغانستان آواره شد و با ویزه پنج‌ساله پناهگاه امن در آسترالیا زندگی می‌کند، گفت داشتن اجازه سفر «دلگرم‌کننده» است و قصد دارد با رفتن به دیدار خانواده‌اش، بهترین استفاده را از آن ببرد.
او گفت: «این موضوع به‌ویژه برای کسانی چون خودم که از افغانستان آمده‌ایم، خیلی سخت بود.»
«خانواده‌های ما توانستند خود را [برای دیدار] به پاکستان، ایران و مالزیا برسانند، و ما نمی‌توانستیم آن‌ها را ببینیم.»
«واقعاً غم‌انگیز بود... که نمی‌توانستیم آن‌ها را ببینیم.»
مدافعان: پناهندگان نیاز به همکاری بیشتر دارند
اما آقای حیدری که به عنوان کمپینر حقوق پناهندگان در سازمان عفو بین‌الملل آسترالیا نیز کار می‌کند، گفت که حکومت باید در زمینه حفاظت از دارندگان ویزه‌های موقت پنج‌ساله و سه‌ساله کارهای بیشتری انجام دهد و به آن‌ها- مانند پناهندگان دایمی- اجازه دهد خانواده‌های خود را به آسترالیا بیاورند.
او گفت: «ما اجازه اسپانسر کردن خانواده‌های خود را نداریم، و ما هرگز نمی‌توانیم آسترالیا را خانه دایمی خود بدانیم.»
یک سخنگوی وزارت امور داخله به اس‌بی‌اس گفت، حکومت به ارائه مسیرهای کسب اقامت دایمی برای دارندگان ویزه‌های پنج‌ساله و سه‌ساله متعهد است.
این سخنگو گفت: «دارندگان ویزه‌های موقت قادر به اسپانسر کردن اعضای خانواده خود برای اسکان دایمی نیستند.»
«هنگامی که آن‌ها اقامت دایمی بگیرند، می‌توانند اعضای خانواده‌های خود را تحت برنامه‌های جاری خانوادگی اسپانسر کنند.»
